Βλέπετε, πρέπει να είναι πάνοπλος σε επιχειρήματα και ο ίδιος και η κυβέρνησή του, όταν θα συναποφασίσουν, μαζί με τους συνεταίρους του ευρωπαϊκού μονοπωλιακού κεφαλαίου, τα νέα δεσμά για την εργατική τάξη.

Αλλωστε, δεν είναι τυχαίο ότι η σοσιαλδημοκρατία, όσα μέτρα έχει πάρει σε βάρος της εργατικής τάξης και όσα θα πάρει, τα στήριξε και θα τα στηρίξει πάνω σε «ρεαλιστικούς» προβληματισμούς με ιδεολογικό υπόβαθρο.

Πρέπει να τους αναγνωρίσουμε ότι έχουν δουλέψει πολύ για τον αποπροσανατολισμό των εργαζομένων και τη χειραγώγηση της συνείδησης του εργάτη και της εργάτριας, για την απαξίωση της ταξικής πάλης. Τώρα, επικεντρώνουν στη διατήρηση του «κοινωνικού διαλόγου». Το εκμυστηρεύεται ο ίδιος ο υφυπουργός στο σχετικό άρθρο του.

Ο όρος ευελιξία λέει «να υποκατασταθεί από τον ορθό όρο νέα ρύθμιση της αγοράς εργασίας, με τη σαφή πολιτική δέσμευση ότι ο στόχος της ευελιξίας ως τελικό αποτέλεσμα θα επιτευχθεί μόνο με τη διαμόρφωση μέσα από τη διαδικασία του κοινωνικού διαλόγου μιας εκ νέου ρυθμισμένης και όχι μιας απορυθμισμένης ευρωπαϊκής αγοράς εργασίας».

Και μάλιστα να έχει δουλιά, χωρίς να ξοδεύεται σε αναποτελεσματικούς αγώνες, χάνοντας τον πολύτιμο χρόνο του στα πεζοδρόμια και στα συλλαλητήρια. Το μόνο που έχει να κάνει είναι να στηρίξει ως πολιτισμένος άνθρωπος τους αντιπροσώπους του, που μέσα από τις συνδικαλιστικές οργανώσεις θα ανοίγουν διάλογο κοινωνικό... πάντα για το καλό του.

Ετσι σώζουμε και την τιμή του λεγόμενου κοινωνικού διαλόγου, που για να πούμε τη μαύρη αλήθεια έχει τελείως πέσει στην υπόληψη της εργατικής τάξης.

Αυτό είναι το νόημα της πρότασης και της σκέψης του κ. υφυπουργού.

Ετσι, στο Ναύπλιο, κάθισαν όλοι να συζητήσουν, για να ρυθμίσουν ξανά την απορυθμισμένη ευρωπαϊκή αγορά εργασίας (λέμε ξανά γιατί την έχουν ξαναρυθμίσει στο πρόσφατο παρελθόν, αλλά δεν τους βγήκε όπως ήθελαν)

Ηταν όλοι παρόντες εκεί.

Από τη μια μεριά, μέσα στο πολυτελές ξενοδοχείο οι λίγοι, οι υπουργοί, οι συμβιβασμένοι συνδικαλιστές, ο ΣΕΒ, ανταλλάσσοντας απόψεις και προβληματισμούς για τη βελτίωση της εικόνας του καπιταλισμού. Και από την άλλη οι πολλοί, οι χιλιάδες εργαζόμενοι, γυναίκες και άντρες, οι αγρότες, οι μικροεπαγγελματίες, οι αγωνιστές και οι αγωνίστριες που υπερασπίζονται τις κατακτήσεις και τα δικαιώματά τους και απαιτούν όσα τους ανήκουν. Και τους ανήκουν πολλά, σύμφωνα με τον πλούτο που παράγουν τα χέρια και το μυαλό τους.

Ηταν βέβαια και κάποιοι, λίγοι, μεταλλαγμένοι συνδικαλιστές που τη μια στιγμή συζητάνε με τους εταίρους για να βρούνε λύση για... το καλό των εργαζομένων και την άλλη στιγμή διαδηλώνουν μαζί με τους εργαζόμενους, καταγγέλλοντας αυτά που αποφασίζουν. Αυτό που λέγεται διχασμός της προσωπικότητας, εδώ σίγουρα λέγεται αλλιώς.

Στις 21-23 Μάρτη στις Βρυξέλλες θα τολμήσουν να υπογράψουν ένα «νέο αναθεωρημένο πρόγραμμα απασχόλησης», που θα έχει ορίζοντα πενταετίας, όπως λένε.

Στόχος τους, «η ένταξη στην αγορά εργασίας ατόμων που αυτή τη στιγμή δεν εργάζονται και η προώθηση πολιτικών ενεργού γήρανσης, μέσω της επιμήκυνσης του εργασιακού βίου, προκειμένου να μειωθεί το ποσοστό των πρόωρων συνταξιοδοτήσεων».

Αυτούς τους στόχους που πρότειναν οι υπουργοί Εργασίας της ΕΕ και τις συζητούν με τις συμβιβασμένους συνδικαλιστές της ΣΕΣ, της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, για να λύσουν το πρόβλημα της μεγάλης ανεργίας των νέων και των γυναικών, δημιουργώντας δήθεν 180.000 θέσεις πλήρους απασχόλησης. Τώρα, πώς γίνεται να βρουν δουλιά με πλήρη απασχόληση, όπως υποστηρίζουν, 180.000 εργαζόμενοι και συγχρόνως αυτοί που είναι να βγουν στη σύνταξη να παραμένουν με την πολιτική της «ενεργού γήρανσης» άλλα 5 χρόνια, εμείς δεν μπορούμε να το εξηγήσουμε.

Εμείς λέμε ότι όταν αυτοί αποφασίζουν για πιο αποτελεσματική «ευρωπαϊκή στρατηγική απασχόλησης», σημειώνοντας παράλληλα ότι έχουμε το μικρότερο ποσοστό μερικής απασχόλησης ως χώρα της ΕΕ (4,5%), είναι καθαρό ότι εννοούν μεγαλύτερο ξεζούμισμα της εργατικής δύναμης και μεγαλύτερη συγκέντρωση κερδών στο κεφάλαιο.

Τα πολλά και ακατάληπτα συνήθως λόγια τους είναι για τον αποπροσανατολισμό και την παραπλάνηση της ταξικής συνείδησης.

Οσες κατευθυντήριες γραμμές για την απασχόληση και αν διατυπώσουν (27 τέτοιες γραμμές!! καλούνται να διαμορφώσουν τα μέλη της ΕΕ), οι εργαζόμενοι έχουν τη δύναμη να τις σβήσουν.

Το συνδικαλιστικό κίνημα, μέσα από το ΠΑΜΕ, θα ενημερώσει, θα οργανώσει τον αγώνα της εργατικής τάξης και όλων των εργαζομένων, θα δυναμώνει την ταξική πάλη.

Μετά την πρώτη εντυπωσιακή και δυναμική παρουσία στο Ναύπλιο, η πανελλαδική πανεργατική απεργία για τις 21 του Μάρτη είναι το άλλο μεγάλο στοίχημα που έβαλε το ΠΑΜΕ στο εξάμηνο αγωνιστικό του πρόγραμμα, χωρίς να παραβλέπουμε την αποφασιστική συμμετοχή του σήμερα, 15 του Μάρτη, στο αντιπολεμικό συλλαλητήριο, που θα αναπτυχθεί σε όλη τη χώρα.

Ολα τα μεγάλα και μικρά αιτήματα του εργατικού και λαϊκού κινήματος και οι σύγχρονες απαιτήσεις μπαίνουν στην ημερήσια διάταξη.

Γι' αυτό και έχει ιδιαίτερη σημασία να κατανοηθεί βαθιά από όλους τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα, από τη μεγάλη πλειοψηφία του λαού μας η αναγκαιότητα ανάπτυξης σε εθνικό επίπεδο μαζικών αγώνων και ο διεθνής συντονισμός τους στην κατεύθυνση της συνολικής αντιπαράθεσης με την πλουτοκρατία και τον ιμπεριαλισμό και όχι στην κατεύθυνση ανώδυνων αντιπαραθέσεων, για να γίνει ο καπιταλισμός πιο ανθρώπινος και υποφερτός.

Η εκμετάλλευση δεν μπορεί να εξανθρωπιστεί, παραμένει απάνθρωπη με όσους ρεαλισμούς και αν στολιστεί.