Με τη «Χάρτα Σύγκλισης», που παρουσίασε την προηγούμενη Τετάρτη ο κ. Σημίτης, η κυβέρνηση υπόσχεται «σύγκλιση» και στην απασχόληση. Οπως αναφέρει, στόχος είναι η μείωση της ανεργίας στο 6% το 2008 και η αύξηση της απασχόλησης κατά 1,5% το χρόνο. Το πρώτο που πρέπει να ξεκαθαρίσουμε είναι ότι η κυβέρνηση και, συνολικά, η ΕΕ όταν πλέον μιλάνε για αύξηση απασχόλησης δεν εννοούν τη δημιουργία νέων θέσεων πλήρους και σταθερής εργασίας. Ακόμα χειρότερα, ούτε καν απασχόλησης, αλλά «ευκαιρίες απασχόλησης». Το δήλωσε άλλωστε απερίφραστα και ο πρωθυπουργός όταν απαντώντας σε σχετική ερώτηση υποστήριξε: «Το 2000 είχαμε πει ότι θα έχουμε 300.000 νέες ευκαιρίες απασχόλησης. Την 1/9/2003 οι ευκαιρίες οι οποίες δόθηκαν για πρόσβαση στην αγορά εργασίας είναι 324.367»..! Δεν πρόκειται για σχολαστικισμό, αλλά ακόμα και η χρήση των λέξεων, «ευκαιρίες» στη θέση του δικαιώματος της εργασίας, επιβεβαιώνει την ανεπίστρεπτη υποταγή τους στους στόχους του μεγάλου κεφαλαίου.

Και πράγματι, η «Χάρτα Σύγκλισης», που ανακοίνωσε ο πρωθυπουργός, είναι Χάρτα εμβάθυνσης των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, είναι η αποθέωση της «ευελιξίας» στην αγορά εργασίας. Γιατί το σημαντικό στη Χάρτα είναι το πώς η κυβέρνηση σχεδιάζει να πετύχει αυτούς τους στόχους, που - ας σημειωθεί - δεν είναι τίποτα άλλο παρά οι δείκτες της Λισαβόνας. Είναι το γεγονός ότι όταν η «σύγκλιση» θα επέλθει, θα έχει οδηγήσει στη χειροτέρευση της θέσης των εργαζομένων, στην ακόμα παραπέρα ισχυροποίηση της θέσης του μεγάλου κεφαλαίου. Ο «οδικός χάρτης» - όπως την ονόμασαν - οδηγεί μεταξύ άλλων: Στη γενίκευση της μερικής απασχόλησης, στη νομοθετική ενίσχυση της προσωρινής απασχόλησης, στο κουρέλιασμα του ωραρίου, στην υποχρεωτική τζάμπα εργασία για τους ανέργους.

«Μπορούμε να πετύχουμε αυτούς τους στόχους, με πολιτικές για την αύξηση της προσαρμοστικότητας, για να γίνει η αγορά εργασίας πιο δυναμική», διακήρυξε ο πρωθυπουργός. Και εξειδικεύοντας το τι σημαίνει αυτή η προσαρμογή ανακοίνωσε: «Περαιτέρω ενθάρρυνση της μερικής απασχόλησης με άρση αντικινήτρων στις ασφαλιστικές ρυθμίσεις». Που σημαίνει ότι οι εργαζόμενοι θα απασχολούνται και λιγότερο του 4ωρου (2-3 ώρες) και θα ασφαλίζονται ανάλογα. Ενας εργάτης θα χρειάζεται όχι 35 και 37 χρόνια για πλήρη σύνταξη, σύμφωνα με τα σημερινά δεδομένα, αλλά δε θα του φτάνουν μια και δυο ζωές...

Αντίστοιχου χαρακτήρα παρέμβαση θα γίνει και για τη λεγόμενη προσωρινή απασχόληση, δηλαδή τους εργαζόμενους που προσλαμβάνονται από τις εταιρίες-δουλεμπορικά και ενοικιάζονται σε άλλες επιχειρήσεις. Και εδώ η συνταξιοδοτική κάλυψη θα είναι «σύμφωνα με το χρόνο εργασίας». Πρόκειται για παραπέρα ενίσχυση των δουλεμπορικών - μετά την επαίσχυντη νομιμοποίησή τους - και την αύξηση όχι της απασχόλησης, όπως ισχυρίζονται, αλλά της στυγνής εκμετάλλευσης των εργαζομένων.

Με την υλοποίηση της «Χάρτας» θα εξαναγκαστούν οι άνεργοι να παρέχουν τζάμπα την εργατική τους δύναμη στο δημόσιο ή σε ιδιωτικές επιχειρήσεις ή, όπως κομψά αναφέρεται, «Σύνδεση των επιδομάτων ανεργίας με την προσφορά μερικής απασχόλησης». Ως πρόσχημα αναφέρεται το να κρατούν οι άνεργοι «σχέση με την αγορά εργασίας και ταυτόχρονα να προσφέρουν κοινωνικό έργο». Στην πράξη σημαίνει ότι ο ΟΑΕΔ θα χρηματοδοτεί το κεφάλαιο και το δημόσιο για να εξασφαλίζουν δωρεάν εργατική δύναμη. Απλήρωτη εργατική δύναμη που θα την έχουν στη δούλεψή τους. Μάλιστα, το σχέδιο νόμου που έχει στα συρτάρια η κυβέρνηση προβλέπει ότι σε περίπτωση που ο άνεργος δε δεχτεί το «κοινωνικό έργο» τότε θα του κόβεται το επίδομα.

Η «ελαστικοποίηση και διεύρυνση του ωραρίου λειτουργίας των καταστημάτων» είναι ένα επιπλέον μέτρο που κονιορτοποιεί το χρόνο εργασίας, ενισχύει την «ευελιξία» της εργασίας, αντικειμενικά θα οδηγήσει στον πολλαπλασιασμό των ωρομίσθιων εργατών. Η διεύρυνση του ωραρίου των καταστημάτων σημαίνει διεύρυνση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων αλλά και ασφυκτική πίεση προς τις μικρομεσαίες εμπορικές επιχειρήσεις και, σε αντιδιαστολή, πρόσθετα πλεονεκτήματα στις μεγάλες εμπορικές αλυσίδες και στους ομίλους για να μονοπωλήσουν πιο εύκολα τους χώρους του εμπορίου και των υπηρεσιών.

Το «κερασάκι» στην αντεργατική Χάρτα είναι η δημιουργία θεσμικού πλαισίου για «κοινοπραξίες εργαζομένων». Αφού η πολιτική τους δε δημιουργεί θέσεις απασχόλησης τάζουν στους ανέργους μια θέση στο κλαμπ των «επιχειρηματιών». Γιατί όταν δεν μπορείς να εξασφαλίζεις στους εργάτες ψωμί, τίποτα δεν κοστίζει να τους υπόσχεσαι παντεσπάνι...