Λένε ότι οι «καλοκαιρινοί έρωτες» πεθαίνουν συνήθως με την πρώτη φθινοπωρινή βροχή. Πεθαίνουν ακαριαίως ή παίρνουν παράταση και σέρνονται άντε και μέχρι τον Οκτώβρη το πολύ... Το θέμα μας όμως δεν είναι γιατί δεν κρατάνε, το θέμα μας είναι πώς τελειώνουν και με ποιο τρόπο λέγεται αυτό το «γεια», το «φεύγω», το μού «πέρασε» ή το πιο αποκρουστικό και κάπως ανέφικτο, το «ας μείνουμε φίλοι»;

Τούτο το καλοκαίρι είδα νέους που έστελναν και έπαιρναν μηνύματα από το κινητό τηλέφωνο. Εκατοντάδες νέους ανθρώπους, χιλιάδες μηνύματα. Από το ύφος που είχαν, προσπαθούσα να φανταστώ τι διάβαζαν, τι έγραφαν και τις περισσότερες φορές ήταν τόσο ευδιάκριτο που μάλλον δεν έπεφτα έξω... Ανάμεσά τους υπήρχαν και μηνύματα χωρισμού. Δε χρειάζεται να διαθέτεις μεγάλη εξυπνάδα για να τα «διαβάσεις» από μέτρα μακριά. Διότι «μιλούν» τα μάτια του παραλήπτη, το «μαρτυρούν» τα χέρια, το «δηλώνει» η κίνηση του σώματος, το «φωνάζει» η έκφραση του προσώπου. Μια άλλη εποχή, όμως, μια εποχή παλιά... πολύ παλιά, οπωσδήποτε πριν από το 1993, που έκανε την καταλυτική εμφάνισή της, την επέλασή της μάλλον, η κινητή τηλεφωνία, οι άνθρωποι για να χωρίσουν έγραφαν επιστολές. Ας διαβάσουμε λοιπόν επιστολές γυναικών, επιστολές χωρισμού οι οποίες εκτός από τον συναισθηματικό πλούτο, παρουσιάζουν και μεγάλο ιστορικό ενδιαφέρον. Το βιβλίο «Γράμματα χωρισμού» κυκλοφορεί από τις «εκδόσεις Μελάνι» με την εισαγωγή και τη μετάφραση της Εφης Φρυδά. Ας δούμε λοιπόν, πώς είπαν «αντίο» οι διάσημες γυναίκες όπως η Γεωργία Σάνδη, η Σάρα Μπερνάρ, η Σαρλότ Μπροντέ, η Αλμα Μάλερ Βέρφελ, η Σιμόν ντε Μποβουάρ, η Αν Μπόλεϊν, η Αναΐς Νιν και άλλες. Προτιμότερο το γράμμα από το «κινητό τέλος», δεν είναι; Είναι.