Ηταν, μήπως, μια εκδήλωση ενάντια στην αντιενωτική τακτική και στην ξύλινη γλώσσα των κομμουνιστών και των συμμάχων τους, όπως ισχυρίζονται οι ΣΥΝοδοιπόροι της κυβέρνησης και ορισμένοι έμμισθοι κονδυλοφόροι διαφόρων υπουργείων;

Ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά:

• Μια επιτυχημένη αφετηρία για το ταξικό, το μαζικό λαϊκό κίνημα. Μια εκδήλωση παρακαταθήκη για τη συνέχεια που πρέπει να υπάρξει. Και θα υπάρξει. Το Ναύπλιο και όσα προηγήθηκαν δεν ήταν μια εκδήλωση του αυθόρμητου, του ασχεδίαστου, του άναρχου και του τυχαίου. Και πολύ περισσότερο δεν ήταν μια εκδήλωση κόντρα στην αντιενωτική πολιτική του ΚΚΕ, στην «ξύλινη γλώσσα» αυτού και των συμμάχων του.
• Ηταν μια εκδήλωση μαζική, μαχητική, με φαντασία και αποφασιστικότητα. Και ήταν αποτέλεσμα σχεδιασμού, προγραμματισμένης δράσης και οργάνωσης, επιμονής και αποφασιστικότητας. Κάποιοι μόχθησαν αρκετά για να έρθει αυτό το αποτέλεσμα.
• Γι' αυτό και το διήμερο 23-24 Γενάρη σφραγίστηκε από την παρουσία, τις ενέργειες, τις πρωτοβουλίες του ΠΑΜΕ, του κινήματος «Δράση: Θεσσαλονίκη 2003» στο Ναύπλιο, στην Αθήνα, στη Θεσσαλονίκη, στις άλλες πόλεις. Κι αυτό δεν μπόρεσαν να το κρύψουν ούτε οι αντίπαλοι του κινήματος, ούτε οι τηλεοράσεις. Ο κάθε αντικειμενικός παρατηρητής μπορεί να εκτιμήσει ότι χωρίς τις δυνάμεις του ΠΑΜΕ και της «Δράσης», χωρίς τις δικές τους ενέργειες και πρωτοβουλίες, θα επρόκειτο για μια χωρίς παλμό, φαντασία και αποφασιστικότητα, μάλλον περιορισμένης μαζικότητας εκδήλωση.
• Ηταν μια εκδήλωση με αντιιμπεριαλιστικά χαρακτηριστικά, όπου καταδικάστηκαν οι φιλοπόλεμες διαθέσεις και τα σχέδια των Αμερικανών, του ΝΑΤΟ και των Ευρωπαίων ιμπεριαλιστών. Και ούτε αυτό μπορούσε να αποσιωπηθεί, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες ορισμένων να αποκρύψουν ιδιαίτερα τις ευθύνες της κυβέρνησης και της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Ηταν μια εκδήλωση που κατήγγειλε τη συμμετοχή της χώρας μας στο έγκλημα σε βάρος του ιρακινού λαού, απαίτησε την άμεση απεμπλοκή και τη μη συμμετοχή, φτύνοντας κατάμουτρα το θράσος και την υποκρισία Λαλιώτη - Ρέππα ότι και αυτοί με την ειρήνη είναι, με τα αιτήματα των διαδηλωτών συμπαρατάσσονται. Πιστοί κολαούζοι των ΝΑΤΟικών επιτελών και των εργοδοτών είναι. Με τη ΝΑΤΟική «ειρήνη» είναι.
• Ηταν μια εκδήλωση καταδίκης και καταγγελίας των αποφάσεων της συνόδου (τόσο αυτής όσο και προηγούμενων) για την εργασιακή, ασφαλιστική, μισθολογική και κοινωνική βαρβαρότητα που συνιστούν αυτές οι αποφάσεις. Γεγονός που επιβεβαιώνεται και από όσα συζήτησαν και συναποφάσισαν.
• Ηταν ένα βήμα στην κοινή δράση, στη συμμαχία της εργατικής τάξης, των επαγγελματιών, βιοτεχνών και εμπόρων, της αγροτιάς, της νεολαίας, έτσι όπως εκφράστηκε με τα κοινά συνθήματα, την κοινή δράση των πρωτοπόρων, των αγωνιστικών τμημάτων αυτών των κοινωνικών στρωμάτων.
• Ταυτόχρονα, ήταν μια εκδήλωση κοινής δράσης, έκφρασης συμπαράστασης και διεθνιστικής αλληλεγγύης σε άλλους λαούς και κινήματα. Τόσο με την «αντισύνοδο» του ΠΑΜΕ στην Αθήνα όσο και με την παρουσία και τις ομιλίες κορυφαίων παραγόντων του διεθνούς ταξικού κινήματος. Καταδίκης των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων, συμπαράστασης στην πάλη των λαών.
• Ταυτόχρονα, το Ναύπλιο ήταν αποκαλυπτικό για τις προθέσεις και τους σχεδιασμούς, τις προτεραιότητες της Ελληνικής Προεδρίας και της Κομισιόν:

* Περισσότερα χρόνια δουλιά με ορίζοντα τα 71 χρόνια μέσω και των προγραμμάτων «ενεργούς γήρανσης».

* Γενίκευση της μερικής απασχόλησης, των ελαστικών μορφών εργασίας (στο όνομα της μείωσης της ανεργίας στις γυναίκες και στους νέους).

* Χτύπημα και κατάργηση της δημόσιας υγείας και παιδείας μέσω των λεγόμενων κοινωνικών προγραμμάτων.

* Προσπάθεια κατευνασμού εξαγοράς και αποπροσανατολισμού, ξεκοκαλίσματος κονδυλίων από «ημέτερους» μέσα από τα λεγόμενα προγράμματα συνεχούς κατάρτισης και επανακατάρτισης και δήθεν στήριξης των υποβαθμισμένων περιοχών.

* Μερική εργασία, μερικό μεροκάματο, μισθό - μερική ασφάλιση, μερική σύνταξη, μερική τελικά ζωή.

Αυτές ήταν οι αποφάσεις των υπουργών Εργασίας, οι οποίες σημειωτέον αποτελούν την προετοιμασία, την προπαρασκευή της Συνόδου Κορυφής των αρχηγών κρατών στις 27 Μάρτη στις Βρυξέλλες.

Αναφέρομαι στην υποκρισία και στο απύθμενο θράσος στις προσπάθειες του Λαλιώτη, του Ρέππα και άλλων να μας πείσουν ότι η σοσιαλδημοκρατία δεν έχει ευθύνες γι' αυτό που γίνεται. Να μας πείσουν πως αν σε κάποια από αυτά συμφωνούν ή τα ανέχονται, είναι γιατί αυτοί είναι ρεαλιστές και συνετοί. Και αυτοί με τους διαδηλωτές και τα αιτήματά τους είναι.

Πρόκειται για φορείς της πολιτικής απάτης, που στοχεύουν στον αποπροσανατολισμό, στον έλεγχο και τη χειραγώγηση ενός κινήματος που καταλαβαίνουν πως υπάρχουν όλες οι αντικειμενικές προϋποθέσεις να αναπτυχθεί σε αντιμονοπωλιακή, σε αντιιμπεριαλιστική, σε ταξική κατεύθυνση.

Μιλώ για την υποκρισία των επικεφαλής της ΓΣΕΕ, της ΑΔΕΔΥ και της Ομοσπονδίας Ευρωπαϊκών Συνδικάτων, που την Πέμπτη το βράδυ, συντρώγοντας αστακουδάκια με τους κομισάριους και την ελληνική κυβέρνηση, συμφωνούσαν ομόφωνα και απόλυτα για το χαρακτήρα και την κατεύθυνση των μέτρων για την ευρωπαϊκή πολιτική απασχόλησης και την Παρασκευή το απόγευμα συγκροτούσαν το Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Φόρουμ και επικεφαλής του διαδήλωναν. Σκιαμαχώντας με τις ίδιες τους τις θέσεις και τους εαυτούς τους.

Μιλώ για την ηγεσία του ΣΥΝ, που χρησιμοποιεί τα καλέσματα για κοινή δράση, για να εξαπατήσει τους εργαζόμενους, αφού αποδέχεται τις βασικές κατευθύνσεις της κυρίαρχης πολιτικής της ΕΕ, του κεφαλαίου και από αυτές διαμορφώνει τα αιτήματα και τους στόχους της.

Μιλώ για τις εκκλήσεις περί ενότητας, την ίδια ώρα που στη ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ απέρριπταν χέρι χέρι με τις δυνάμεις της ΠΑΣΚΕ και της ΔΑΚΕ την ολοκληρωμένη πρόταση του ΠΑΜΕ. (Που συν τοις άλλοις προβλέπει 3 πανελλαδικές 24ωρες απεργίες, αρχής γενομένης την 20ή Μάρτη).

Η ανάγκη ανάπτυξης της δράσης, της αντίστασης δεν είναι ένα εγκεφαλικό κατασκεύασμα των κομμουνιστών, του ΠΑΜΕ, του κινήματος «Δράση: Θεσσαλονίκη 2003», είναι μια αναγκαιότητα που γεννιέται από τις αποφάσεις των εκπροσώπων του κεφαλαίου, από την κατεύθυνση, το περιεχόμενο αυτών των αποφάσεων που δεν αλλάζει παρά τους όποιους αναγκαίους ελιγμούς και αναπροσαρμογές.

Γι' αυτό τα αιτήματα του ΠΑΜΕ και της «Δράση: Θεσσαλονίκη 2003», τα οποία υιοθετήθηκαν από τη μεγάλη πλειοψηφία των διαδηλωτών του Ναυπλίου, εκφράζουν και ανταποκρίνονται στα αισθήματα και τις ανάγκες της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού μας.

Τελικά, δεν είναι ανίκητοι. Ανίκητοι είναι μόνο οι λαοί. Αρκεί η εργατική τάξη να οργανωθεί και να δράσει ενιαία με τα άλλα καταπιεζόμενα στρώματα της κοινωνίας. Και αυτό απαιτεί μεγαλύτερη προσφορά, ακόμα καλύτερο και επιτελικότερο σχεδιασμό από το ΠΑΜΕ, τη «Δράση: Θεσσαλονίκη 2003».

Αρκεί τα αιτήματά μας, οι στόχοι μας να μην εγκλωβιστούν ανάμεσα στη συντηρητική και σοσιαλδημοκρατική διαχείριση του συστήματος, να ανοίγουν το δρόμο της λαϊκής συσπείρωσης, του λαϊκού μετώπου ενάντια στα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό.

Σε αυτή την κατεύθυνση όλες μας οι δυνάμεις, στοχοπροσηλωμένες στους άμεσους κορυφαίους σταθμούς του κινήματος.

- Τα αντιπολεμικά συλλαλητήρια στις 15 Φλεβάρη.

- Τα συλλαλητήρια ενάντια στην αντιεκπαιδευτική βαρβαρότητα 1-2 Μάρτη.

- Την πανεργατική πανελλαδική απεργία που προκήρυξε το ΠΑΜΕ για τις 20 Μάρτη, παραμονή της Συνόδου Κορυφής των ηγετών της ΕΕ στις Βρυξέλλες.