Το αντικομμουνιστικό κρεσέντο του Ν. Κωνσταντόπουλου | ΠΟΛΙΤΙΚΗ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Το αντικομμουνιστικό κρεσέντο του Ν. Κωνσταντόπουλου

«Η κ. Παπαρήγα στην προχθεσινή της ομιλία στη Θεσσαλονίκη είπε το εξής: "Η μεγαλύτερη ζημιά που έκανε ο ΣΥΝ είναι η συστηματική προσπάθεια να μολύνει τις ιδέες, τα ιδανικά, τις παραδόσεις του εργατικού και αριστερού κινήματος στη χώρα μας". Στα αυτιά του κάθε φυσιολογικού και σοβαρού ανθρώπου αυτή η φράση ηχεί προφανώς ως κάτι το εξωφρενικό.

Δεν έχουμε πρόθεση να παρακολουθήσουμε την κ. Παπαρήγα σ' αυτό το παραλήρημα. Αναρωτιέμαι όμως αν η κ. Παπαρήγα αντιλαμβάνεται πόσο κοντά είναι αυτού του είδους ο ιδεολογικός- θρησκευτικός φανατισμός στον θρησκευτικό φανατισμό που εκπέμπανε στις μέρες μας οι ομιλίες του κ. Μπους. Αραγε, αν είχε τη δύναμη η κ. Παπαρήγα, τι θα έκανε σε όσους "μολύνουν τις ιδέες της Αριστεράς;".

Για την ηγεσία του ΚΚΕ η ενότητα του αντιπολεμικού κινήματος είναι ανεπιθύμητη. Γι' αυτό και βάζει το επικίνδυνο δίλημμα "ή δικό μας, ή εναντίον μας", με συκοφαντίες για να επιβάλει τον ηγεμονισμό της».

Αν αναρωτιέστε ποιος είναι ο γεννήτορας του παραπάνω αντικομμουνιστικού κρεσέντου να μας επιτρέψετε να σας βγάλουμε αμέσως από την αγωνία. Είναι ο πρόεδρος του ΣΥΝ, Νίκος Κωνσταντόπουλος, και πρόκειται για τμήμα της ομιλίας του προς τους αντιπροσώπους της συνδιάσκεψης Α΄ Αθήνας του ΣΥΝ, ομιλία που έγινε την Παρασκευή το βράδυ και που μοίρασε το Γραφείο Τύπου του ΣΥΝ. Το τμήμα αυτό αποτελεί την άμεση αναφορά του προέδρου του ΣΥΝ στο ΚΚΕ και στην ηγεσία του. Φυσικά υπήρχαν και άλλες - έμμεσες - αναφορές σ' αυτό.

1. Ο πρόεδρος του ΣΥΝ κρύβει από τους ακροατές του πως η φράση που αποδίδει στην Αλ. Παπαρήγα είναι η τελευταία μιας παραγράφου. Να ποια ήταν όλη η παράγραφος:

«Δεν περιορίζεται (σ.σ. ο ΣΥΝ) μόνο στον εξαγνισμό της ΕΕ αλλά και του ίδιου του ΠΑΣΟΚ. Μαζί με τα κυβερνητικά στελέχη οργανώνει πορείες και διαμαρτυρίες. Παίρνει μέρος, δηλαδή, στο θέατρο που παίζει το ΠΑΣΟΚ με το σύνθημα "το ΠΑΣΟΚ στους δρόμους, η κυβέρνηση με τη Σούδα και όλες τις διευκολύνσεις". Η μεγαλύτερη ζημιά που έκανε ο ΣΥΝ είναι η συστηματική προσπάθεια να μολύνει τις ιδέες, τα ιδανικά, τις παραδόσεις του εργατικού και αριστερού κινήματος στη χώρα μας».

Κρύβοντας, λοιπόν, ο Ν. Κωνσταντόπουλος το πρώτο τμήμα της συγκεκριμένης παραγράφου της ομιλίας της ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, ξεφεύγει και από την υποχρέωση να απαντήσει στο πολύ συγκεκριμένο ερώτημα: Συμμετέχει ή όχι ο ΣΥΝ στο θέατρο που παίζει το ΠΑΣΟΚ στο ζήτημα του πολέμου; Βάζει ή όχι πλάτη στο να «βγει» καλή η παράσταση; Και γιατί, δηλαδή, «στα αυτιά του κάθε φυσιολογικού και σοβαρού ανθρώπου αυτή η φράση (να) ηχεί προφανώς ως κάτι το εξωφρενικό»; Μήπως όλοι οι φυσιολογικοί και σοβαροί άνθρωποι - που όμως είναι ταυτόχρονα και αντιπολεμικοί διαδηλωτές - δε βλέπουν τον πρόεδρο του ΣΥΝ να διαδηλώνει παρέα με τον Λαλιώτη, την Φώφη και τ' άλλα ΠΑΣΟΚόπαιδα;

2. Ο πρόεδρος του ΣΥΝ καταλογίζει στο ΚΚΕ φανατισμό, που βρίσκεται κοντά «στον θρησκευτικό φανατισμό που εκπέμπανε στις μέρες μας οι ομιλίες του κ. Μπους». Δε γνωρίζουμε αν ο ίδιος και το κόμμα του έχουν αποφασίσει να αντιμετωπίζουν τους ιμπεριαλιστές- δολοφόνους των λαών με καθωσπρεπισμό και με σαβουάρ βιβρ. Δικαίωμά του. Ισως έτσι εξηγείται και η υπογραφή του στο βιβλίο των συλλυπητηρίων στην αμερικάνικη πρεσβεία στην Αθήνα, μετά το τρομοκρατικό χτύπημα της 11 του Σεπτέμβρη του 2001. Εμείς, πάντως, δεν κρύβουμε πως θέλουμε και επιδιώκουμε να μπολιαστεί η εργατική τάξη και η νεολαία, όλος ο ελληνικός λαός αλλά και όλοι οι λαοί του κόσμου, με το πιο δυνατό ταξικό μίσος απέναντι στους ιμπεριαλιστές και στο πολιτικό προσωπικό τους.

3. Τι θα έκανε το ΚΚΕ αν είχε μεγαλύτερη δύναμη σε όσους «μολύνουν τις ιδέες της Αριστεράς»; αναρωτιέται ο πρόεδρος του ΣΥΝ. Θα ατσάλωνε πολύ περισσότερο την εργατική τάξη ώστε με μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα να αποκρούει τις προσπάθειες των οπορτουνιστών, τύπου Κωνσταντόπουλου, να μπολιάσουν με την αστική ιδεολογία τους εργαζόμενους. Θεωρίες όπως αυτή της ταξικής συνεργασίας, της πάλης για τη βελτίωση του καπιταλισμού και της πάλης για την ανύψωση του ευρωπαϊκού ιμπεριαλιστικού δέους απέναντι στον Αμερικάνο ιμπεριαλιστή θα εύρισκαν ασυζητητί γυρισμένη την πλάτη των Ελλήνων εργαζομένων.

4. Η «ενότητα του αντιπολεμικού κινήματος είναι ανεπιθύμητη» για το ΚΚΕ, όπως ισχυρίζεται ο πρόεδρος του ΣΥΝ; Το ΚΚΕ θέλει ενωμένο το αντιπολεμικό κίνημα σε αντιιμπεριαλιστική, όμως, βάση. Γιατί ο ιμπεριαλισμός γεννά τους πολέμους. Οσοι «ξεχνούν» τον ιμπεριαλισμό και προτιμούν πασιφιστικές πινελιές στις κινητοποιήσεις τους, ας παίξουν λιγάκι παραπέρα. Οσοι, δε, κινητοποιούνται ενάντια σε έναν ιμπεριαλιστή γιατί θέλουν έτσι να ενισχυθούν άλλοι ιμπεριαλιστές, ας πάνε να παίξουν ακόμη πιο μακριά. Οσοι - πέρα από όποια κορδελάκια και φιοριτούρες - έχουν αντιληφθεί την ουσία του συνθήματος «Ενας είναι ο εχθρός, ο ιμπεριαλισμός», καλώς να κοπιάσουν. Ετσι κι αλλιώς σε ένα τέτοιο κίνημα - ένα αντιιμπεριαλιστικό κίνημα - ηγεμόνας δεν μπορεί να είναι παρά ένας. Και αυτός ο ένας δεν είναι κανένα κόμμα. Είναι μια τάξη, Η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ.

5. Φαίνεται πάντως πως για τον ΣΥΝ μπαίνει σε αμφισβήτηση η αριστερή του φυσιογνωμία. Γι' αυτό και λίγο παραπάνω από την αναφορά του στην Αλ. Παπαρήγα σημειώνει: «Εμείς... ούτε θα διαγράφαμε από την ευρωπαϊκή Αριστερά όλους εκτός από τον εαυτό μας, όπως κάνουν όσοι επιμένουν να θεωρούν ότι κατέχουν το μονοπώλιο της Αριστεράς και της αλήθειας».

Το ποιο κόμμα είναι αριστερό και ποιο όχι είναι - όσο και αν δε συμφέρει τον ΣΥΝ - λυμένο ζήτημα στο παγκόσμιο κίνημα. Και μάλιστα, από πολύ παλιά. Φρόντισε, βλέπετε, να απαντήσει σ' αυτό το ερώτημα κατά τρόπο αναμφισβήτητο ο Λένιν. Γράφει, λοιπόν, ο μεγάλος επαναστάτης εκεί, στα 1907: «Οσον αφορά τα αριστερά κόμματα, αυτά είναι πραγματικά αριστερά και αξίζουν αυτό τον τίτλο, μόνον εφόσον εκφράζουν τα συμφέροντα και αντανακλούν την ψυχολογία όχι της "κοινωνίας" ούτε της χούφτας της κάθε κλαψιάρικης διανοουμενίστικης σαβούρας, αλλά την ψυχολογία των κατωτέρων στρωμάτων του λαού, του προλεταριάτου και μιας ορισμένης μερίδας της μικροαστικής μάζας του χωριού και της πόλης» (Λένιν, Απαντα, 5η έκδοση, τόμος 15, σελ. 264-265).

Από την ίδια ομιλία του προέδρου του ΣΥΝ αλιεύουμε: «Λέμε η Ευρώπη της κοινωνικής συνοχής...», «λέμε η δημοκρατική, κοινωνική, πολυπολιτισμική και οικολογική Ευρώπη» και άλλα αμέτρητα τέτοια (οι υπογραμμίσεις δικές μας). Τελικά τα παραπάνω ο Λένιν δεν τα έγραφε μόνο για τους φιλελεύθερους του 1907. Τα έγραφε και για τους Συνασπισμένους του 2003...

Του
Βασίλη ΑΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗ