«Φοβάμαι πως αυτοί που διακηρύσσουν ότι τα πολιτικά κόμματα πρέπει να μπουν στο περιθώριο, αυτοί που προτείνουν τον αποκλεισμό των κομμάτων από τις δραστηριότητες του κοινωνικού κινήματος, όπως το Παγκόσμιο Κοινωνικό Φόρουμ, στερούν το λαϊκό κίνημα από πολιτικά μέσα δράσης ή, ακόμα, αφήνουν την πολιτική δράση στις πολιτικές δυνάμεις που υπηρετούν το σύστημα», τόνισε, μεταξύ άλλων, ο Κώστας Αλυσσανδράκης, μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ και μέλος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, κατά τη διάρκεια της παρέμβασής του στην Ολομέλεια του Γ' Παγκόσμιου Κοινωνικού Φόρουμ, που πραγματοποιήθηκε στο Πόρτο Αλέγκρε. Ολόκληρη η ομιλία έχει ως εξής:

«Το ΚΚΕ παρακολουθεί τη συζήτηση για τις σχέσεις κομμάτων και πολιτικών κινημάτων, με μεγάλο ενδιαφέρον, αλλά και έντονη ανησυχία.

Θεωρούμε πρωταρχικό μας καθήκον να δώσουμε, όσο μπορούμε καλύτερα, πολιτική έκφραση στο κίνημα της εργατικής τάξης της χώρας μας. Παλεύουμε με όλες μας τις δυνάμεις όχι μόνον κατά της εκμετάλλευσης, για απασχόληση, μισθούς και καλύτερες συνθήκες εργασίας, αλλά και για βελτίωση της ποιότητας της ζωής: Για Παιδεία, Υγεία, Κοινωνική Ασφάλιση, σύμφωνα με τις σύγχρονες ανάγκες. Βεβαίως, δεν περιοριζόμαστε σε αυτά. Προωθούμε, ταυτόχρονα, το στρατηγικό μας στόχο της κοινωνικής αλλαγής: Την ανατροπή του καπιταλισμού και τη δημιουργία της σοσιαλιστικής κοινωνίας.

Οι Ελληνες κομμουνιστές είναι, επίσης, στις πρώτες γραμμές του κινήματος ειρήνης, του κινήματος για δημοκρατικά και ανθρώπινα δικαιώματα, του κινήματος για τα δικαιώματα των μεταναστών, του αγροτικού κινήματος, του κινήματος των γυναικών, της νεολαίας, της προστασίας του περιβάλλοντος. Το κόμμα μας επιδιώκει τη δημιουργία ενός λαϊκού μετώπου πάλης στο κοινωνικό και, στο βαθμό του εφικτού, στο πολιτικό επίπεδο, μιας συμμαχίας ανάμεσα στην εργατική τάξη, την αγροτιά, τα μεσαία στρώματα της πόλης και του χωριού, τα κοινωνικά κινήματα. Το μέτωπο θα λειτουργήσει ως βασικός μηχανισμός αντίστασης κατά της αντιλαϊκής πολιτικής της κυβέρνησης και της Ευρωπαϊκής Ενωσης και σαν μέσο για την κοινωνική αλλαγή.

Στο διεθνές επίπεδο εκφράζουμε, με όλα τα πρακτικά μέσα που διαθέτουμε, την αλληλεγγύη μας στην εργατική τάξη και τα κόμματά της σε όλο τον κόσμο, καθώς και σε όλες τις προοδευτικές δυνάμεις που παλεύουν για κοινωνική αλλαγή. Συμμετέχουμε ενεργά στις μεγάλες εκδηλώσεις του παγκόσμιου κοινωνικού κινήματος και, με την ευκαιρία της Ελληνικής Προεδρίας στην ΕΕ, οργανώνουμε μια σειρά εκδηλώσεις, που θα κορυφωθούν με τη μεγάλη διαδήλωση στη Θεσσαλονίκη, στη διάρκεια της Συνάντησης Κορυφής τον Ιούνη.

Η παραπάνω στάση απέναντι στα κινήματα θεωρούμε ότι είναι βασικό συστατικό του ρόλου μας ως πρωτοπορίας της εργατικής τάξης.

Η ανησυχία μας πηγάζει από το γεγονός ότι, σε μεγάλο βαθμό, η τρέχουσα συζήτηση για κόμματα και κινήματα συγκαλύπτει μια απόπειρα δημιουργίας τεχνητών αντιθέσεων ανάμεσα στις κοινωνικές δυνάμεις και την πολιτική τους έκφραση. Φτάνει στο σημείο να ζητά τη διάλυση των κομμάτων και την υποκατάστασή τους από τα κινήματα.

Το βασικό επιχείρημα είναι ότι οι θεσμοί του συστήματος είναι σε βαθιά κρίση και τίποτα καλό δεν μπορεί κανείς να περιμένει από τους πολιτικούς και τα κόμματα. Στην πραγματικότητα, όλη η καπιταλιστική κοινωνία είναι σε πολύ βαθιά κρίση. Αυτή η κατάσταση πράγματι επηρεάζει όλους τους αστικούς θεσμούς και δείχνει καθαρά πως ο καπιταλισμός έχει εξαντλήσει ό,τι μπορούσε να προσφέρει στην κοινωνία και πως η αντικατάστασή του από το σοσιαλισμό έπρεπε να είχε γίνει εδώ και καιρό. Τα αστικά πολιτικά κόμματα, τόσο τα συντηρητικά όσο και τα σοσιαλδημοκρατικά, δεν μπορούν να προσφέρουν εναλλακτικές λύσεις στην τωρινή κατάσταση και πρέπει να θεωρηθούν υπεύθυνα γι' αυτή. Θα ήταν, κατά συνέπεια, ουτοπικό να περιμένει κανείς αυτά τα κόμματα να δείξουν ειλικρινή ευαισθησία στα αιτήματα του λαϊκού κινήματος, ιδιαίτερα αυτά που αγγίζουν τις ρίζες του καπιταλιστικού συστήματος. Αλλά γιατί τα κόμματα που παλεύουν για κοινωνική αλλαγή, ειδικότερα τα κομμουνιστικά κόμματα, θα πρέπει να θεωρηθούν υπεύθυνα για την κρίση μιας κοινωνίας, την οποία θέλουν να αλλάξουν ριζικά;

Τα κομμουνιστικά κόμματα παλεύουν για δεκαετίες για τα ίδια πράγματα που αντιπαλεύει το κίνημα ενάντια στην παγκοσμιοποίηση: Κατά της ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας στον κόσμο, για ειρήνη και κοινωνική δικαιοσύνη. Ας δούμε και την περίπτωση της Βραζιλίας: Το κοινωνικό κίνημα ενίσχυσε το συνασπισμό του Κόμματος Εργασίας με άλλα κόμματα (συμπεριλαμβανομένων των κομμουνιστικών κομμάτων της χώρας), πράγμα που οδήγησε στην εκλογή του Λούλα στην Προεδρία. Δεν είναι αυτό ένα πολύ καλό παράδειγμα για το πώς το κίνημα μπορεί να οδηγήσει σε πολιτικές αλλαγές; Χρειάζονται όμως τα πολιτικά κόμματα για να γίνει αυτό. Παρόμοιες περιπτώσεις σύνδεσης λαϊκού κινήματος και πολιτικών κομμάτων έχουμε σε μια σειρά από χώρες της Λατινικής Αμερικής (Βενεζουέλα, Εκουαδόρ κ.ά.).

Φοβάμαι ότι αυτοί που διακηρύσσουν πως τα πολιτικά κόμματα πρέπει να μπουν στο περιθώριο, αυτοί που προτείνουν τον αποκλεισμό των κομμάτων από τις δραστηριότητες του κοινωνικού κινήματος, όπως το Παγκόσμιο Κοινωνικό Φόρουμ, στερούν το λαϊκό κίνημα από πολιτικά μέσα δράσης ή, ακόμα, αφήνουν την πολιτική δράση στις πολιτικές δυνάμεις που υπηρετούν το σύστημα. Εξυπηρετούν έτσι πολύ καλά αυτούς που θέλουν να μετατρέψουν το κίνημα σε απλό κίνημα διαμαρτυρίας, ακίνδυνο για το καπιταλιστικό σύστημα».