Associated Press

Από την προχτεσινή συνάντηση του Γ. Σρέντερ με τον ασκούντα την προεδρία Πορτογάλο πρωθυπουργό με θέμα την υποψηφιότητα στο ΔΝΤ

Οχι απλώς ανακούφιση, αλλά και μη αποκρυπτόμενη υπερηφάνεια διατυπώνεται στις πρώτες δηλώσεις Γερμανών πολιτικών και στα σχόλια γερμανικών εφημερίδων για την έγκριση από τον Μπιλ Κλίντον, του Γερμανού Χορστ Κέλερ, στη θέση του προέδρου του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ).

Οι επίσημοι στη Γερμανία περιμένουν ότι ο Κέλερ θα γίνει αποδεκτός από όλες τις ενδιαφερόμενες κυβερνήσεις και έτσι θα τερματιστεί το επί μήνες παζάρεμα μεταξύ ΗΠΑ και ΕΕ για την κάλυψη του ηγετικού πόστου του διεθνούς αυτού ιμπεριαλιστικού οργανισμού.

Εύκολα αναφέρουν μερικοί σχολιογράφοι, υποστηρίζοντας τον ισχυρισμό του Κλίντον ότι πρόβαλε βέτο στην εκλογή του πρώτου Γερμανού υποψηφίου επειδή του έλειπε δήθεν η αναγκαία πείρα. Ηταν πραγματικά αυτός ο λόγος;

Το πιθανότερο είναι ότι η αλλαγή της αμερικανικής στάσης οφείλεται σε ουσιαστικότερες αιτίες. Είναι γεγονός, π.χ., ότι ο νέος Γερμανός υποψήφιος είναι ένας από τους βασικούς αρχιτέκτονες της Συμφωνίας του Μάαστριχτ, πράγμα που κατά την «Μπερλίνερ Τσάιτουνγκ» - στις 15/3 - εξηγεί γιατί «χαίρει υψηλής εκτίμησης και στους οικονομικούς κύκλους των ΗΠΑ».

Ενας άλλος λόγος της αμερικανικής προτίμησης προς τον Κέλερ είναι ασφαλώς το γεγονός ότι συμφωνεί στην πολιτική της Ουάσιγκτον για «ριζική μεταρρύθμιση» του ΔΝΤ. Οι ιμπεριαλιστικοί καρχαρίες θέλουν, δηλαδή, να κλείσουν «πόρτες και παράθυρα» στη δανειοδότηση των φτωχών χωρών και να περιοριστεί το ΔΝΤ σε χορήγηση δανείων μόνο σε χώρες που έχουν τη δυνατότητα να καταφεύγουν και στην ιδιωτική χρηματαγορά και το δάνειο να είναι μεσοπρόθεσμο - ως 120 μέρες. Ουσιαστικά, αυτό θα σήμαινε χρηματοδοτήσεις μόνο στις πλούσιες βιομηχανικές χώρες και αποκλεισμό των φτωχών χωρών.

Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Γίργκεν Σταρκ, αντιπρόεδρος της κρατικής τράπεζας Μπούντεσμπανκ, σε χτεσινές δηλώσεις του συμφωνεί με αυτή τη νέα πολιτική, υπογραμμίζοντας ότι το ΔΝΤ «οφείλει μελλοντικά να απέχει από πολιτικά αιτιολογημένες οικονομικές βοήθειες». Χωρίς να το αναφέρει, είναι προφανές, ότι ο Γερμανός τραπεζίτης εννοούσε, για παράδειγμα, τη Ρωσία.

Η εφημερίδα που προαναφέρθηκε, διατυπώνει σε κύριο άρθρο την άποψη ότι η έγκριση του Κλίτον δεν έγινε με το αζημίωτο: «Ποιες παραχωρήσεις έκανε ο Σρέντερ στις ΗΠΑ, θα το μάθει ο Κέλερ άμα αναλάβει τα καθήκοντα στην Ουάσιγκτον». Πάντως, κατά την εφημερίδα «δίπλα στο Λονδίνο και το Παρίσι, τις δύο παραδοσιακές αποικιοκρατικές δυνάμεις, εμφανίστηκε πάλι στην αρένα της εξωτερικής πολιτικής μια τρίτη ευρωπαϊκή δύναμη, το Βερολίνο». Σε αυτό βοήθησε η στάση της Γερμανίας στον πόλεμο για το Κοσσυφοπέδιο.