Η «Κακάβα» είναι ομιλία του Νικόλαου Καρατζά (1813 -1883), γράφτηκε το 1834 και τυπώθηκε το 1860. Είναι γραμμένη στη γλώσσα που μιλούσαν τα λαϊκά στρώματα επί Αγγλοκρατίας. Στην εισαγωγή γίνεται αναφορά στο σκηνικό χώρο και στις «ενδυμασίες των προσώπων... Οικία μονόροφος με συνέχεια ετέρων ομοίων, αι προσόψεις αυτών καπνισμέναι, η οικία αύτη έχουσα δύο θύρας πλατείας του καταγωγίου... Ο Μουσούς πουλητής ην ενδεδυμένος πενιχρά, λερωμένα στην κεφαλήν αυτού σκούφια παναδένια... Ο Κακαβάρας ήτον άνθρωπος μογκίλαλος χαμηλός, χωλός, ομοίως παλαιόρασον ενδεδυμένος... Το παιδί ξεσκούφωτο, μαλοτό, ακτένηγον, χωρίς γιακέτα, ξεμπράστοτο το ένα χέρι, ξεσχισμένο και κάτω ριμένο το μανίκι του άλλου... Ο Μαλτέζος αναστήματος υψηλού, χωρίς μουστάκι, σκούφο... Ο Μπελιχανάς, ευλοκομμένος, φέσι εις το κεφάλι υψηλόν, γιακέτα κοντή εις τον ώμον... Ο Αρκούδας κοντόχονδρος, φέσι λερωμένο μέτριο έως εις τα αυτιά, όλος λερωμένος, ακτένηγος...».

Ενώ, ιδιαίτερη φροντίδα έδιναν στα κοστούμια δε συνέβαινε το ίδιο και με τα σκηνικά. Στο χώρο που έπαιζαν σχημάτιζαν ένα ορθογώνιο που έμενε κενό. Στη μια μεριά στέκονταν τα κύρια πρόσωπα. Απέναντι, δεξιά και αριστερά, οι άλλοι. Οταν άλλαζαν οι σκηνές, οι ηθοποιοί που ήταν μπερδεμένοι μέσα στους θεατές παρουσιάζονταν έξαφνα και όταν δε χρειάζονταν πια στη σκηνή χάνονταν και πάλι μέσα στο πλήθος.