Οι συνομιλίες μεταξύ Αμερικανών και Βορειοκορεατών αξιωματούχων την προπερασμένη βδομάδα στο Πεκίνο πραγματοποιήθηκαν. Μολονότι αυτό από μόνο του φέρει - τρόπον τινά... - το στοιχείο της «είδησης», εντούτοις, ως γεγονός αυτό καθαυτό δε φαίνεται να σηματοδοτεί - τουλάχιστον βραχυπρόθεσμα... - θετικές εξελίξεις στο ταραγμένο από καιρό τοπίο της Κορεατικής Χερσονήσου...

Οι αμερικανικές απαιτήσεις και αιτιάσεις (π.χ., πρώτα «διάλυση» του βορειοκορεατικού πυρηνικού «οπλικού» προγράμματος και «πάγωμα» των εξαγωγών βαλλιστικής τεχνολογίας σε τρίτες χώρες και «έπειτα βλέπουμε»...) καταγράφηκαν για πολλοστή φορά, με τη διαφορά πως αυτές έγιναν ενώπιον του οικοδεσπότη των συνομιλιών, δηλαδή των Κινέζων αξιωματούχων. Ο αναπληρωτής υφυπουργός Εξωτερικών Τζέιμς Κέλι (που ηγήθηκε της αμερικανικής αντιπροσωπείας στο Πεκίνο) προέβη σε μία ακόμη προκλητική δήλωση, ισχυριζόμενος πως στις συνομιλίες οι Βορειοκορεάτες αξιωματούχοι παραδέχτηκαν τάχα την ύπαρξη πυρηνικού οπλικού προγράμματος (μολονότι οι οικοδεσπότες, ή οιοσδήποτε άλλος δεν αντελήφθη το παραμικρό...).

Την ίδια ώρα, πολιτικοί αναλυτές στην Ουάσιγκτον κατέγραφαν τα συγκεχυμένα μηνύματα και δηλώσεις υπουργών της κυβέρνησης του Τζ. Ου. Μπους, με χαρακτηριστικότερες όλων αυτές του Κόλιν Πάουελ, ο οποίος - με διαφορά λίγων ωρών - πότε εκτιμούσε τις συνομιλίες στο Πεκίνο «λίαν χρήσιμες», πότε διαμήνυε «οργισμένα» πως οι ΗΠΑ «δεν έχουν τίποτε να φοβηθούν απ' τις απειλές της Βόρειας Κορέας»...

Ομως, παρότι ο Λευκός Οίκος εκπέμπει αντιφατικά μηνύματα (ως επί το πλείστον για λόγους «τακτικής» παρά ουσίας), η προεδρεύουσα της ΕΕ ελληνική κυβέρνηση δε μοιάζει να έχει κανέναν δισταγμό, καμία επιφύλαξη όσον αφορά στην προκληθείσα απ' την Ουάσιγκτον κρίση στην Κορεατική Χερσόνησο...

Η ελληνική κυβέρνηση, με την «κάλυψη», εννοείται, της ιδιότητας της προεδρεύουσας της Ευρωπαϊκής Ενωσης, μοιάζει να υιοθετεί αδιάκριτα τις κατηγορίες, τις ιμπεριαλιστικές σκοπιμότητες και τα επεμβατικά σχέδια της Ουάσιγκτον έναντι της Πιονγιάνγκ... Ο δε Ελληνας πρωθυπουργός, Κ. Σημίτης, κατά την προχτεσινή συνάντησή του με τον Ιάπωνα ομόλογό του, Γιουνισίρο Κοϊζούμι, δεν παρέλειψε να «μνημονεύσει» ατυχώς ακόμη και τον πόλεμο της Κορέας (1950-'53) για να φωτογραφίσει τάχα ως «ένοχη» πλευρά τη ΛΔ Κορέας. «Ξεχνώντας» τον πρωταρχικό και βαθύτατα ιμπεριαλιστικό ρόλο που έπαιξαν οι ΗΠΑ στην πρόκληση αυτού του πολέμου. Δεν μπορεί, απ' την άλλη, να περάσει απαρατήρητη (όσον αφορά στη στάση της «προεδρεύουσας» της ΕΕ) η υιοθέτηση της «συνταγής» των «πολυμερών διαπραγματεύσεων» που προωθεί η Ουάσιγκτον (μεταξύ πολλών και σαφών απειλών επέμβασης) με στόχο το βάθεμα της κρίσης και διά της «εμπλοκής» άλλων δυνάμεων της περιοχής της Νοτιοανατολικής και Βορειοανατολικής Ασίας. Βεβαίως, αυτού του είδους οι «ιμπεριαλιστικές υπηρεσίες» δεν καταγράφονται μόνον από την ελληνική κυβέρνηση αλλά εν γένει απ' την ΕΕ καθώς σ' αυτό το πεδίο έντασης δε φαίνεται να υπάρχει μεταξύ ΗΠΑ και ΕΕ η (επί του Ιράκ) ενδοϊμπεριαλιστική αντιπαράθεση...

Με δεδομένα αυτά - ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια αλλά και μετά τις συνομιλίες στο Πεκίνο - η ΛΔ Κορέας φαίνεται σταθερά προσηλωμένη στην ακόλουθη «διττή» στρατηγική γραμμή:

Αφ' ενός, η Πιονγιάνγκ μοιάζει να δηλώνει διαρκώς την προθυμία της για διπλωματική, ειρηνική εξεύρεση λύσης εφ' όλης (ει δυνατόν...) της ύλης με την Ουάσιγκτον (εκτιμώντας πως το όλο πρόβλημα προκύπτει εξ Αμερικής και ως εκ τούτου είναι ζήτημα διμερές και όχι περιφερειακό ή διεθνές). Ετσι, ανακοινώνει πως δεν έχει πρόβλημα να τερματίσει το πυρηνικό της πρόγραμμα υπό σαφείς και συγκεκριμένους όρους, όπως: Εγγυήσεις για μη επίθεση των ΗΠΑ κατά της ΛΔ Κορέας και της κυβέρνησης, παροχή ενεργειακής και οικονομικής βοήθειας.

Αφ' ετέρου, η Πιονγιάνγκ προβαίνει αδιαλείπτως σε κινήσεις και πρακτικές πολιτικής και στρατιωτικής ετοιμότητας και επαγρύπνησης παρακολουθώντας συνεχώς τις διόλου «γραφικές» ή «ευκαταφρόνητες» πολιτικές, οικονομικές και στρατιωτικές απειλές της κυβέρνησης του Τζ. Ου. Μπους (βλέπε το πρόσφατο μνημόνιο του υπουργού Αμυνας Τζ. Ράμσφελντ για «συνεργασία ΗΠΑ-Κίνας» με στόχο την ανατροπή της κυβέρνησης του Βορειοκορεάτη ηγέτη, Κιμ Γιονγκ Ιλ, την απειλή εξαπόλυσης στρατιωτικής επέμβασης «ακριβείας» με άλλοθι τους βορειοκορεατικούς πυρηνικούς σταθμούς, τα πρόσφατα αμερικανο-νοτιοκορεατικά στρατιωτικά γυμνάσια ευρείας κλίμακας κλπ.).

Είναι, πάντως, χαρακτηριστικό ότι κατά τις πρωτομαγιάτικες εκδηλώσεις στην Πιονγιάνγκ κορυφαίοι αξιωματούχοι της χώρας καλούσαν το λαό σε συνεχή επαγρύπνηση και πολεμική ετοιμότητα προκειμένου να αντιμετωπιστούν «οι πιθανές», όπως τις χαρακτήριζαν, «εχθρικές κινήσεις των ιμπεριαλιστών κατά της πατρίδας»... Και όσον αφορά στην ταυτότητα των ιμπεριαλιστών, η Πιονγιάνγκ δε βλέπει μόνον ΗΠΑ αλλά και τον εντεινόμενο στρατιωτικό ιμπεριαλιστικό ρόλο που επιθυμεί να παίξει μεσοπρόθεσμα το Τόκιο στην περιοχή...

Την ίδια ώρα, Βορειοκορεάτες ηγέτες, βλέποντας τον - όχι τόσο φανερό, πλην δόλιο... - ρόλο του Λονδίνου (και σ' αυτή την κρίση), διαμήνυαν πως οιαδήποτε προσπάθεια επιβολής κυρώσεων (διεθνούς ή μη εμβέλειας) κατά της ΛΔ Κορέας θα θεωρηθεί «"πράσινο φως" για την έναρξη του πολέμου»...

Οι εξελίξεις αυτές (συμπεριλαμβανομένης της ΕΕ που παίζει ρόλο «δεύτερου» ή «τρίτου» βιολιού στην κρίση της Κορεατικής Χερσονήσου) δεν εμπνέουν σε πολλούς αισιοδοξία για βραχυπρόθεσμη εκτόνωση της κρίσης στην Κορεατική Χερσόνησο. Πλην των Νοτιοκορεατών, που, έχοντας να αντιμετωπίσουν το εφιαλτικό σύμπλεγμα της έντασης μεταξύ της γείτονος ΛΔ Κορέας και των ΗΠΑ, τη συνεχιζόμενη οικονομική κρίση μαζί με τον πολλαπλό εφιάλτη του συνδρόμου SARS, φαίνεται να υπολογίζουν «πολλά» στην προγραμματισμένη για τις 14 του Μάη επίσημη επίσκεψη του Προέδρου Ρο Μου-γιουν στις ΗΠΑ. Ομως, ακόμη και η Σεούλ μοιάζει και αυτή να «άγεται» από μία πειθαναγκαστική παρά βάσιμη αισιοδοξία για την οριστική επίλυση της κρίσης στην Κορεατική Χερσόνησο, καθώς η Ουάσιγκτον δε θα εγκαταλείψει «εύκολα», με τον έναν ή άλλο τρόπο, την προώθηση των μεσοπρόθεσμων ιμπεριαλιστικών της σχεδίων. Οι μέχρι τώρα εξελίξεις (με δεδομένη την ισχυρή στρατιωτική παρουσία των Αμερικανών σε Ν. Κορέα, Ιαπωνία, Ειρηνικό) αλλά και τα γνωστά επεμβατικά σχέδια της Ουάσιγκτον έναντι της ΛΔ Κορέας δεν αφήνουν πολλά περιθώρια στη διπλωματία, εκτός και εάν η τελευταία (όπως άλλωστε συνηθίζεται...) εξυπηρετεί ρόλο «Δούρειου Ιππου».