Το φθινόπωρο στη Θεσσαλονίκη «γράφει» όχι μόνο με ωραία χρώματα, αλλά και με ωραίες ιστορίες. Τα πρώτα είναι σπάνια. Από το μελί μέχρι το ανθρωπί. Το μελί, φυσικά, το ξέρετε πώς είναι, γιατί έτσι χρωματίζονται το φθινόπωρο τα φύλλα, τα σύννεφα, οι κορυφές των βουνών. Το δεύτερο όμως; Το ανθρωπί; Αυτό ξέρετε πώς είναι; Οπως η ανθρώπινη σάρκα, ακριβώς. Κι αυτό σημαίνει πως αυτό το χρώμα, το ανθρωπί, δηλαδή, δεν το απολαμβάνεις μόνο με την όραση, αλλά και με την αφή. Ετσι, ό,τι είναι βαμμένο με το χρώμα αυτό σου έρχεται να απλώσεις το χέρι σου και να το χαϊδέψεις. Με τον ίδιο τρόπο προκλητική είναι και η Θεσσαλονίκη το φθινόπωρο. Σου έρχεται η διάθεση να απλώσεις τα χέρια σου και να την αγκαλιάσεις. Να αγκαλιάσεις ό,τι μπορείς από αυτήν. Τη Θεσσαλονίκη που κατεβαίνει από το Σέιχ Σου. Την άλλη, που σκύβει και δροσίζεται στο Θερμαϊκό. Τη Θεσσαλονίκη που φλέγεται, χωρίς να καίγεται ανάμεσα στο Χορτιάτη και τον Ολυμπο, όταν βασιλεύει ο ήλιος. Τη Θεσσαλονίκη που ο Κωστής Μοσκώφ την αποκάλεσε ερωτική, γιατί είναι!

Το φθινόπωρο στη Θεσσαλονίκη όμως «γράφει» και με ιστορίες όχι μόνο με χρώματα. Αυτές είναι πέρα για πέρα ανθρώπινες, όχι από χρώμα, αλλά από περιεχόμενο και ουσία. Ιστορίες της δουλιάς και του έρωτα, του πολιτισμού και της διασκέδασης. Και πάνω απ' όλα είναι ιστορίες της προσμονής. Το φθινόπωρο όλοι στη Θεσσαλονίκη προσμένουν, όχι, βέβαια, τα πρωτοβρόχια, γιατί αυτά τα τελευταία χρόνια αρχίζουν από τον Ιούνιο και συνεχίζουν όλο το καλοκαίρι, ιδιαίτερα τις απογευματινές ώρες που το μετεωρολογικό δελτίο τις προβλέπει πάντα βροχερές. Το φθινόπωρο στη Θεσσαλονίκη περιμένουν το φεστιβάλ του κινηματογράφου, του τραγουδιού, τα Δημήτρια, την πρώτη νίκη του ΠΑΟΚ και φυσικά τη Διεθνή Εκθεση. Εκεί όπου μικρός εγώ, φορώντας ένα μεγάλο ναυτικό καπέλο με την επιγραφή «Αβέρωφ» χανόμουνα μέσα στη ζεστή παλάμη του πατέρα μου και, με τα μάτια όλο θαυμασμό και λίγο από τον παιδικό φόβο, παρακολουθούσα τα περίφημα πυροτεχνήματα. Τα τελευταία χρόνια όμως το φθινόπωρο τη Διεθνή Εκθεση δεν την περιμένουν μόνο στη Θεσσαλονίκη, αλλά σε ολόκληρη την Ελλάδα. Και την περιμένουν με τον ίδιο παιδικό φόβο μέσα στα μάτια τους, όπως εγώ τότε παρακολουθούσα τα πυροτεχνήματα. Με τη διαφορά που τώρα το φόβο δεν τον προκαλούν τα πυροτεχνήματα, αλλά οι προσδοκώμενες ανακοινώσεις του πρωθυπουργού, που τώρα πια έχουν μετατραπεί σε έθιμο, όπως εκείνα τα ωραία, και θλιβερά μαζί, παιδικά μας χρόνια το έθιμο της έκθεσης ήτανε η μαύρη μπίρα και τα σοροπιασμένα ροξ του Φλόκα. Φυσικά, εμείς οι μικροί ξέραμε πώς ήτανε τα ροξ. Μπορούσαμε, αν μας ρωτούσες, να σου περιγράψουμε τη γλύκα τους. Ετσι, με χειρονομίες και με μορφασμούς και με δάκρυα, ακόμα, όταν δεν υπήρχε το σχετικό αντίτιμο για την αγορά τους. Οι μεγάλοι ξέρανε να σου πουν πολλά για τη μαύρη μπίρα. Για τη «γλυκιά» της πίκρα, για τη δροσιά της και, προπαντός, για το χρώμα της, που δεν ήταν ακριβώς «μαύρο», όπως έλεγε το όνομά της, αλλά «ανθρωπί». Ναι, ανθρωπί!

Τώρα όμως; Τώρα που ήρθε το φθινόπωρο και όλοι περιμένουν την έκθεση ούτε η γλύκα των ροξ συντροφεύει την προσμονή μας, ούτε το χρώμα το «ανθρωπί» της πόλης. Η πίκρα μάς συντροφεύει. Η πίκρα και η μαυρίλα. Οχι της μπίρας που κάποτε ήτανε έθιμο και χαρά, αλλά η μαυρίλα και η πίκρα της ζωής μας, που όσο και αν την ομορφαίνει το φθινόπωρο είναι μίζερη. Μα πολύ μίζερη...