Ενας εικοσιτετράχρονος συγγραφέας, ένας κάποιος ονόματι Φιόντορ, κάνει την εμφάνισή του στη ρωσική λογοτεχνία το 1845, με ένα μικρό, αλλά εξαιρετικό μυθιστόρημα σε μορφή επιστολών, που ανταλλάσσουν μέσα σε έξι μήνες ένας ηλικιωμένος υπάλληλος και μια νεαρή άπορη, κόρη ενός χρεοκοπημένου άρχοντα. Αυτό το μικρό σε όγκο έργο που θα αγαπηθεί αμέσως από το κοινό έχει για τίτλο: «Οι φτωχοί άνθρωποι» και θα συνεχίσει να αγαπιέται μέχρι τις μέρες μας. Αξεπέραστο έμεινε και κατά τη δική μου γνώμη θα παραμείνει. Για πάντα. Οσο υπάρχουν άνθρωποι, όσο υπάρχει λογοτεχνία. Αυτός ο νεαρός τότε άσημος συγγραφέας θα γίνει σε σύντομο χρονικό διάστημα ένας από τους μεγαλύτερους συγγραφείς όλων των εποχών. Σήμερα, μετά από διακόσια χρόνια, οι αναγνώστες, οι συγγραφείς, αλλά και κριτικοί, όταν αναφέρεται το όνομα του Φιόντορ Ντοστογιέφσκι, νιώθουν, ταυτόχρονα, θαυμασμό, δέος και αμηχανία. Ας επανέλθουμε, όμως, στους «Φτωχούς ανθρώπους» και ας θυμίσουμε στον αναγνώστη ότι γράφτηκε στην εποχή του τσάρου Αλεξάνδρου του Α`, στην περίοδο της δουλοπαροικίας, που είχε αναδείξει τον Πούσκιν, τον Γκόγκολ, τον Λέρμοντοφ.

Οι δυο φτωχοί επιστολογράφοι, ο Μακάρ Αλεξάγιεβιτς και η νεαρή Βαριένκα Ντομπροσιόλαβα, κάνουν διπλή ζωή. Από τη μια, τους ταπεινώνουν, τους τσαλαπατούν, τους κατακλέβουν, τους περιφρονούν και, από την άλλη, αυτοί παραμένουν αλώβητοι. Είναι ψυχικά πλούσιοι, διότι είναι αξιοπρεπείς, μεγαλόψυχοι, ασυμβίβαστοι. Είναι οι πατέρες και οι μητέρες του Ρασκόλινκοφ, των Ντιμίτρι και Ιβάν Καραμαζόφ, του Ντολγορούκι, της Ναστάζια Φιλιπόβνα, της Σόνια, της Κάτια, της Γκρούσενκα...

Οι επιστολές των «Φτωχών» φανερώνουν τη δύσκολη πορεία της σκέψης του φτωχόκοσμου, που μονάχα με τη φλογερή του καρδιά αντιστέκεται, διότι δεν έχει τις γνώσεις να κατανοήσει το σύνθετο μηχανισμό των σκληρών και απάνθρωπων νόμων της «ανώτερης » τάξης. Της τάξης των εκμεταλλευτών. Πρόκειται για ένα εξαιρετικό βιβλίο, που οφείλετε να διαβάσετε και να ξαναδιαβάσετε. Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Σ. Ι. Ζαχαρόπουλος».