Πολύ πικρά ξεκίνησε το πρωινό της περασμένης Κυριακής. Το τηλέφωνο χτύπησε και η είδηση μας πόνεσε αφάνταστα. Μας κεραυνοβόλησε, παρότι από καιρό φοβόμαστε πως θα 'ρθει αυτό το κακό. Ο Τίτος Βανδής «έφυγε» και χτες στο Α΄ Νεκροταφείο του είπαμε το τελευταίο «αντίο». Πώς να το γράψει κανείς; Πώς να το πάρει απόφαση ότι το χώμα σκεπάζει πια τον πολυαγαπημένο μας σύντροφο; Οτι δε θα ξαναγράψει, με τη νεανικά οργισμένη, ουμανιστικά «καυστική» γραφή του, για το «Ριζοσπάστη»; Οτι δε θα ξανακούσουμε τη φωνή του; Οτι δε θα ξαναντικρίσουμε αυτόν τον σπάνιο λεβεντάνθρωπο;

Λεβεντάνθρωπος, σ' όλα του. Στον αγώνα, στην τέχνη του, στον έρωτα, στη χαρά, στη λύπη, στη φιλία. Λεβέντης, αξιοπρεπής στάθηκε και στην πολύμηνη, άνιση μάχη του με την επάρατο. Ούτε στιγμή δεν έσβησε από το στόμα του το χαμόγελο, το αίσθημα και τα λόγια ευγνωμοσύνης για τους γιατρούς και τις νοσοκόμες που τον φρόντιζαν. Ούτε καν το χιούμορ δεν του έλειψε. Και τι να πει κανείς για την περηφάνια που του έδινε η ιδιότητα του μέλους του ΚΚΕ - με το ΚΚΕ συνδέθηκε περίπου δεκαεφτά χρονών, στις αρχές της δεκαετίας του '30 και επανασυνδέθηκε μετά την οριστική επιστροφή του από τις ΗΠΑ (δεκαετία του '80). Και πώς να μην πει κανείς για τον έρωτα και την ευγνωμοσύνη του για τη συντρόφισσά του, Μπέτυ Βαλάση. Για τα «ερωτικά γραμματάκια» που της έγραφε;

Ο Τίτος Βανδής, ο ΕΑΜίτης, ο κομμουνιστής, ο σπουδαίος ηθοποιός που υπερέβη τα σύνορα του ελληνικού θεάτρου και κινηματογράφου και έγινε διεθνής, ονομαστός στο Μπροντγουέι και στο Χόλιγουντ, πέρασε στην ιστορία των αγώνων του λαού μας και του σύγχρονου πολιτισμού μας. Σε όποιους τον γνώριζαν και τον αγαπούσαν «κληροδότησε» σαν παντοτινή ανάμνηση τη γελαστή, γοητευτική, αξιαγάπητη μορφή του, το αστείρευτο χιούμορ του, τη λατρεία του για τη «μοναδική γυναίκα της ζωής του», Μπέτυ Βαλάση, η οποία του πρόσφερε απλόχερη αγάπη, άγρυπνη τρυφερότητα και έγινε «ασπίδα» και «προστάτιδα θεά» του στον τελευταίο αγώνα.

Χαράματα της Κυριακής ξύπνησε η Μπέτυ Βαλάση, ώστε να ετοιμαστεί και να πάει τα καθημερινά αναγκαία στο νοσοκομείο, όπου για πολλοστή φορά τους τελευταίους μήνες μπαινόβγαινε ο λατρεμένος της και μετά να πάει στο Εθνικό Θέατρο για πρόβα στο έργο «Το φάντασμα του Ραμόν Νοβάρο». Η Μπέτυ Βαλάση έφτασε στο νοσοκομείο στις 8.15πμ. Το κακό είχε φτάσει ελάχιστα λεπτά της ώρας πριν από εκείνη.

Το βαθμό της οδύνης της όταν αντίκρισε κλειστά για πάντα τα μάτια τον μάθαμε στο σπίτι της, από μια αποκλειστική νοσοκόμα. Η οδύνη για το χαμό του «κυρίευε» όλη την Κυριακή το σπίτι τους. Κυρίευε και τους συγγενείς, τους δεκάδες φίλους, συντρόφους, συναδέλφους, που βουρκωμένοι συλλυπούνταν την Μπέτυ Βαλάση και «μετρούσαν» τη μεγάλη, πολύπλευρη απώλεια από το χαμό αυτού του τελευταίου μεγάλου μιας αληθινά πολύ μεγάλης γενιάς του αγώνα και της τέχνης. Υπήρχε όμως και μια χαρά μέσα στο πικραμένο σπίτι. Ο εγγονός του Τίτου Βανδή, ο μόλις δεκαπέντε ημερών νέος Τίτος, κοιμόταν σε ένα δωμάτιο. «Θα κρατήσω για να περιμένω τη γέννηση του Τιτούλη», έλεγε ο παππούς του. Το 'πε και το 'κανε. Πρόλαβε να δει τον Τιτούλη στο σπίτι, πριν ξαναμπεί στο νοσοκομείο για στερνή φορά...