Τους χρησιμοποιούν παντού. Από τα έργα στην Ακρόπολη, μέχρι τις ανασκαφές στα «μεγάλα» και στα «ολυμπιακά» έργα. Από τα μουσειολογικά προγράμματα, μέχρι τα εκπαιδευτικά. Πάνω τους στηρίζεται, ουσιαστικά, λόγω και του μεγάλου αριθμού τους, η προστασία και ανάδειξη της πολιτιστικής μας κληρονομιάς.

Πρόκειται για τους συμβασιούχους αρχαιολόγους του ΥΠΠΟ. Οι οποίοι, όπως συμβαίνει και με τους συναδέλφους τους σε άλλους σχετικούς με την πολιτιστική κληρονομιά κλάδους, ενώ έχουν μοχθήσει χρόνια σπουδάζοντας και επιπλέον χρόνια και παράγουν σημαντικότατο πολιτιστικό έργο, βρίσκονται υπό τη συνεχή απειλή της λήξης των - διαφόρων τύπων - συμβάσεών τους. Κι αυτό γίνεται επί χρόνια. Τι κι αν η δουλιά τους χρησιμοποιείται από την πολιτική ηγεσία του ΥΠΠΟ για να «διαφημίσει» την πολιτιστική της διαχείριση; Αυτό είναι αδιάφορο για τους κρατούντες. Τώρα, μετά από χρόνια προσφοράς, τους στέλνουν να «διαγωνιστούν», εκ του μηδενός, με πρόσφατης «φουρνιάς» πτυχιούχους. Σαν να τους λένε: «Σας εμπιστευόμαστε για να αποκαλύπτετε αρχαιότητες από τη Θράκη μέχρι τα βουνά της Κρήτης... αλλά αν δεν πετύχετε στο διαγωνισμό ξένης γλώσσας, θα είσαστε (στην "καλύτερη" των περιπτώσεων) μονίμως... έκτακτοι»!

Ταυτόχρονα, στέλνουν το «μήνυμα» και στους νέους αρχαιολόγους: Το δικαίωμα στη μόνιμη εργασία δεν είναι παρά το «βραβείο» όσων καταφέρουν να επιβιώσουν του «αλληλοφαγώματος». Με «ένα σμπάρο, πολλά τρυγόνια».

Οι έκτακτοι αρχαιολόγοι του ΥΠΠΟ, αλλά και όλοι οι συμβασιούχοι του υπουργείου προτάσσουν πλέον το ζήτημα της ανθρώπινης αξιοπρέπειας μαζί με αυτό της επιβίωσής τους. Και τα δύο αυτά ζητούμενα όμως έχουν μόνο μία διέξοδο για να μην ακυρωθούν: τον συνεχή και αδιαπραγμάτευτο αγώνα.