«Ο τυχοδιωκτισμός πορεύεται με ό,τι βρίσκει». Αυτή τη διαπιστωνόμενη στη ζωή - κυρίως στην πολιτική - αλήθεια, αποκαλύπτει καυστικά ο Κωστής Παπαγιώργης στο νέο (δεύτερο, μετά το «Κανέλλος Δεληγιάννης»), πολύ ενδιαφέρον ιστορικό δοκίμιό του «Τα καπάκια (Βαρνακιώτης, Καραϊσκάκης, Ανδρούτσος)» (εκδόσεις Καστανιώτη). Ιδιαίτερη περίπτωση συγγραφέα, ρέκτης περιορισμένης ή μη εγνωσμένης σημασίας κειμένων ιστορικών προσώπων και μανιώδης «ανασκαφέας» του αφανούς βάθους των θεμάτων που μελετά, ο Κ. Παπαγιώργης με το βιβλίο του φέρνει στο «φως» τα περίφημα «καπάκια». Δηλαδή, τις μυστικές επαφές και συμφωνίες των οπλαρχηγών της Ρούμελης με τις τουρκικές αρχές, προκειμένου να παραπλανήσουν τους πασάδες, προς όφελος του Αγώνα. Επαφές, που, καθώς δεν εξυπηρετούσαν τους εξουσιαστικούς στόχους των ξενοθρεμμένων και ξενοκίνητων «καλαμαράδων», συκοφαντήθηκαν από αυτούς, ενώ και μεγάλοι λαϊκοί αγωνιστές, όπως οι Καραϊσκάκης, Ανδρούτσος, Βαρνακιώτης, Μπακόλας, Ισκος, Σαφάκας και άλλοι, τη δεύτερη χρονιά της Επανάστασης χαρακτηρίστηκαν «προδότες». Ο συγγραφέας δεν είναι ιστορικός, δεν ιστοριογραφεί. Επιχειρεί, όμως, να αποδώσει τα του Καίσαρος τω Καίσαρι. Να πει τις μηχανορραφίες τυχοδιωκτών (λ.χ. ο Θεόδωρος Νέγρης), την υπονόμευση του αγώνα του Υψηλάντη από την εξουσιαστική φιλοδοξία του φιλοδυτικού Αλέξανδρου Μαυροκορδάτου, αλλά και την αφέλεια, τα στραβά κι ανάποδα των αγωνιστών. Οσο κι αν τα «καπάκια» μοιάζουν ως «λεπτομέρεια» της ιστορίας του '21, με τα κείμενα που ανασύρει από την αφάνεια ο Κ. Παπαγιώργης αποδεικνύεται ότι η «λεπτομέρεια» αυτή επέδρασε και στη λοξοδρόμηση των στόχων της Επανάστασης και στο συσχετισμό των δυνάμεων που πήραν το «πάνω χέρι» στις πολιτικοοικονομικές εξελίξεις του νεοελληνικού κράτους.

Ο συγγραφέας εισαγωγικά συνοψίζει την αναρρίχηση Φαναριωτών σε υψηλά αξιώματα στις ηγεμονίες της Βλαχίας και Μολδαβίας και την ανάμειξη - παραμονές της Επανάστασης - των Σούτσηδων, Μουρούζηδων, Καρατζάδων, Υψηλάντηδων, Μαυροκορδάτων κ.ά. στις προεπαναστατικές διαδικασίες. Επισημαίνει την πολιτικο-οργανωτική αντίθεση ορισμένων Φαναριωτών από τη Φιλική Εταιρεία, την άγνοια των Φαναριωτών για την κοινωνική πραγματικότητα που ζούσε ο σκλαβωμένος λαός, τους πολιτικο-οικονομικούς εκβιασμούς κάποιων προκειμένου να βοηθήσουν την Επανάσταση, τον καιροσκοπισμό, τις ραδιουργίες μεταξύ ξένων και ντόπιων φατριών. Ελλείψει ντόπιων πολιτικών, οι πρόκριτοι, ως «αντίπαλο δέος» προς τον Φιλικό Υψηλάντη, στήριξαν τον «άκαπνο» και ξενόφερτο στην Ελλάδα, Μαυροκορδάτο, ο οποίος διεκδίκησε την εξουσία, μετερχόμενος κάθε δολιότητα και παλιανθρωπιά. Ετσι τα πρώτα θύματα τέτοιων «απόλεμων» και «καλαμαράδων» πολιτικών έγιναν οι αναλφάβητοι και ευκολόπιστοι αγωνιστές.