Associated Press

Παλαιότερη κινητοποίηση εργαζομένων στη «Philips» ενάντια στις απολύσεις

Σήμερα η παραγωγή στην Ολλανδία είναι ξανά σε άσχημη κατάσταση. Το ΑΕΠ για το δεύτερο τρίμηνο του 2003 μειώθηκε κατά 0,5%, ενώ σύμφωνα με τις προβλέψεις της Κεντρικής Τράπεζας το ΑΕΠ για ολόκληρο το 2003 αναμένεται να μειωθεί κατά 0,4% (πράγμα που έχει να συμβεί από το 1982 όταν και πρωτοεφαρμόστηκε το «Μοντέλο Πόλντερ»). Παράλληλα, η ανεργία βρίσκεται στα χειρότερα επίπεδα της τελευταίας εικοσαετίας (ανεπίσημα κοντά στο 11%, αφού η ύφεση σημαίνει χιλιάδες χαμένες part-time δουλιές) και σύμφωνα με τις εκτιμήσεις της κυβέρνησης τον επόμενο χρόνο περίπου 540.000 άτομα θα χάσουν τις δουλιές τους (σε σύνολο 7 εκατομμυρίων εργαζομένων)...

Η κεντροδεξιά κυβέρνηση συνεργασίας, των Χριστιανοδημοκρατών (CDA) με τους φιλελεύθερους του VVD και τους επίσης φιλελεύθερους του D66 (που προέκυψε το Μάη), αποφάσισε ότι ο μόνος τρόπος για να βγει η χώρα και από αυτή την κρίση είναι η επιβολή νέων «μεταρρυθμίσεων» υπέρ της ανταγωνιστικότητας, συνοδευόμενων από πρωτοφανείς περικοπές του κρατικού προϋπολογισμού.

Αναλυτικά η κυβέρνηση σκοπεύει να «εξοικονομήσει» περίπου 17 δισεκατομμύρια ευρώ μέχρι το 2007, ενώ μόνο μέσα στο 2004 θα περικοπούν περίπου 5,7 δισεκατομμύρια ευρώ. Τα μέτρα θα σημάνουν 12.000 απολύσεις στο δημόσιο τομέα και φυσικά πολύ λιγότερα χρήματα για τις «κοινωνικές επιδοτήσεις». Στα σχέδια της κυβέρνησης περιλαμβάνεται και η αύξηση του ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης στα 67 χρόνια από τα 65. Επιπλέον οι άνεργοι θα δικαιούνται να λαμβάνουν επίδομα για ενάμιση έως δύο χρόνια αντί για μέχρι 5 που ίσχυε. Ακόμη όλοι οι Ολλανδοί θα υποχρεούνται πλέον να πληρώνουν συμμετοχή περίπου 400 ευρώ για την ιατρική ασφάλιση πέρα από τις κρατήσεις που αφαιρούνται από τους μισθούς τους, ενώ το έλλειμμα ύψους 1,5 δισεκατομμυρίου ευρώ στο σύστημα ιατρικής κάλυψης μπορεί να οδηγήσει σε νέες περικοπές. Αντίθετα, η κυβέρνηση θα ξοδέψει 500 εκατομμύρια για εξοπλισμούς και για προσλήψεις αστυνομικών.

Οπως δήλωσε τον περασμένο Μάη ο χριστιανοδημοκράτης πρωθυπουργός, Γιάν Πέτερ Μπαλκενέντε, «όλοι θα πρέπει να υποφέρουν... ο καιρός των παροχών έχει τελειώσει». Μάλιστα, ο πρωθυπουργός είχε κάνει σαφές ότι αν δε σημειωνόταν ταχεία ανάκαμψη των κερδών του κεφαλαίου θα έπρεπε να παρθούν και νέα «μέτρα», όπως, για παράδειγμα, αύξηση των φόρων στα ποτά και στα τσιγάρα αλλά ενδεχομένως και «πάγωμα» των μισθών ακόμα και χωρίς τη συγκατάθεση των εργατικών συνδικάτων.

Ωστόσο, η σύγκρουση με τους εκπροσώπους των εργατών δε χρειάστηκε. Πρόσφατα, στη διάρκεια των φετινών μισθολογικών διαπραγματεύσεων, τα δύο μεγαλύτερα συνδικάτα της χώρας, FNV (1,2 εκατομύρια μέλη) και CNV (περίπου 360.000 μέλη), συμφώνησαν να «παγώσουν» οι μισθοί για τα επόμενα δύο χρόνια! Το σχέδιο θα αποφέρει στην κυβέρνηση περίπου 800 εκατομμύρια ευρώ και σύμφωνα με τον Μπαλκενέντε «η συμφωνία είναι καλή για την οικονομία και τους εργαζόμενους. Θα έχει πολύ θετικό αντίκτυπο στην ανταγωνιστικότητα της οικονομίας μας... Η καλύτερη αύξηση είναι να βρει κάποιος δουλιά». Από την πλευρά τους τα συνδικάτα δικαιολόγησαν τη συμμετοχή τους υποστηρίζοντας ότι η οικονομική συγκυρία είναι εξαιρετικά δύσκολη και ότι με αυτό τον τρόπο κατάφεραν να υποβαθμίσουν χειρότερες πτυχές της συμφωνίας...

Είναι προφανές ότι η πραγματική μείωση του εισοδήματος των εργαζομένων τα επόμενα χρόνια, σε συνδυασμό με την αύξηση των τιμών βασικών προϊόντων που έφερε η εισαγωγή του ευρώ, την αύξηση της ανεργίας και τις άθλιες αμοιβές που προσφέρουν οι θέσεις ημιαπασχόλησης, θα προκαλέσουν πραγματικά τεράστια προβλήματα. Η απόφαση των συνδικάτων να απαντήσουν στην παρούσα οικονομική κρίση με νέες επιθέσεις ενάντια στα δικαιώματα των εργαζομένων (έπειτα από δύο δεκαετίες ανάλογων επιθέσεων) αποτελεί πραγματική πρόκληση που θα έχει σημαντικές επιπτώσεις. Αλλωστε, δεν πρέπει να λησμονεί κανείς την εκλογική έκρηξη της «Λίστας Πιμ Φόρτουιν» (LPF) (17% στις εκλογές του 2002) που ναι μεν ήταν και χαρακτηρίστηκε αντιμεταναστευτική αλλά κυριότερη αιχμή της ταυτότητάς της ήταν η λαϊκίστικη «αντίδραση ενάντια στο κατεστημένο», δηλαδή ενάντια στην κυβέρνηση, στις μεγάλες επιχειρήσεις αλλά και στα μεγάλα συνδικάτα. Η Λίστα μπορεί να υπέστη σημαντική ήττα στις τελευταίες εκλογές (μόλις 5,7% στις εκλογές του 2003) μετά τη συμμετοχή της στην κυβέρνηση, αλλά οι κοινωνικές συνθήκες που οδήγησαν στην άνοδό της σίγουρα δε χάθηκαν.