Κλιμακώνει η Ουάσιγκτον τη ρητορική της σε βάρος της Τεχεράνης, αξιοποιώντας κάθε δυνατή αφορμή: Από την κατηγορία περί ύπαρξης μελών της «αλ Κάιντα» στο Ιράν και περί ιρανικών παρεμβάσεων στο Ιράκ, μέχρι την «επικίνδυνη πιθανότητα κατασκευής πυρηνικού οπλοστασίου». Η αμερικανική ηγεσία, διά στόματος του ίδιου του Προέδρου Μπους, δε δίστασε να προχωρήσει ακόμη και σε ανοιχτή παρέμβαση στα εσωτερικά του Ιράν, χαρακτηρίζοντας «θαρραλέους υποστηρικτές της δημοκρατίας» τους αντικαθεστωτικούς διαδηλωτές και καλώντας απροκάλυπτα τον ιρανικό λαό να ανατρέψει το καθεστώς, συμπληρώνοντας ότι κάθε τέτοια κίνηση θα έχει την αμέριστη υποστήριξη της Ουάσιγκτον.

Ο Πρόεδρος Μπους, θέτοντας το Ιράν στον περίφημο «άξονα του κακού», θεωρία στην οποία έχει στηριχτεί το σύνολο της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής, κατέστησε σαφές ότι η Ουάσιγκτον δεν πρόκειται, πλέον, με παθητικό τρόπο και τηρώντας ισορροπίες, να υπερασπίζεται και να διεκδικεί τα συμφέροντά της στην, πολυτιμότατη γεωστρατηγικά, ευρύτερη περιοχή του Κόλπου. Σε αντίθεση με τον πατέρα Μπους, αλλά και τον προκάτοχό του Κλίντον, ο Τζορτζ Μπους Τζούνιορ και οι σύμβουλοί του έχουν, επανειλημμένως, δηλώσει ότι «το όραμά τους είναι μια συνολική αναδιάταξη της περιοχής», αρχής γενομένης προφανώς με την εισβολή στο Ιράκ και με πρώτο συμπλήρωμα την πιεστική επιβολή του «οδικού χάρτη» στους Παλαιστινίους.

Παρά την οξύτατη, όμως, ρητορική απέναντι στο Ιράν, η οποία άλλωστε δεν είναι καινούριο στοιχείο, η Ουάσιγκτον δε φέρεται, σύμφωνα με αναλυτές, πρόθυμη να επαναλάβει ένα σενάριο «αλά Ιράκ» στο Ιράν, δηλαδή δεν προτίθεται να αναλάβει στρατιωτική δράση. Η επιλογή αυτή οφείλεται σε πολλούς παράγοντες, εκ των οποίων οι σημαντικότεροι φαίνεται ότι είναι η ίδια η φυσιολογία του ιρανικού εδάφους και ακόμη περισσότερο η, σαφώς, μεγαλύτερη στρατιωτική του ισχύς (σε σύγκριση με το Ιράκ) και οι κομβικότατες στρατηγικές του συμφωνίες με μεγάλες δυνάμεις, όπως η Ρωσία, η Ινδία ή ακόμη και η Κίνα. Αν τα αμερικανικά στρατεύματα περνούν δύσκολες ώρες στο Ιράκ, τότε σίγουρα δε θέλουν καν να διανοηθούν τι θα συμβεί αν το σκηνικό μεταφερθεί στο Ιράν.

Κατά συνέπεια, η Ουάσιγκτον φαίνεται ότι επέλεξε έναν ασφαλέστερο τρόπο να προωθήσει την «αναδιαμόρφωση της περιοχής». Οξύνοντας περισσότερο τις λεκτικές της επιθέσεις κατά της ιρανικής ηγεσίας σε μια ευρεία γκάμα θεμάτων, η αμερικανική ηγεσία μοιάζει να υιοθετεί μια στρατηγική, που γνωρίζει πολύ καλά από το παρελθόν και από την εφαρμογή της σε μια σειρά από χώρες: Την πρόκληση εσωτερικής αναταραχής και, στη συνέχεια, εσωτερικής ανατροπής. Η «αχίλλειος πτέρνα» του ιρανικού καθεστώτος είναι γνωστή: Ο αυταρχισμός της θεοκρατικής ηγεσίας του, δικαίως, έχει προκαλέσει κύμα αντιδράσεων και διαμαρτυριών εντός της χώρας, με αιχμή του δόρατος το φοιτητικό κίνημα, που επένδυσε ελπίδες στον «μεταρρυθμιστή» κληρικό Χαταμί, αλλά απογοητεύτηκε γρήγορα, αντιλαμβανόμενο ότι οι «μεταρρυθμιστές» δεν προτίθενται να συγκρουστούν με το ισλαμικό σύστημα. Αν σ' αυτό συνυπολογίσει κανείς τα τεράστια ποσοστά ανεργίας, ιδιαίτερα ανάμεσα στους νέους, που αποτελούν και το 70% του ιρανικού πληθυσμού, και τα χρόνια οικονομικής δυσπραγίας, που οφείλονται εν μέρει και στις αμερικανικές κυρώσεις, τότε είναι γεγονός ότι ο ιρανικός λαός ασφυκτιά.

Η Ουάσιγκτον αποπειράται απροκάλυπτα να εκμεταλλευτεί αυτά τα «αδύναμα σημεία», όμως το «έργο» της δε μοιάζει να είναι διόλου εύκολο. Ενας από τους βασικούς λόγους είναι ότι εντός Ιράν η αμερικανική ηγεσία δε διαθέτει καμία «δική» της πολιτική δύναμη, όπως σε άλλες περιπτώσεις, και το χειρότερο γι' αυτήν είναι ότι δε διαθέτει καμία πολιτική «ελεγχόμενη» δύναμη ούτε εκτός Ιράν, όπως συνέβαινε στην περίπτωση του Ιράκ. Επίσης, όπως φαίνεται, ο Λευκός Οίκος, λίγο αργά, αντιλήφθηκε ότι υπάρχει λαϊκή δυσαρέσκεια στο Ιράν και ιδιαίτερα στο φοιτητικό κίνημα, καθώς ανάλογες διαδηλώσεις και κινητοποιήσεις πραγματοποιούνται, με πορεία κλιμάκωσης, εδώ και τουλάχιστον 4 χρόνια. Κατά πολλούς αναλυτές, οι υπάρχουσες αντικαθεστωτικές ιρανικές δυνάμεις έχουν αρκετά μεγάλη εμπειρία για να μπορούν να «ακούσουν» πίσω από το «ενδιαφέρον» της Ουάσιγκτον την επιδίωξή της για πλήρη υποταγή και έλεγχο της χώρας. Αλλωστε, δυστυχώς για τις αμερικανικές βλέψεις, το παράδειγμα του Ιράκ είναι εξαιρετικά νωπό και πολύ κοντινό, γεωγραφικά, στον ιρανικό λαό, έτσι ώστε να καθίσταται ακόμη δυσκολότερο να του καλλιεργηθούν αυταπάτες.