Στο έργο, που γράφτηκε το 422 π.Χ., ο Αριστοφάνης σατιρίζει τα οχλοκρατικά δικαστήρια των Αθηνών και τους δικαστές, οι οποίοι δικάζουν σύμφωνα με τα συμφέροντα και τα πάθη τους. Αυτοί οι δικαστές είναι που απεικονίζονται σαν σφήκες, οι οποίοι με το κεντρί τους χτυπούν τους ανθρώπους. Ο Αριστοφάνης αφ' ενός καυτηριάζει και εκθέτει τον τρόπο λειτουργίας της δικαστικής εξουσίας και αφ' ετέρου παρουσιάζει μια φαιδρή εικόνα του άρχοντα της Αθήνας, Κλέωνα. Οι ήρωες των «Σφηκών» δε φέρουν τυχαία τα ονόματα Φιλοκλέων και Βδελυκλέων, που αντίστοιχα είναι πατέρας και γιος. Εκφράζουν δύο διαφορετικές απόψεις για το πώς πρέπει να λειτουργούν οι κοινωνίες. Τη σύγκρουση αυτή παρουσιάζει με το γνωστό γλαφυρό του τρόπο ο Αριστοφάνης, κάνοντας το θεατή ενεργό μέλος της παρουσίασης. Με την ευφυΐα, την τεχνική και τη μαστοριά του, καταφέρνει να καθηλώνει τον θεατή διασκεδάζοντας και προβληματίζοντάς τον ταυτόχρονα.