Πάντοτε μου άρεσε να παίζω με τις λέξεις. Οταν, μάλιστα, ήμουνα μικρός, έκοβα από τις εφημερίδες λέξεις που μου έκαναν εντύπωση, και τις κολλούσα πάνω σε ένα άσπρο χαρτόνι, με κόλλα που έφτιαχνα μόνος μου από αλεύρι και νερό. Τις πιο πολλές φορές ούτε που καταλάβαινα τι ακριβώς ήθελαν να πουν αυτές οι εντυπωσιακές λέξεις. Και γι' αυτό το λόγο, μια και δεν καταλάβαινα το νόημά τους, περιοριζόμουν στην εντύπωση που μου έκαναν τα πολλά σύμφωνά τους ή οι περίεργοι συνδυασμοί των φωνηέντων και των συμφώνων. Κι αυτή ήτανε η πρώτη επαφή μου με τις λέξεις, η επαφή με τη μορφή τους, δηλαδή. Οταν, όμως, άρχισα να καταλαβαίνω τι σήμαινε η κάθε μια από αυτές, τότε έψαχνα να βρω με ποια διαδικασία κατασκευάζονται οι λέξεις, γενικώς. Ποια είναι η αρχή τους και ποιος τις κατασκευάζει. Πολλές φορές, μάλιστα, προσπάθησα να κατασκευάσω και γω μια καινούρια λέξη, μα δεν το κατάφερνα, έτσι αυτές οι δικές μου λέξεις δεν είχαν νόημα και όταν τις έλεγα ή τις έγραφα δεν τις καταλάβαινε κανείς και τότε με έπιανε μαύρη απελπισία. Ούτε λίγο ούτε πολύ πίστευα ότι δεν είχα σχέση με τη γλώσσα, άρα δεν μπορούσα να έχω σχέση και με τη ζωή, γιατί από τα πρώτα μου παιχνίδια με τις λέξεις πίστεψα πως χωρίς τη γλώσσα δεν μπορεί να ζήσει κανείς. Κι όταν ήθελα να υποστηρίξω αυτή την άποψή μου για το ταυτόσημο γλώσσας και ζωής αναφερόμουνα στη γνωστή ιστορία με την προσπάθεια μιας ομάδας γλωσσολόγων να εντοπίσουν ποια είναι η αρχαιότερη γλώσσα στον κόσμο. Ποια γλώσσα, δηλαδή, μίλησε ο άνθρωπος, όταν στάθηκε στα δυο του τα πόδια, ποιες ήτανε οι πρώτες του λέξεις.

Πήραν, λοιπόν, αυτοί οι γλωσσολόγοι δυο μικρά παιδιά, που δεν είχαν αρχίσει ακόμα να μιλούν και τα έκλεισαν μόνα τους σε ένα μεγάλο δωμάτιο. Απαγόρευσαν, επίσης, να τα μιλούν και όποιος ερχόταν σε επαφή μαζί τους για να φροντίσει γενικώς την επιβίωσή τους έπρεπε να μένει σιωπηλός. Οταν μεγάλωσαν αρκετά τα παιδιά - πειραματόζωα, αποφάσισαν οι πειραματιστές γλωσσολόγοι να τα αφήσουν για κάμποσο καιρό νηστικά και ένα πρωί να ανοίξουν την πόρτα, για να δουν ποια θα ήταν η αντίδρασή τους. Ορμησαν, λοιπόν, έξω οι δυο νηστικοί πιτσιρικάδες φωνάζοντας «βεκός, βεκός». Μια λέξη που στα σανσκριτικά σημαίνει «ψωμί». Το επιστημονικό συμπέρασμα που έβγαλαν οι γλωσσολόγοι από το πείραμά τους ήταν ότι η έμφυτη γλώσσα του ανθρώπου είναι η σανσκριτική, αφού τα δυο παιδιά που δεν είχαν ακούσει καμιά άλλη γλώσσα χρησιμοποίησαν δυο λέξεις σανσκριτικές, για να ανακοινώσουν τη μεγάλη τους πείνα.

Εκείνο, όμως, που δε συμπέραναν αυτοί οι γλωσσολόγοι είναι η σχέση της επιβίωσης με τη γλώσσα. Συμπέρασμα που βγαίνει από το γεγονός ότι τα παιδιά που βγήκαν πεινασμένα και, φυσικά, τρομαγμένα από τη φυλακή τους δε φώναξαν «μητέρα» ή «πατέρα», όπως θα περίμενε κανείς, ούτε, φυσικά, φώναξαν «χαίρε ω χαίρε λευτεριά», φώναξαν «βεκός», ψωμί, δηλαδή. Να, γιατί έβγαλα και γω από μικρός το συμπέρασμα ότι η γλώσσα ταυτίζεται με τη ζωή. Και οι λέξεις είναι τα κομμάτια αυτής της ζωής. Και η «διαφθορά» ως μια λέξη της ελληνικής γλώσσας είναι αναγκαστικά ένα κομμάτι της ελληνικής ζωής. Ομως τι ακριβώς σημαίνει η λέξη αυτή, πώς γίνεται κομμάτι της ζωής μας και διαμορφώνει το περιεχόμενό της; Και πάνω απ' όλα, τι σχέση μπορεί να έχει η «διαφθορά» της σημερινής μας κοινωνίας με το «βεκός» της σανσκριτικής;