Αντίθετα, η γαλλική αστική τάξη στάθηκε αντίθετη προς την αμερικανική επικυριαρχία στην Ευρώπη, παρά το εξευτελιστικό «πουρκουά» έναντι της χιτλερικής Γερμανίας στον πόλεμο. Ακόμη κι η έλευση αμερικανικών κεφαλαίων στη Γαλλία δεν εμπόδισε την αντίθεσή της. Κορυφαίο μεταπολεμικό γεγονός υπήρξε η πολιτική του Ντε Γκολ για την επαναφορά της «ρήτρας χρυσού» στη διεθνή οικονομία. Αυτό σήμαινε την απόρριψη του ανεξέλεγκτου πληθωριστικού αμερικανικού δολαρίου, που είχε αντικαταστήσει τη χρυσή λίρα στις διεθνείς συναλλαγές. Εδώ αξίζει να σημειωθεί η αρνητική στάση της αγγλικής αστικής τάξης παρά το γεγονός ότι η επαναφορά του «χρυσού κανόνα» θα την ωθούσε στο ηγετικό διεθνές οικονομικό προσκήνιο.

Ο γαλλικός καπιταλισμός απέβλεπε να συσπειρώσει γύρω του, με εφαλτήριο την Ευρώπη, έναν ξεχωριστό από το ΝΑΤΟ συνασπισμό. Ηταν ενδεικτική π.χ. η ιδιαίτερη γαλλική πολιτική έναντι της Σοβιετικής Ενωσης που συνεχίζεται με την καπιταλιστική Ρωσία. Σταυρικό σημείο στην πορεία της Γαλλίας υπήρξε η διάλυση του σοβιετικού συνασπισμού. Αφού μπήκε, στις αρχές της δεκαετίας του 1990, σε μια ανοιχτή έντονη συζήτηση σε ευρωπαϊκό επίπεδο για το μέλλον της ευρωπαϊκής ανεξαρτησίας έναντι των ΗΠΑ, με αιχμή την αμυντική συνεργασία κατέληξε, να αποδεχτεί ως τελική απόφαση την υπαγωγή της ευρωπαϊκής στρατιωτικής οργάνωσης στο ΝΑΤΟ ως ο ευρωπαϊκός του πυλώνας.

Από εκεί και πέρα κάθε σχετική συζήτηση υπόκειται σε εκείνη την απόφαση που ισχυροποιήθηκε στη σύνοδο των πενήντα χρόνων του ΝΑΤΟ (1999), με την προηγούμενη εισδοχή του γαλλικού μιλιταρισμού στο στρατιωτικό σκέλος με μια θολή, είναι αλήθεια, μερική ή ολική συμμετοχή. Η απόφαση της υπαγωγής στο ΝΑΤΟ επιβεβαιώθηκε και πρόσφατα σε ευθεία τροχιά στη σύνδεση του Ευρωστρατού με τις ΝΑΤΟικές στρατιωτικές εγκαταστάσεις.

Οι πρόσφατες αποφάσεις στα πλαίσια της ΕΕ για τον εκτός ευρωπαϊκών συνόρων ρόλο του Ευρωστρατού εκφράζει τις επιδιώξεις του γαλλικού ιμπεριαλισμού για ένα διεθνή ηγετικό ρόλο έναντι των ΗΠΑ. Τις επιδιώξεις του αυτές θα τις αναπτύξει περισσότερο. Η ερώτηση είναι εάν θα μπορέσει να τις ολοκληρώσει. Η μέχρι τώρα ιστορία του δείχνει χαρακτηριστική ανημποριά.

Πρόσφατα γεγονότα όπως π.χ. η στάση του έναντι των ΗΠΑ για την εκμετάλλευση του Ιράκ δείχνει μάλλον προσαρμογή του στις αμερικανικές αποφάσεις με αναζήτηση για κάποιο μικρό κομμάτι της λείας. Ακόμη κι η πρωτοβουλία του να συμπήξει ιδιαίτερη συμμαχία με τη Γερμανία, το Βέλγιο και το Λουξεμβούργο είναι μάλλον μια αμυντική ενέργεια να περισωθεί οτιδήποτε από τη διαλυτική έλευση των ΗΠΑ στα μέλη και στους υποψηφίους της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Ετσι εχόντων των πραγμάτων, οι αντιθέσεις στο εσωτερικό του ιμπεριαλιστικού συστήματος δε θα πάψουν να σφραγίζουν τις εξελίξεις μέχρι την ολική εξάλειψή του.