Περισσεύουν τις μέρες αυτές οι αταξικές κορόνες και αναλύσεις, με αφορμή τις φιέστες για τη διεύρυνση της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Οι βαρύγδουπες εκτιμήσεις, περί μεγάλης μέρας, ιστορικής στιγμής, με εθνική σημασία κλπ, κλπ, πάνε κι έρχονται, λες και η ΕΕ και οι 15 (ή οι 25) χώρες - μέλη της αποτελούνται από κοινωνίες με ενιαία και όχι ριζικά αντίθετα ταξικά συμφέροντα και επιδιώξεις. Λες και δεν είναι η ΕΕ μια ιμπεριαλιστική ένωση των δυτικοευρωπαϊκών πολυεθνικών. Λες και η όποια διεύρυνσή της δεν αποτελεί στην πραγματικότητα μια διεύρυνση, τόσο σε έκταση όσο και σε βάθος, της άγριας καπιταλιστικής εκμετάλλευσης των εργαζομένων και των λαών, τόσο των παλιών όσο και των όποιων νέων χωρών - μελών. Μια νέα αφετηρία ενίσχυσης του δυτικοευρωπαϊκού κεφαλαίου και του ιμπεριαλιστικού χαρακτήρα της ΕΕ, πολλαπλασιασμού και όξυνσης των αντιθέσεων, τόσο στο εσωτερικό της, όσο και με τα υπόλοιπα ιμπεριαλιστικά κέντρα.

Δε μας παραξενεύει, βέβαια, το γεγονός. Πάντα οι άρχουσες τάξεις αναγόρευαν τα στενά, ταξικά τους συμφέροντα σε εθνικά. Πάμπολλα είναι τα εγχώρια παραδείγματα. Από τις εκστρατείες στην Ουκρανία, τη Μικρά Ασία και την Κορέα, μέχρι τον εγκλωβισμό της χώρας στο ΝΑΤΟ, την ΕΟΚ και τις πρόσφατες διευκολύνσεις στον πόλεμο των ΗΠΑ ενάντια στο Ιράκ...