ΕΙΧΑ πολύ καιρό ν' ακούσω το τηλέφωνο να με ξυπνάει άγρια χαράματα. Κι είναι πολύ φυσικό να λαχταράς για τα μαντάτα που θα σου πούνε. Ομως και τούτη τη φορά το «καλημέρα» έφτανε συντροφικό, γνώριμο, από ένα θαλασσόλυκο του νησιού μας. Είχαμε ανταμώσει στου δημοτικού τα θρανία. Επειτα θα τραβούσε της θάλασσας τους «δρόμους» και μετά σαν τον Αϊ-Λια, με το κουπί στον ώμο, θ' ανηφόριζε πια τις πλαγιές για να βρει αραξοβόλι στο χωριό, με τ' αμπελάκι και το λιοστάσι του, πατρογονικά του αναστήματα.

ΕΤΣΙ κάθε τόσο λέει το «καλημέρα» του με το δικό του ρολόι κι αρχίζει την ενημέρωση για όλα του χωριού τα νέα. Για τα νέα του κάμπου, για τις φωτιές που καρβούνιασαν τα λιόδεντρα εκεί στην πλαγιά του Μεροβιγκλιού, που τα Μαγιάπριλα στο καρτέρι με τα μπροσθογεμή ντουφέκια και τη δημητσανίτικη μπαρούτη, περιμέναμε τα περάσματα. Που «έμπαιναν» κοπάδια ατέλειωτα τρυγόνια με της φουριάνας το στρωτό φύσημα.

ΣΥΧΝΑ γύρευε να μάθει και για τα δικά του, να 'χει απάντηση από πρώτο χέρι για τα συνταξιοδοτικά του, για το ΝΑΤ, που χρόνια και χρόνια θαλασσοπνιγμένος του έμπαζε χρυσάφι για να 'χει κι αυτός ένα αποκούμπι στα γεράματα κι αυτό είναι η μεγάλη λαχτάρα του. Κι είναι πολύ φυσικό να τον αναστατώνει κάθε φορά που οι λίγες αυτές πενταροδεκάρες της σύνταξης αργούν να φτάσουν στο χωριό.

ΑΝΟΙΧΤΗ και πάντα συντροφική η πρόσκληση για το νησί. Μας περιμένει η αξέχαστη εκείνη τραγάτα του κι ολόγυρά της όλα τα καλά της γης, δουλεμένα με του ξωμάχου τα χέρια. Δικά μας τα κορόμηλα, τα σύκα και τ' άγρια βατόμουρα.

ΔΕ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ περισσότερα για να φτερουγίσει η καρδιά σου στο νησί, να ξεφύγεις λυτρωτικά από την πύρινη εφιαλτική πολιτεία και να βρεθείς για λίγο στην ακρογιαλιά της απέραντης θάλασσας, στη φρεσκαδούρα που κατεβάζει το Ιόνιο.

ΣΤΑ μάτια από το ψήλωμα ξαγναντεύουμε το μεγάλο βράχο, που στεφανώνει το ακρογιάλι μας. Είναι οι Βαρδιάνοι. Πάνω τους από τα παλιά τα χρόνια οι Βενετσάνοι έβαλαν της γλώσσας τους το αποτύπωμα, του δώσανε τη σημερινή του ονομασία κι οι Εγγλέζοι αποικιοκράτες τις μνήμες της εξορίας. Διαβατάρηδες όλοι οι περιβόητοι καταχτητές και «προστάτες».

ΠΡΩΤΗ καταγραφή της ζωής, καθώς το παράθυρο έμπαζε καθημερινά τη φιγούρα του νησιού και τη νύχτα στην κοσμοχαλασιά ή τη γαλήνη συντρόφευε τα καράβια που ταξίδευαν. Ενας βράχος του Ιόνιου, από τους αμέτρητους και τους πανέμορφους της ελληνικής πολυνησίας. Οι Βαρδιάνοι, που πριν κάμποσα χρόνια οι ξεπουλητάδες του εθνικού πλούτου σχεδίαζαν να βγάλουν το νησί στο σφυρί, μα μπροστά στην κατακραυγή και την αντίσταση αναγκάστηκαν τελικά να κάνουν πίσω.

ΑΝΟΙΧΤΗ η πρόσκληση για την τραγάτα. Συντροφικά καλέσματα καλοκαιριού να ξεφύγουμε λίγο από την κόλαση της Αθήνας.