Σε εργαστήρι της «κοινωνικής συναίνεσης» και του «κοινωνικού εταιρισμού», όπου περίσσεψαν οι ύμνοι στη συνεργασία εργοδοτών και εργαζομένων, μετατράπηκε η Πανευρωπαϊκή Συνδιάσκεψη Εργαζόμενων στον Χρηματοπιστωτικό Τομέα που διοργανώνει η ΟΤΟΕ. Ηταν, μάλιστα, τέτοια η ομοθυμία, εργοδοτών, κυβέρνησης και εκπροσώπων της συνδικαλιστικής ελίτ, που δύσκολα αντιλαμβάνεται κανείς αν ήταν συνδικαλιστική συνδιάσκεψη ή σεμινάριο πολυεθνικού τραπεζικού οργανισμού.

Τον τόνο έδωσε, μάλιστα, ο υφυπουργός Εργασίας Ρ. Σπυρόπουλος, ο οποίος χωρίς περιστροφές σημείωσε: «Οι κοινοί μας στόχοι είναι ουσιαστικά δύο. Θέλουμε ένα τραπεζικό σύστημα ικανό, ανταγωνιστικό. Ικανό να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις του μέλλοντος και να εγγυηθεί την ανάπτυξη της χώρας. Και βέβαια θέλουμε εργαζόμενους που να μπορούν να στηρίξουν συνειδητά την προώθηση αυτού του στόχου». Διευρύνοντας τους στόχους της «συνεργασίας» κυβέρνησης, εργοδοτών και συνδικαλιστών, ο υφυπουργός μετά επιμονής έθεσε και πάλι την προώθηση της επαγγελματικής ασφάλισης, δηλαδή την ιδιωτικοποίηση της Κοινωνικής Ασφάλισης.

Από κοντά και ο πρόεδρος της Ενωσης Ελληνικών Τραπεζών Θ. Καρατζάς, χαιρέτισε τη γόνιμη συνεργασία με τους εκπροσώπους των εργαζομένων και τους κάλεσε να αντιμετωπίσουν τις προκλήσεις του διεθνούς ανταγωνισμού. Εναν ανταγωνισμό, όμως, που κυβέρνηση και τραπεζικό κεφάλαιο προωθούν, πάντα βέβαια σε βάρος των δικαιωμάτων των τραπεζοϋπαλλήλων.

Και ποια είναι η απάντηση σε αυτόν τον ανταγωνισμό; Ο πρόεδρος της ΟΤΟΕ Δ. Κουσελάς, ως γνήσιος τραπεζίτης, ανέλαβε να δώσει την απάντηση: Είναι είπε «η μεγέθυνση της πίτας, η προσφορά νέων υπηρεσιών και προϊόντων η καλύτερη οργάνωση η συνεχής εκπαίδευση και κατάρτιση», τα ίδια, δηλαδή, που λένε και προπαγανδίζουν και οι τραπεζίτες.

Την «προοπτική των ευρωπαϊκών συλλογικών διαπραγματεύσεων», ζήτησε ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ Χ. Πολυζωγόπουλος, μιλώντας στη Συνδιάσκεψη. Το ζήτημα πάντως είναι, αν θα υπάρξει, τι είδους διαπραγμάτευση θα είναι αυτή. Αν κρίνουμε, πάντως, από τις θέσεις της ΣΕΣ και της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ τότε είναι σίγουρο ότι με αυτόν τον τρόπο, το ευρωπαϊκό κεφάλαιο, θα έχει εξασφαλίσει τους ιδανικούς διαπραγματευτές, προς όφελος των συμφερόντων του και σε βάρος των Ευρωπαίων εργαζομένων.