Μέσα δηλαδή, σε χώρους που από τη φύση τους διατίθενται, όχι για να ικανοποιούνται τα πιο πάνω ύψιστα καθήκοντα υμών των λειτουργών Σωματικής Αγωγής, σε επέκταση και οι αγαθές τους επιδράσεις πάνω σε όλους τους μαθητές μας, αλλά για να ξεμουδιάζουν, στα διαλείμματά τους και με βάση τη σύγχρονη πραγματικότητα, να δέχονται, δυστυχώς, τους κάθε λογής ρύπους των συμμαθητών τους όπως π.χ. τα καπάκια από τα μπουκάλια των αναψυκτικών και άλλα άχρηστα αντικείμενα της στιγμιαίας καθημερινής τους χρήσης, μέχρι τα φτυσίματα και τα αποτσίγαρά τους!

Ενώ, η γειτνίασή τους, των σχολικών αυλών, με τις αίθουσες διδασκαλίας και τις τουαλέτες, καθιστούν το έργο μας πιο δύσκολο!

Αυτά, σε συνδυασμό και με το γεγονός ότι η ώρα της Γυμναστικής (θεωρητική διάρκεια 45 πρώτα λεπτά), είναι και αυτή ενταγμένη μέσα στο Ημερήσιο Ωρολόγιο Πρόγραμμα σαν μια συνέχεια των άλλων θεωρητικών μαθημάτων ή απασχολήσεων των μαθητών, χωρίς αποδυτήρια, λουτρά και άλλους οργανωμένους βοηθητικούς χώρους, κάνουν τα πράγματα από παιδαγωγική και επιστημονική άποψη ή σχετική εκτίμηση, όχι μόνο δύσκολα, αλλά και τραγικά. Και είναι ευτύχημα, που ακόμα γι' αυτή μας την ανοχή, γονείς και δημοσιογράφοι δε μας έχουν δημόσια «κράξει».

Νομίζω, λοιπόν, ότι είναι καιρός πια, εμείς οι Ελληνες γυμναστές-στριες αναγνωρίζοντας ότι πέρασε πια η εποχή που προσπαθούσαμε «διά της εν τόπω στάσεως» να ασκήσουμε τους μαθητές μας - τη θυμάστε τη γυμναστική των στάσεων, των θέσεων και των ασκήσεων πυκνής τάξεως...- συνεπικουρούμενοι και από τους μαθητές μας και τους γονείς τους, αλλά και από την ευρύτερη κοινωνία, να πούμε ΟΧΙ στην άσκηση στη σχολική αυλή, απαιτώντας, ταυτόχρονα, τους ενδεδειγμένους χώρους αποτελεσματικής άσκησης του προαναφερθέντος «τρίπτυχου» μας (επάγγελμα, λειτούργημα, επιστήμη).

Με άλλα λόγια, την άμεση γυμναστηριακή οργάνωση των σχολικών αυλών, που για το σκοπό αυτό είναι διαθέσιμες εναντιούμενοι παράλληλα, στην επικρατούσα φιλοσοφία που θέλει, σποραδικά, που και που, εντυπωσιακά μεγάλα στάδια, για πολλούς καθήμενους, αλλά λίγους ασκούμενους και αθλούμενους (αφού, αυτό που ενδιαφέρει είναι η «παραγωγή» μέσα σε αυτά «αγωνιστικού θεάματος» από λίγους εκλεκτούς «επαγγελματίες αγωνιστές» και η «εμπορία» του...), αντί πολλά μικρά, κάθε λογής ασκητήρια και προπονητήρια, για πολλούς ασκούμενους και αθλούμενους, αλλά λίγους μέχρι καθόλου καθήμενους.

Και αυτό, όπως γίνεται αντιληπτό, όχι, βέβαια, για το δικό μας, το προσωπικό, κλαδικό ή συντεχνιακό καλό και συμφέρον, αλλά για το ίδιο το μέλλον των νεότερων γενιών.

ΕΜΠΡΟΣ, λοιπόν, γυμναστές - γυμνάστριες στο στίβο και την κονίστρα της διεκδίκησης αυτών που θα μας δώσουν τη δυνατότητα να ασκούμε με επιτυχία και προς όφελος των μαθητών μας το επάγγελμα, το λειτούργημα και την επιστήμη μας.

Λύση υπάρχει, αρκεί ο στόχος αυτός να τεθεί σε έναν μακράς πνοής προγραμματισμό, για την υλοποίησή του.

Οπως μέσα σε τρία χρόνια κατασκευάστηκαν τεράστιες και πανάκριβες ολυμπιακές εγκαταστάσεις και κάθε τόσο, με νόμο ή και χωρίς νόμο, χαρίζονται δισεκατομμύρια σε «πολυεθνικούς αγωνιστικούς θιάσους»... έτσι μπορεί να λυθεί και το πρόβλημα της ουσιαστικής εισαγωγής της Σωματικής Αγωγής στο χώρο και στο χρόνο της σύγχρονης Σχολικής Ζωής... Είναι καθαρά θέμα «πολιτικής βούλησης», και συσχετισμού δυνάμεων «δράσης και αντίδρασης»...