Στο δρόμο πετάει μετά από χρόνια και χρόνια άγριας εκμετάλλευσης 500 εργαζόμενες η πολυεθνική επιχείρηση ΣΙΣΣΕΡ ΠΑΛΚΟ, βάζοντας λουκέτο στο εργοστάσιο παραγωγής της Αθήνας, ενώ την ίδια ώρα ετοιμάζεται να ξεκοκαλίσει επιδοτήσεις για το εργοστάσιο της Θράκης (δηλώνει ότι θα δημιουργήσει 40 νέες θέσεις) και άλλο που σκοπεύει να στήσει στη γειτονική Βουλγαρία. Οπως διακηρύσσει, με ανακοίνωσή της, η εταιρία κλείνει το εργοστάσιο της Αθήνας, γιατί μπορεί να βρει ακόμα πιο φτηνούς εργάτες στα Βαλκάνια και την Ασία.

Το «έγκλημα» ήταν προδιαγεγραμμένο, αφού τα τελευταία τρία χρόνια, με την άδεια της κυβέρνησης και τη συμφωνία των στελεχών του ΣΥΝ που ελέγχουν το εργοστασιακό σωματείο, μείωσε δραστικά το προσωπικό με 360 απολύσεις.

Ετσι, χτες το απόγευμα, μέσω του γραφείου Τύπου της μητρικής εταιρίας ΣΙΣΣΕΡ ΓΚΡΟΥΠ, με έδρα την Ελβετία, ανακοινώθηκε το οριστικό κλείσιμο της ΣΙΣΣΕΡ ΠΑΛΚΟ στην Αθήνα. Μια απόφαση που ανακοινώθηκε μάλιστα επιλεκτικά σε συγκεκριμένα μέλη της διοίκησης του σωματείου, εξαιρώντας συνδικαλίστριες που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ. Και αυτό όχι τυχαία, όπως αποδείχτηκε, καθώς η μοναδική αντίδραση της πλειοψηφίας του σωματείου ήταν μια ξερή τηλεγραφική ανακοίνωση για το οριστικό κλείσιμο, καλώντας απλά την κυβέρνηση να αναλάβει τις ευθύνες της, χωρίς καμία καταγγελία της εταιρίας, χωρίς καμία κουβέντα για αγωνιστική αντίδραση, «αδειάζοντας» ακόμα και τη ΓΣΕΕ που, έστω και υποκριτικά, έσπευσε να δηλώσει ότι στηρίζει κάθε κινητοποίηση των εργαζομένων.

Η ανακοίνωση για το κλείσιμο της ΣΙΣΣΕΡ στις συνθήκες που γίνεται - με πλήρη ήδη την ικανοποίηση των αξιώσεων της πολυεθνικής- αποδεικνύει ότι όχι μόνο δε φταίνε οι εργαζόμενοι για την έλλειψη «ανταγωνιστικότητας», αλλά ότι αντίθετα είναι αυτοί που μόνιμα πληρώνουν τον ανταγωνισμό των μονοπωλίων για την αύξηση των κερδών τους, όσο κι αν σκύβουν το κεφάλι. Αναδεικνύει επίσης τις τεράστιες ευθύνες της Ευρωπαϊκής Ενωσης, με την οδηγία της οποίας περί «παθητικής τελειοποίησης» επιτρέπεται στις επιχειρήσεις να μεταφέρουν την παραγωγή σε χώρες εκτός ΕΕ με πιο φτηνό εργατικό κόστος, κρατώντας όμως την ευρωπαϊκή φίρμα και φυσικά όλα τα προνόμια που έχει αυτό στην αγορά.

Η ίδια η πολυεθνική, στην ανακοίνωσή της, αναφέρει πως θα πετύχει μείωση του κόστους παραγωγής κατά 75% με τη μεταφορά της στα Βαλκάνια (Βουλγαρία - Αλβανία), δίνοντας έτσι κι ένα στίγμα του τι συμβαίνει στο εργασιακό περιβάλλον της διευρυνόμενης ΕΕ.

Τους ίδιους λόγους πρόβαλλε όλα τα τρία τελευταία χρόνια όταν απέλυε συνεχώς εργαζόμενες. Ακόμα στις 27 Νοέμβρη του 2002 όταν ανέστειλε τις απολύσεις δεν έδωσε καμία υπόσχεση για το μέλλον. Κι όμως, αν και οι προθέσεις της εταιρίας ήταν ξεκάθαρες, η κυβέρνηση, μέσω του υπουργείου Εργασίας, αποδεχόμενη την πολιτική της επιχείρησης, στις τριμερείς συναντήσεις αρκούνταν να «υπόσχεται» επιδότηση θέσεων εργασίας και προγράμματα κατάρτισης... Η δε πλειοψηφία του σωματείου με κάποιες κινητοποιήσεις, κάτω από πίεση, όταν απολύονταν η μία μετά την άλλη οι εργαζόμενες, το μόνο που έκανε ήταν να συναινεί με την εργοδοσία, να αποπροσανατολίζει και να πετάει έξω από το εργοστάσιο τους συνδικαλιστές της Ομοσπονδίας, κάνοντας αντικομμουνισμό και σπέρνοντας ελπίδες ότι δεν πρόκειται να κλείσει η επιχείρηση.