Ο Γ. Παπανδρέου προβάλλεται από το σύνολο, σχεδόν, των ΜΜΕ που ψάλλουν συνεχώς το «Ωσαννά» του, σαν το πρότυπο ήρεμου πολιτικού, ο οποίος πιστεύει και προωθεί τη συμμετοχή, τη συλλογικότητα και τη συνεργασία. Ταυτόχρονα, παρουσιάζεται ως ο σύγχρονος ηγέτης που θέλει και μπορεί να εισάγει στον πολιτικό στίβο της χώρας μας νέες και προχωρημένες μορφές πολιτικής δημοκρατίας. Πολλοί, μάλιστα, ισχυρίζονται ότι η απόφασή του να «εκλεγεί» πρόεδρος από τη «βάση» - με την ψήφο όχι μόνο των μελών, των οπαδών και των φίλων του ΠΑΣΟΚ, αλλά και όσων άλλων πολιτών θα ήθελαν να συμμετάσχουν στην ψηφοφορία, ανεξαρτήτως της πολιτικής προτίμησης και ένταξής τους - αποτελεί σαφή ένδειξη της δημοκρατικής ευαισθησίας του και της βαθιάς πίστης του στη «συμμετοχική δημοκρατία».

Υπάρχουν άλλοι που υποστηρίζουν ότι η προσφυγή του στη «βάση» δεν είναι απόρροια δημοκρατικής αντίληψης, αλλά προϊόν πολιτικού καιροσκοπισμού. Κι επισημαίνουν ότι επιχειρεί να εκμεταλλευτεί στο έπακρον την ευνοϊκή συγκυρία, για ν' αναδειχτεί σε ισχυρό κι αδιαφιλονίκητο ηγέτη του ΠΑΣΟΚ, ξεπερνώντας τις επιφυλάξεις και τις αντιρρήσεις για το πρόσωπό του, που υπάρχουν σήμερα στο κόμμα του και στην κοινωνία. Στόχος του - λένε - είναι να αναδειχτεί σ' έναν ηγέτη που δε θα ελέγχεται από κανένα και για τίποτα. Αλλά, όσο θα είναι μόνο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, αυτό θ' αποτελεί πρόβλημα για το κόμμα του, αλλά αν τυχόν εκλεγεί πρωθυπουργός τότε το πρόβλημα μεταφέρεται στη χώρα, καθώς ένας ανεξέλεγκτος κομματικός ηγέτης, μπορεί να μετατραπεί σε ανεξέλεγκτο κι επικίνδυνο κυβερνήτη.

Ανεξάρτητα, πάντως, από τις απόψεις αυτές και σε κάθε περίπτωση το «θέατρο» που παρακολουθούμε, σχετικά με τη «μεσσιανοποίηση» του Γ. Παπανδρέου και την «εκλογή» του στη θέση του Κ. Σημίτη, κάθε άλλο παρά αποτελεί υπόδειγμα ουσιαστικής πολιτικής δημοκρατίας. Πολύ περισσότερο, όταν όλ' αυτά αποσκοπούν στην παρουσίαση ως νέου και ριζικής αλλαγής, την ίδια και χειρότερη αντιλαϊκή πολιτική των μέχρι σήμερα κυβερνήσεων. Ακόμη περισσότερο, γιατί η όλη διαδικασία συμπλέει και «σφραγίζεται» από μια ακραία αντιδημοκρατική, όσο και χυδαία, επιχείρηση τηλεοπτικής χειραγώγησης των λαϊκών συνειδήσεων. Και πέρα απ' αυτά, το «έργο» το 'χουμε ξαναδεί, αφού πρόκειται για μεταφορά εμπειρίας από τις ΗΠΑ. Οπως και τα αποτελέσματά του, όταν στις εκλογές για την ανάδειξη των Προέδρων στις ΗΠΑ συμμετέχουν αρκετά λιγότεροι από το 50% των ψηφοφόρων και ο κάθε φορά εκλεγόμενος με το ζόρι εκπροσωπεί το ένα τέταρτο του συνολικού εκλογικού σώματος.

Το μύθο του «συμπαθητικού» νέου ηγέτη του ΠΑΣΟΚ, που προορίζεται για «μεγάλος αρχηγός» της «δημοκρατικής παράταξης», διακινούν με μαεστρία τα ΜΜΕ, καθώς εξελίσσεται η γενικότερη επιχείρηση πολιτικής εξαπάτησης του ελληνικού λαού. Υπάρχουν, μάλιστα, κάποιοι που θεωρούν «πολιτικό προτέρημα» του Γ. Παπανδρέου το γεγονός ότι είναι αμερικανογεννημένος κι αμερικανοτραφής, υποστηρίζοντας τη ραγιάδικη αντίληψη, πως οι πολύ καλές σχέσεις που έχει με την ηγεσία των ΗΠΑ, μπορούν να βοηθήσουν την Ελλάδα στη σημερινή εποχή της αμερικάνικης κοσμοκρατορίας. Ομως, είναι στο χέρι του λαού μας να καταρρίψει κι αυτό το μύθο, όπως κατέρριψε το μύθο του «αντιαμερικανού» Αντρέα Παπανδρέου και του «νοικοκύρη» Κώστα Σημίτη...