Το «βιεννέζικο άνοιγμα» χαρακτηρίζεται από την κίνηση 2. Ιγ3 - φυσικά μετά το 1. ε4 ε5 - που έχει σκοπό να προστατέψει το πιόνι του Ρουά, να αφήσει ελεύθερη τη διαγώνιο «δ1-θ5» για τη βασίλισσα και να προετοιμάσει την ανάπτυξη και την πίεση κατά του αντιπάλου, με την προώθηση του πιονιού «ζ4». Η έξοδος του ίππου της βασίλισσας δεν είναι επιθετική κίνηση και γι' αυτό δίνει το χρόνο στα μαύρα να αντεπιτεθούν στο κέντρο ορμητικά αν θέλουν, ή να αναπτύξουν τα κομμάτια τους ήσυχα. Γι' αυτό άλλωστε τα λευκά δύσκολα κερδίζουν πλεονέκτημα σε αυτό το άνοιγμα.

Το «βιεννέζικο άνοιγμα» έγινε πολύ δημοφιλές στα 1850 από τον ισχυρό σκακιστή της εποχής, τον Βιεννέζο Χ. Χάμπε. Η ιδέα του ήταν στη βάση του να παίξει ένα διαφοροποιημένο «Γκαμπί του βασιλιά» και ταυτόχρονα να αποφύγει την αντεπίθεση των μαύρων (1. ε4 ε5 2. ζ4 δ5).

Ο παγκόσμιος πρωταθλητής, από το 1886 μέχρι το 1894, Β. Στάινιτς, χρησιμοποούσε συχνά αυτό το άνοιγμα, με γρήγορη προώθηση του πιονιού «ζ4», το οποίο αποτελεί και μία από τις καινοτομίες του επάνω στη θεωρία των ανοιγμάτων, γνωστή με την ονομασία «Γκαμπί του Στάινιτς». 1. ε4 ε5 2. Ιγ3 Ιζ6 3. ζ4 εζ4 4. δ4 Βθ4+ 5. Ρε2. Η απώλεια του Ροκέ - έλεγε ο Στάινιτς - δημιουργούσε ισχυρό κέντρο για τα λευκά, ενώ η μαύρη βασίλισσα είχε κακή θέση.