Μου είχαν κάνει τρομερή εντύπωση ότι: οι βιτρίνες των καταστημάτων άρχιζαν να στολίζονται για τα Χριστούγεννα από το μήνα Οκτώβρη, το θέαμα ενός ανθρώπου πεσμένου καταγής, (ζωντανού ή πεθαμένου, άγνωστον) άφηνε αδιάφορους τους διαβάτες, οι οποίοι συνέχιζαν το δρόμο τους, δίχως να κοντοσταθούν, για μια στιγμή, έστω. Μου είχαν κάνει εντύπωση οι εξαθλιωμένοι άστεγοι που ζούσαν μέσα σε χαρτοκιβώτια, οι Αθλιοι του Μανχάταν, κι επίσης, είχα απορήσει πώς, ενώ χιόνιζε, Δεκέμβρης μήνας ήταν, η τηλεόραση διαφήμιζε κρουαζιέρες για την Καραϊβική (οφείλομε να σημειώσουμε ότι ο τηλεθεατής - αποδέκτης είναι συνταξιούχος). Αυτά, και όχι μόνο φυσικά, με κατέπληξαν το 1974, όταν για πρώτη φορά επισκέφτηκα τη Νέα Υόρκη. Τώρα πια... Τώρα, αλίμονο, τα συναντώ καθημερινά και στην Αθήνα. Οι βιτρίνες γεμάτες γιρλάντες, έτοιμες είναι από την 28η Οκτωβρίου, για τη θεία γέννηση! Ο θεός της κατανάλωσης γεννιέται με κάθε ευκαιρία. Συνεχώς και αδιαλείπτως. Οι άνθρωποι πέφτουν στα πεζοδρόμια αναίσθητοι ή και πεθαμένοι μα ουδείς δίνει ευρώ τσακιστό. Οι ζητιάνοι και οι άστεγοι είναι μια απλή, συνηθισμένη και εκσυγχρονιστική υπόθεση. Το μόνο που δεν έχω δει ακόμη - μπορεί να είναι δική μου η παράλειψη - είναι την τηλεόραση να διαφημίζει κρουαζιέρες στην Καραϊβική. Πιθανόν, γιατί το καράβι που φεύγει από τη Βαλτιμόρη να μας πέφτει κομμάτι μακριά... Ο δικός μας συνταξιούχος, στην καλύτερη περίπτωση, θα δοκιμάσει λίγη γαλοπούλα. Για τους σκληρά εργαζομένους «πουλάνε» τα πέριξ. Οπως η Αυστρία, η Ελβετία, η Ιταλία, η Γαλλία. Το Γκσταντ, το Ζερμάτ, η Κορτίνα, το Σαμονί... Για αυτό και εγώ προτείνω να πάμε Καρπενήσι μεριά. Τι λέτε;

Πνιγμένη στο μεταξένιο πράσινο μανδύα κεντημένο με έλατο, πεύκο, λευκά και οξιά το ορεινό σύνολο της Ευρυτανίας μας προκαλεί να την περπατήσουμε, μας προσκαλεί να τη γνωρίσουμε καλύτερα. Θα διανύσουμε 293 χιλιόμετρα αν το σημείο εκκίνησης είναι η Αθήνα και 380 χιλιόμετρα αν ξεκινήσουμε από τη Θεσσαλονίκη. Ο νομός έχει καλή τουριστική υποδομή, ευτυχώς. Οι πεζοπόροι και οι ορειβάτες έχουν την τιμητική τους αλλά και οι φίλοι του σκι θα ευχαριστηθούν. Λένε ότι οι χιονοδρομικές πίστες είναι άρτια οργανωμένες στο Βελούχι (Τυμφρηστός). Η περιοχή πήρε το όνομά της από τον Εύρυτο, τον ήρωα των Ευρυτάνων της Αιτωλίας. Στους ιστορικούς χρόνους ακολούθησε την τύχη των Αιτωλών και γνώρισε κάποια, σχετική, ανάπτυξη στη βυζαντινή εποχή. Ομως, κατά την εποχή της Τουρκοκρατίας και της γερμανικής κατοχής η περιοχή έγινε κέντρο αντίστασης.

...του Τυμφρηστού, σε υψόμετρο 960 είναι χτισμένο το Καρπενήσι. Κρυμμένο μέσα στα έλατα, στα πεύκα και στις καστανιές. Είναι αναμφίβολα μια από τις ωραιότερες πόλεις της ηπειρωτικής Ελλάδας. Τι μπορούμε να κάνουμε εκεί; Να μάθουμε να βλέπουμε ό,τι κοιτάμε. Να αφήσουμε το τοπίο να μας μιλήσει για να σβήσει όλες τις ασχήμιες που έχουν αποτυπωθεί μέσα μας. Να ανασάνουμε ελεύθερα, να αναπνεύσουμε οξυγόνο, να μυρίσουμε τη γη. Να αναμετρηθούμε με τον ουρανό. Αμαθοι είμαστε. Το δέρμα μας είναι ποτισμένο με πίσσα, με τσιμέντο, με σκόνη, η όρασή μας είναι συνδεδεμένη (...κλειστό το κύκλωμα) με κιτσαρία. Προσωπικά δεν ξέρω να κάνω σκι και εδώ που τα λέμε ποτέ δε με ενδιέφερε να μάθω. Εχω ανάγκη να περπατήσω και αυτό θα κάνω. Εσείς, που γεννηθήκατε με πέδιλα του σκι ανεβείτε στο χιονοδρομικό κέντρο, ντυθείτε όπως πρέπει και κατεβείτε τις πλαγιές σαν πολύχρωμα πουλιά. Ελεύθεροι. Οση ώρα εσείς θα γλιστράτε στο λευκό φυσικό τάπητα, εγώ λέω να πεταχτώ μέχρι τις Κορυσχάδες.

Και πάω, όχι μονάχα επειδή είναι ένα από τα γραφικότερα χωριά της Ευρυτανίας, με διατηρητέο οικισμό (δείγματα παραδοσιακής αρχιτεκτονικής) και περικυκλωμένο από καταπράσινα μεγάλα έλατα, όσο επειδή είναι γεμάτο από περήφανες αναμνήσεις. Αυτό το μικρό πανέμορφο χωριό τότε..., τα μαύρα χρόνια της γερμανικής Κατοχής ήταν έδρα της Ελεύθερης Κυβέρνησης του Βουνού. Της γνωστής μας ΠΕΕΑ. Ηταν ο θαυμαστός τόπος όπου το 1944, από τις 14 έως τις 27 Μάη, συνεδρίασε το Εθνικό Συμβούλιο, που είχε εκλεγεί κάτω από τη μύτη των κατακτητών, με σκοπό να σχεδιάσει το πρόγραμμα ανόρθωσης και ανάπτυξης της χώρας μας με την Απελευθέρωση.

Μικρή η βόλτα μας μοιάζει, αλλά δεν είναι. Γυρίζουμε πίσω μα νιώθουμε νεότεροι και υγιέστεροι. Κόκκινο χρώμα έβαψε τα μάγουλά μας οξυγόνο γέμισε ο πνεύμονας και η καρδιά χτυπάει δυνατά. Γυμνάστηκε αρκετά, τόσο όσο και η μνήμη. Μόνον τα πόδια μας πονάνε... Πόνος είναι, θα περάσει.