Στοιχεία που δείχνουν την τεράστια συρρίκνωση των ασφαλιστικών δικαιωμάτων των εργαζομένων ως απόρροια των αντιασφαλιστικών νόμων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, κατά την περίοδο 1990-2002, παρουσιάστηκαν στη χτεσινή ημερίδα της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας των εργαζομένων στα ασφαλιστικά ταμεία (ΠΟΠΟΚΠ) - εκτός του ΙΚΑ.

Ετσι, ενώ οι ασφαλιστικές εισφορές αυξήθηκαν κατά 25% σε σταθερές τιμές (990 δισεκατομμύρια δραχμές επιπλέον) κατά την περίοδο 1990-2002 το όριο ηλικίας συνταξιοδότησης αυξήθηκε κατά πέντε χρόνια στο ΙΚΑ και δέκα χρόνια, κατά μέσο όρο, στο Δημόσιο. Ακόμα, οι συντάξεις μειώθηκαν κατά 20% στο ΙΚΑ και 16% στο Δημόσιο, κατά μέσον όρο. Σε ό,τι αφορά στους ελεύθερους επαγγελματίες το όριο ηλικίας συνταξιοδότησης αυξήθηκε κατά πέντε έτη και η σύνταξη μειώθηκε μέχρι και 25%. Επίσης, τονίστηκε, ότι σε περιπτώσεις διαδοχικής ασφάλισης το ποσό της σύνταξης μειώνεται πάνω από 20% σε σχέση με το ποσό που θα έπαιρνε ο ίδιος εργαζόμενος εάν ήταν ασφαλισμένος στο ίδιο ταμείο. Ενώ, υπογραμμίστηκε η ανυπαρξία του θεσμού των βαρέων και ανθυγιεινών στο Δημόσιο, αλλά και ότι η κύρια σύνταξη των δημοσίων υπαλλήλων δεν είναι μεγαλύτερη από το 67% των αποδοχών τους.

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχουν τα στοιχεία για τις δαπάνες των ασφαλιστικών ταμείων για υγειονομική περίθαλψη από το 1990 μέχρι το 2002. Πολύ μεγάλη είναι η αύξηση των δαπανών για νοσοκομειακή (225%) και φαρμακευτική περίθαλψη (145%). Οι αυξήσεις αυτές οφείλονται κατ' αρχάς στη μετακύληση των δαπανών από τον κρατικό προϋπολογισμό στα ασφαλιστικά ταμεία, δηλαδή στους ίδιους τους εργαζόμενους. Χαρακτηριστικά, αναφέρουμε ότι σύμφωνα με τον κοινωνικό προϋπολογισμό το 81,8% των εσόδων των νοσοκομείων προέρχονται από τα νοσήλια (δηλαδή από τα ασφαλιστικά ταμεία και τους ασφαλισμένους) ενώ, η κρατική επιχορήγηση περιορίζεται μόλις στο 3,2%. Επιπλέον, οι αυξήσεις προέρχονται από την αύξηση των νοσηλίων και των τιμών των φαρμάκων (τα νοσήλια το 1989 ήταν 2.480 δραχμές, ενώ το 1998 έφτασαν μέχρι 30 χιλιάδες δραχμές).

Στην ομιλία του ο υπουργός Εργασίας, Δ. Ρέππας, από τη μια επικαλέστηκε στατιστικά στοιχεία της Eurostat, για να ισχυριστεί ότι η Ελλάδα είναι πρώτη σε κοινωνικές δαπάνες και από την άλλη, αμφισβήτησε τα στοιχεία της Eurostat για τη φτώχεια στην Ελλάδα. Ακόμα, από τα λεγόμενά του έγινε καθαρό ότι η κυβέρνηση θέλει να καταστήσει τα μεγάλα ασφαλιστικά ταμεία φορείς παραπέρα εμπορευματοποίησης της Υγείας, μέσω της κοινοπρακτικής συνεργασίας τους, την οποία αντιπαρέθεσε με το Εθνικό Σύστημα Υγείας και τον ιδιωτικό τομέα. Τέλος, ισχυρίστηκε ότι δεν είναι δυνατή η περιστολή των δαπανών Υγείας στο Δημόσιο, αν δεν καταργηθεί το καθεστώς της ελεύθερης επιλογής του γιατρού και ότι το βιβλιάριο υγείας του δημοσίου υπαλλήλου είναι μια εν λευκώ επιταγή, όπου κάθε γιατρός αναγράφει παραπάνω φάρμακα ή εξετάσεις (για προφανείς λόγους, στο απομαγνητοφωνημένο κείμενο της ομιλίας του ο υπουργός διέγραψε όσα είπε στο μικρόφωνο και καταγράψαμε στο μαγνητόφωνο...). Είναι, φανερό, πως η κυβέρνηση επιδιώκει να περικόψει τις υπηρεσίες Υγείας ακόμα και αν έτσι δεν καλύπτονται οι ανάγκες των εργαζομένων.