Την εδραίωση και επιτάχυνση των αντιδραστικών μέτρων της για την Υγεία, που ενισχύουν την εμπορευματοποίηση του δημόσιου συστήματος και ισχυροποιούν το μεγάλο κεφάλαιο, επιχειρεί η κυβέρνηση, μέσω της «Χάρτας Σύγκλισης», και της υπόσχεσης για αύξηση της χρηματοδότησης της Υγείας από 2,7% σε 4% έως το 2008.

Ενώ οι σύγχρονες ανάγκες της λαϊκής οικογένειας για πρόληψη σε όλα τα επίπεδα, στην Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας, στη νοσοκομειακή περίθαλψη αυξάνονται, η κυβέρνηση «πετσοκόβει» τις δημόσιες δωρεάν υπηρεσίες Υγείας και Πρόνοιας, με στόχο να διατηρήσει ένα ελάχιστο επίπεδο περίθαλψης και Πρόνοιας, που θα έχει ως στόχο να αποτρέψει την πλήρη εξαθλίωση, σπρώχνει τους εργαζόμενους να βάλουν ακόμα πιο βαθιά το χέρι στην τσέπη.

Σε αυτό το πνεύμα η «Χάρτα» προβλέπει για όλα τα ασφαλιστικά ταμεία να υπάρξει ένας «ελάχιστος κανονισμός παροχών» για την «ασφάλιση της ανάγκης και του κινδύνου καταστροφικής απώλειας εισοδήματος», δηλαδή εξίσωση προς τα κάτω, περικοπή κοινωνικών παροχών. Οι υπόλοιπες παροχές θα καλύπτονται από ένα «εκτεταμένο δίκτυο συμπληρωματικής ασφάλισης», που προοιωνίζεται νέες πληρωμές από τους εργαζόμενους.

Η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι από το 1996 αυξάνει τις κοινωνικές δαπάνες και ότι σήμερα έχουν φτάσει στο 27% του ΑΕΠ. Τα αριθμητικά στοιχεία όμως τη διαψεύδουν. Σύμφωνα με τον κοινωνικό προϋπολογισμό του 2002 οι κοινωνικές δαπάνες ήταν 29,5 δισ. ευρώ ή το 21,09% του ΑΕΠ. Απ' αυτές ποσοστό 76,87% αποτελούν δαπάνες των οργανισμών Κοινωνικής Ασφάλισης, δηλαδή είναι χρήματα από τις εισφορές των εργαζομένων. Ποσοστό μόλις 23,13% είναι η συμμετοχή του κράτους, ενώ οι επιχορηγήσεις από τον κρατικό προϋπολογισμό καλύπτουν μόλις το 3% του προϋπολογισμού των νοσοκομείων.

Η χώρα μας έχει, ανάμεσα στις χώρες της Ευρώπης, το μεγαλύτερο ποσοστό 45% των συνολικών δαπανών Υγείας σε ιδιωτικές δαπάνες (πρόκειται μόνο για τις απευθείας πληρωμές και όχι για τις εισφορές στα ασφαλιστικά ταμεία). Στην ίδια τη «Χάρτα» ομολογείται ότι η κυβέρνηση στοχεύει στη συνεργασία του ιδιωτικού με το δημόσιο τομέα Υγείας. Η πραγματικότητα είναι ότι το κεφάλαιο, για να αυξήσει την κερδοφορία του πιέζει και κατακτά ρυθμίσεις που διευκολύνουν την ενίσχυση και επέκταση της δράσης του, αξιοποιώντας μάλιστα το δημόσιο τομέα, που και αυτός λειτουργεί πλέον με όρους αγοράς.

Ενδεικτικό είναι ότι ανάμεσα στα άλλα, η κυβέρνηση χρησιμοποιεί ως τεκμήριο για την επιτυχία της πολιτικής της τα απογευματινά ιδιωτικά ιατρεία στα νοσοκομεία για τα οποία πλήρωσαν, μέσα στο 2002, 210.000 ασθενείς την ώρα της ανάγκης το ποσό των 13,804 εκ. ευρώ (4,7 δισ. δρχ).

Αντίστοιχα, οι εξαγγελίες για προσλήψεις 1.000 γιατρών στην ΠΦΥ, χωρίς να αναφέρει με ποιες εργασιακές σχέσεις, που παραπέμπουν στην κάλυψη των κενών θέσεων μόνο στα υπολειτουργούντα Κέντρα Υγείας (ΚΥ) Αγροτικού Τύπου, δεν αποτελούν απάντηση στην ανάγκη ενός δημόσιου δωρεάν ολοκληρωμένου συστήματος ΠΦΥ, πρόληψης και προαγωγής Υγείας με ΚΥ πλήρως εξοπλισμένα και στελεχωμένα με γιατρούς όλων των ειδικοτήτων και πρωτίστως οικογενειακών, αξιοπρεπώς αμειβόμενων, πλήρους και αποκλειστικής απασχόλησης.

Στην εμβάθυνση της εμπορευματοποίησης οδηγούν και κυβερνητικές εξαγγελίες για τον οικογενειακό γιατρό, ο οποίος θα είναι ιδιώτης γιατρός που θα υπογράφει συμβάσεις με τα ασφαλιστικά ταμεία και οι δαπάνες για ιατρικές πράξεις (φάρμακα κλπ) θα καθορίζονται από τους περιορισμούς των «κλειστών προϋπολογισμών» (προκαθορισμένη δαπάνη κατά ασθενή).

Στο ίδιο πνεύμα και οι εξαγγελίες για προσλήψεις 10.000 νοσηλευτών, ενώ η κυβέρνηση προωθεί την άσκηση της νοσηλευτικής ως «ελεύθερο επάγγελμα». Απ' τις εξαγγελίες δεν ξεκαθαρίζεται το εργασιακό καθεστώς με το οποίο θα εργάζονται οι νοσηλευτές, ενώ και ο αριθμός δεν προσεγγίζει ούτε τις μισές από τις αναγκαίες προσλήψεις που είναι 25.000.