Οι δύο νεκροί εργάτες το περασμένο Σάββατο έρχονται ξανά να υπογραμμίσουν ότι πλέον οι συνθήκες εργασίας έχουν μετατρέψει τους χώρους δουλιάς σε παγίδες θανάτου. Το στατιστικό στοιχείο ότι σχεδόν κάθε 1,75 εργάσιμες ημέρες είχαμε και ένα νεκρό εργάτη κατά τα έτη 2001 και 2002 δείχνουν το μέγεθος της «εγκληματικής» πλέον εργοδοτικής ασυδοσίας.

Η κυβέρνηση για να καλύψει τις τεράστιες ευθύνες που έχει, είτε ως εργοδότης η ίδια είτε ως πολιτικός εκφραστής των συμφερόντων των εργοδοτών, ισχυρίζεται ότι έχει κατορθώσει να μειώσει τα εργατικά «ατυχήματα». Ομως, τίποτα δεν αποδεικνύει τον ισχυρισμό της και η όποια μείωση σημειώνεται κατά καιρούς - η οποία όμως δεν είναι αντιπροσωπευτική της συνολικής αυξητικής τάσης - οφείλεται σε αιτίες όπως η μείωση της παραγωγικής δραστηριότητες. Ταυτόχρονα, τα κριτήρια που χρησιμοποιεί για το τι θεωρεί εργατικό «ατύχημα» διαστρεβλώνουν από μόνα τους την πραγματικότητα. Γιατί για παράδειγμα, δεν εντάσσονται στα εργατικά «ατυχήματα» όσα συμβαίνουν στο χώρο των ναυτεργατών και σε αγροτικές εργασίες. Ούτε θεωρούνται εργατικά τα ατυχήματα που οφείλονται σε παθολογικές αιτίες ή σε τροχαία έστω και αν αυτά οφείλονται στις συνθήκες εργασίας.