Με το δάχτυλο στη σκανδάλη έχουν λάβει εντολή να βρίσκονται, τις τελευταίες ημέρες, οι άνδρες των κατοχικών δυνάμεων, ιδιαίτερα στη Βαγδάτη, καθώς πληθαίνουν οι φήμες που αναφέρουν ότι αναμένεται νέο κύμα βομβιστικών επιθέσεων, ανάλογης ή και μεγαλύτερης εμβέλειας με αυτό που συγκλόνισε την ιρακινή πρωτεύουσα στις αρχές της βδομάδας. Οι άνδρες των κατοχικών δυνάμεων, που κατηγορούνταν, ήδη, για μεγάλη νευρικότητα και για αλόγιστη χρήση αληθινών πυρών με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί ειδικό στρατόπεδο εκπαίδευσης για την αντιμετώπιση «οργισμένου πλήθους», καλούνται, όπως οι ίδιοι πλέον καταγγέλλουν, να αντιμετωπίσουν έναν απροσδιόριστο εχθρό, εκτός του πεδίου της μάχης, καθήκον για το οποίο ουδέποτε εκπαιδεύτηκαν.

Νευρικότητα και αμηχανία, όμως, φαίνεται ότι επικρατεί και στα ηγετικά κλιμάκια των κατοχικών δυνάμεων, τόσο σε στρατιωτικό όσο και σε πολιτικό επίπεδο. Οι Αμερικανοί επιτελείς, ανά λίγες ημέρες, ανακαλύπτουν και έναν νέο «πιθανό» ενορχηστρωτή των αντικατοχικών επιθέσεων. Από τον πρώην νούμερο δύο του καθεστώτος του Μπάαθ, Ιζάτ αλ Ντούρι, τον ίδιο τον Σαντάμ Χουσεΐν, μέχρι τους «ξένους μαχητές» και την «αλ Κάιντα», που τείνει, πλέον, να γίνει η εύκολη «απάντηση για όλες τις ερωτήσεις».

Την ίδια στιγμή, ο Λευκός Οίκος πετυχαίνει μικρές νίκες στο εσωτερικό των ΗΠΑ, όπου η δυσαρέσκεια έχει αρχίσει να μεγαλώνει, αλλά σε διεθνές επίπεδο δε φαίνεται να υλοποιεί τους στόχους του. Τα χαμόγελα για την «επιτυχία» της διάσκεψης δωρητών για την ιρακινή ανοικοδόμηση, πριν καλυφθούν από τον αχό των επιθέσεων, είχαν, ήδη, «παγώσει» από την αδυναμία της Ουάσιγκτον να συγκεντρώσει περισσότερα από 13 δισεκατομμύρια δολάρια (πέραν των 20 δισεκατομμυρίων που η ίδια προσέφερε), ποσό αρκετά μικρότερο από τις ανάγκες που θα πρέπει να καλυφθούν στο Ιράκ με βάση τις εκτιμήσεις της Παγκόσμιας Τράπεζας. Επιπλέον, η Ουάσιγκτον δεν κατάφερε να αξιοποιήσει τόσο όσο θα ήθελε το ομόφωνο ψήφισμα 1511 που απέσπασε από το Συμβούλιο Ασφαλείας, αφού δεν εκμαίευσε τις δεσμεύσεις που επιδίωκε σε επίπεδο στρατιωτικής συμμετοχής.

Οι μεγάλοι απόντες τής, υπό αμερικανική ηγεμονία, «ανοικοδόμησης» σε στρατιωτικό και χρηματικό επίπεδο είναι οι Ρωσία, Γαλλία, Γερμανία και σε μικρότερο βαθμό η Κίνα. Οι τρεις πρώτες κατέστησαν σαφές ότι «ενέκριναν» το 1511 «για το καλό της διεθνούς ενότητας» αλλά δεν πρόκειται να συνεισφέρουν πρακτικά τίποτε όσο η πολιτική και στρατιωτική εξουσία παραμένει στα χέρια της κατοχικής δύναμης. Η στάση τους καλλιέργησε το κατάλληλο έδαφος για διατύπωση δισταγμών και από άλλες χώρες, των οποίων η βοήθεια θεωρείται κομβική, όπως το Πακιστάν ή η Ινδία.

Η λεκτική επίθεση της Κοντολίζα Ράις κατά των «απόντων», τους οποίους κατηγόρησε για «ομηρία του ιρακινού λαού», σίγουρα δεν είναι τυχαία και αναμφιβόλως αντανακλά με σαφή τρόπο την ολοένα και δυσκολότερη θέση στην οποία περιέρχονται οι κατακτητές μέρα με τη μέρα. Το Ιράκ μοιάζει σταδιακά να κυριεύεται από το χάος και το ποιος, τελικά, θα βρεθεί όμηρος ποιανού, μένει να αποδειχθεί. Οπως, όμως, επισήμαναν στρατιωτικοί αναλυτές, η πείρα έχει δείξει ότι οι τακτικοί στρατοί, και δη οι κατοχικές δυνάμεις, είθισται να μην έχουν καλά αποτελέσματα απέναντι σε αντάρτικες δυνάμεις.