Η σπουδαία κομμουνίστρια παιδαγωγός Ρόζα Ιμβριώτη γεννήθηκε το 1898 και έζησε μέχρι το 1977. Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και συμπλήρωσε τις σπουδές της στη Γαλλία και στη Γερμανία. Το 1924, καθηγήτρια στη Μαράσλειο, κατηγορήθηκε ότι διδάσκει «υλιστικά την ιστορία». Το επεισόδιο αυτό ήταν η αφορμή να ξεσπάσουν τα Μαρασλειακά, που είχαν ως κύριο στόχο τη διδασκαλία της δημοτικής γλώσσας στα σχολεία.

Η Ρόζα Ιμβριώτη υπήρξε η πρώτη γυναίκα γυμνασιάρχης (1934) και το 1936 ίδρυσε το πρότυπο σχολείο για παιδιά με ειδικές ανάγκες. Κατά την κατοχή, συμμετείχε ενεργά στην ομάδα που συνέταξε το εκπαιδευτικό πρόγραμμα της Πολιτικής Επιτροπής Εθνικής Απελευθέρωσης (ΠΕΕΑ), ανέλαβε τη διεύθυνση του Παιδαγωγικού Φροντιστηρίου της Τύρνας (1944) στην Ελεύθερη Ελλάδα και συνέβαλε στη συγγραφή του αναγνωστικού «Τα Αετόπουλα». Η «ευγνωμονούσα πατρίς» την αντάμειψε με φυλάκιση και εκτόπιση από το 1948 μέχρι το 1951.

Ως στέλεχος της ΕΔΑ, η Ρόζα Ιμβριώτη αντιτάχθηκε στην εκπαιδευτική μεταρρύθμιση των Παπανδρέου - Παπανούτσου (1964), υποστηρίζοντας ένα «δημιουργικό δυναμικό ανθρωπισμό που πρέπει να καθορίζει τους εθνικούς παιδαγωγικούς σκοπούς». Το 1967 έγινε μέλος του ΚΚΕ. Εκτός από το πρακτικό παιδαγωγικό της έργο, άφησε και σημαντικό συγγραφικό, σχετιζόμενο με εκπαιδευτικά ζητήματα και με ζητήματα που αφορούν τη νεολαία.

Ηταν παντρεμένη με το μαρξιστή φιλόσοφο και αγωνιστή Γιάννη Ιμβριώτη, μία εξίσου σπουδαία προσωπικότητα με μεγάλη προσφορά στην υπόθεση της Παιδείας. Ο Γ. Ιμβριώτης ήταν μέλος της σοσιαλιστικής πτέρυγας του Εκπαιδευτικού Ομίλου, καθηγητής της Φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου της Θεσσαλονίκης. Απολύθηκε από αυτή τη θέση το 1948 για τη συμμετοχή του στην Εθνική Αντίσταση, εξορίστηκε για τις μαρξιστικές ιδέες του τόσο στην περίοδο του εμφυλίου πολέμου, όσο και κατά τη φασιστική δικτατορία του 1967. Βουλευτής της ΕΔΑ το 1951 και στέλεχός της συγκρούστηκε με τον εμφανιζόμενο αναθεωρητισμό και στη συνέχεια εντάχθηκε κι οργανωτικά στις γραμμές του κομμουνιστικού κινήματος. Τον Οκτώβρη του 1975 συμμετείχε στην ίδρυση του Κέντρου Μαρξιστικών Ερευνών και για την επιστημονική και ιδεολογική του συνέπεια εκλέχτηκε πρόεδρός του.