Τι πραγματικά συμβαίνει στην Αϊτή, την πιο φτωχή χώρα της αμερικανικής ηπείρου, με την αιωνίως ταραχώδη και αιματηρή ιστορία; Δεν είναι λίγοι όσοι τονίζουν ότι η ένταση που επικρατεί το τελευταίο διάστημα αποτελεί ένα ακόμη επεισόδιο της γνωστής ιστορίας των ένοπλων και αμόρφωτων ορδών που επιλύουν τις διαφορές τους βιαίως.

Ομως, η Αϊτή που σε λίγο καιρό θα συμπληρώσει δύο αιώνες ανεξαρτησίας - καθώς είναι η πρώτη χώρα αμιγώς σκλάβων που κέρδισε την ανεξαρτησία της και η πρώτη ανεξάρτητη χώρα με μαύρο πληθυσμό - από τον περασμένο Σεπτέμβρη βρίσκεται στην κόψη του ξυραφιού.

Οι «New York Times» τονίζουν χαρακτηριστικά «ότι η Ουάσιγκτον νιώθει "κούραση" από την Αϊτή» και το άρθρο τελειώνει με μια απροκάλυπτα αισχρή «προληπτική» πρόταση: «Μία δεκαετία πριν, μετά τη βίαιη διακοπή της πρώτης θητείας του Αριστίντ, τα αμερικανικά στρατεύματα επενέβησαν για να τον αποκαταστήσουν στην εξουσία. Δεδομένων των απομειναριών δημοκρατίας υπό την εξουσία του, η δημοκρατία εξαρτάται από την εξασφάλιση ελεύθερων εκλογών το 2005»...

Δεν είναι η πρώτη φορά, που τα αμερικανικά ΜΜΕ ασχολούνται με το «πρόβλημα της Αϊτής», κατηγορώντας τον Πρόεδρο Ζαν Μπερτράν Αριστίντ και το κόμμα Lavalas για «αυταρχισμό». Ουσιαστικά, η παραπληροφόρηση βασιλεύει... κυρίως εντός της Αϊτής.

«Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και κυρίως "Radio Metropole", "Radio Vision 2000", "Radio Kiskeya", "Radio Caribe Tele - Haiti", ακόλαστα εκπορνεύονται στην καμπάνια δημιουργίας σύγχυσης και πανικού», τονίζει ο Κέβιν Πίνα, αρχισυντάκτης του «Blackcommentator», προσθέτοντας ότι η «σφυρηλατημένη από τις Ηνωμένες Πολιτείες αντιπολίτευση αναδύεται καθημερινά ολοένα πιο αναιδής, ενώ οι πρώην αξιωματικοί, που ηγήθηκαν του πραξικοπήματος, σύρουν το χορό χέρι χέρι με την παραδοσιακά οικονομική και επιχειρηματική ελίτ, τους διανοούμενους και καλλιτέχνες. Η μαύρη εξαθλιωμένη πλειοψηφία, που δεν μπορεί καν να διαβάσει ή να γράψει και εξακολουθεί να στηρίζει τη συνταγματική κυβέρνηση του Προέδρου Αριστίντ, συστηματικά εξαθλιώθηκε στο πλαίσιο της προσπάθειας να στραφούν εναντίον των ίδιων των συμφερόντων τους».

Πράγματι, η εξουσία που εγκαθίσταται τον Οκτώβρη του 1994 - με τη βοήθεια του στρατού των ΗΠΑ - αν και δημιούργησε ελπίδες, είχε πάνω από όλα την έγκριση της «διεθνούς κοινότητας» και πολύ γρήγορα υπογράφει μια συμφωνία με το ΔΝΤ και δέχεται να εφαρμόσει τα νεοφιλελεύθερα μέτρα που απαιτεί. «Η Αϊτή επιστρέφει στους κόλπους των υπουργών Οικονομικών. Αλλά αυτοί οι υπουργοί Οικονομικών ξεχνούν την Αϊτή», τονίζει ο Νταμιέν Μιγιέτ στην εφημερίδα «Rouge» και προσθέτει ότι τη στιγμή που η πρωτοβουλία προς όφελος των πολύ χρεωμένων φτωχών χωρών (PPTE) μπαίνει σε εφαρμογή το 1996, η Αϊτή εξαιρείται από τον κατάλογο. «Ετυμηγορία: Πολύ φτωχή, αλλά όχι αρκετά χρεωμένη!».

Οι φτωχοί νιώθουν πολύ γρήγορα τις συνέπειες της πολιτικής των διαρθρωτικών προσαρμογών, η οποία θέτει τους διαθέσιμους πόρους στην αποπληρωμή του χρέους. Ο λαός της Αϊτής βυθίζεται στην ανέχεια ακόμα πιο πολύ: Τέσσερις στους πέντε Αϊτινούς ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, λιγότερο από ένας στους δύο έχει σταθερή πρόσβαση σε πόσιμο νερό, ένας ενήλικος στους δύο είναι αναλφάβητος. Παρ' όλα αυτά, μεταξύ 1995 και 2001, η εξυπηρέτηση του χρέους άγγιξε τα 321 εκατομμύρια δολάρια. Το εξωτερικό χρέος της Αϊτής, που οικοδομήθηκε πάνω στο χρέος της ανεξαρτησίας και δεκαπλασιάστηκε από διάφορα διεφθαρμένα και αυταρχικά καθεστώτα, εξακολουθεί να αποπληρώνεται. Ο Αριστίντ, ένας πρώην κληρικός, που ανήλθε στην πολιτική σκηνή στα τέλη της δεκαετίας του '80 ως ο κύριος εκπρόσωπος της θεολογίας της απελευθέρωσης και λάβρος κατήγορος του αμερικανικού ιμπεριαλισμού... απλά υποτάχθηκε πλήρως.

Ουδείς μπορεί να υπερασπιστεί πια τον Αριστίντ. Η ένταση που επικρατεί έχει τις ρίζες στην αδικία και την εξαθλίωση. Εντούτοις, η «αντιπολίτευση», που επιθυμεί την άμεση απομάκρυνσή του, είναι και έχει μία διαφορετική ιστορία, παρά το γεγονός ότι ήδη έχει καταλάβει το βορειοδυτικό τμήμα της χώρας και πόλεις, όπως η Γκονέβ και το Σεντ Μαρκ.

Κατά τον Ρίτσαρντ Ντιφούρ, «περιλαμβάνει το μεγαλύτερο τμήμα του επιχειρηματικού κατεστημένου, υπολείμματα των πολιτικών μηχανισμών των δικτατοριών Ντιβαλιέ και Σεντράς και απογοητευμένους οπαδούς του Αριστίντ». «Ενοπλες εγκληματικές συμμορίες», σύμφωνα με την καναδική εφημερίδα «La Presse», χέρι χέρι με τους «φοιτητές», αλλά και την αστυνομία που δρουν, σύμφωνα με αποκαλύψεις «Haiti en Marche», αλλά και του ραδιοφωνικού σταθμού «Pacifica», υπό μυστικό σχέδιο της CIA, οι οποίες είχαν προσπαθήσει να ανατρέψουν τον Αριστίντ και τους τελευταίους μήνες του 2003, ενώ η καταληκτική ημερομηνία του σχεδίου ήταν η 5η Δεκέμβρη. Αραγε, γιατί; Μήπως γιατί βρίσκεται στην καρδιά της Καραϊβικής και μόλις λίγα μίλια από την Κούβα;