Στις 28 και 29 του Γενάρη παρέλυσαν, κυριολεκτικά, όλες οι παραγωγικές, εμπορικές δραστηριότητες στη Δομινικανή Δημοκρατία, ως αποτέλεσμα της γενικής απεργίας που κήρυξε η Συντονιστική Ενότητας και Αγώνα, όπου συμμετέχουν συνδικάτα, κοινωνικές οργανώσεις καθώς και αριστερά κόμματα, με αιτήματα όπως η αύξηση των μισθών όλων των εργαζομένων, τόσο στον ιδιωτικό όσο και στο δημόσιο τομέα, πάγωμα των τιμών στα βασικά είδη και μείωση των καυσίμων. Ακόμα, το λαϊκό, μαζικό κίνημα της χώρας θέλησε, με την απεργιακή κινητοποίηση να εκφράσει, και τη ριζική αντίθεσή του στις πρόσφατες συμφωνίες που υπέγραψε η δομινικανή κυβέρνηση με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, στη διμερή συμφωνία Ελευθέρου Εμπορίου με τις ΗΠΑ, στα πλαίσια της κεντροαμερικανικής CAFTA, καθώς και την αντίθεσή του στη νεοφιλελεύθερη πολιτική στο σύνολό της, που ακολούθησε η κυβέρνηση του Ιπολίτο Μεχία και που οδήγησε τη χώρα στη μεγαλύτερη πολιτική, κοινωνική και οικονομική κρίση στην πρόσφατη ιστορία της.

Οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές του Μεχία, ακολουθώντας πιστά τις επιταγές του ΔΝΤ, έφεραν τη δομινικανή οικονομία στη χρεοκοπία και μετέτρεψαν σε φοβερή αγωνία την ολοκληρωτική εξάρτησή της από το εισαγόμενο πετρέλαιο, κυρίως από τη Βενεζουέλα. Να θυμίσουμε, ότι η αύξηση των τιμών του συναλλάγματος και μία διπλωματική κρίση μεταξύ της Δομινικανής Δημοκρατίας και της Βενεζουέλας είχε ως αποτέλεσμα να κοντέψουν να μείνουν οι Δομινικανοί, πριν από τρεις μήνες, χωρίς ούτε ένα βαρέλι πετρελαίου. Η αιτία ήταν η άρνηση του Προέδρου Μεχία να σταματήσει να στηρίζει τον πρώην Πρόεδρο της Βενεζουέλας, Κάρλος Αντρές Πέρες στις προσπάθειές του, από την παραδεισένια του εξορία στον Αγιο Δομίνικο, να ανατρέψει τον σημερινό, νόμιμο Πρόεδρο, Ούγκο Τσάβες. Να πούμε ακόμα, ότι πριν τις πρόσφατες συμφωνίες με το ΔΝΤ, είχαν προηγηθεί δραστικά μέτρα αναπροσαρμογής όπως η αύξηση του ΦΠΑ και των καυσίμων κατά 50%, η υποτίμηση του εθνικού νομίσματος, πέσο, που από 16 ανά δολάριο το 2000, έφτασε στα 55 το Γενάρη του 2004 και μια σειρά άλλων μέτρων, όπως η ιδιωτικοποίηση των κρατικών επιχειρήσεων (της ηλεκτρικής ενέργειας, της βιομηχανίας ζάχαρης μεταξύ πολλών άλλων) η κοινωνική ασφάλιση που πέρασε στα χέρια τραπεζών, τρεις από τις οποίες στη συνέχεια χρεοκόπησαν επηρεάζοντας αρνητικά ολόκληρη την εθνική οικονομία. Με τον πληθωρισμό να καλπάζει πάνω από 40%, το εξωτερικό χρέος να έχει τριπλασιαστεί τα τελευταία τρία χρόνια, ενώ οι τόκοι του εκπροσωπούν (σύμφωνα με στοιχεία του ΔΝΤ) το 6% του ΑΕΠ και το 46%του κρατικού προϋπολογισμού, με τα νοσοκομεία χωρίς φάρμακα, τα παιδιά χωρίς σχολεία, με τα υψηλά τιμολόγια του ηλεκτρικού και τις διακοπές ρεύματος από 10 μέχρι και 20 ώρες, που επιβάλλουν οι ιδιωτικοποιημένες εταιρίες, η χώρα βρίσκεται πια στο χείλος της αβύσσου.

Η πείνα θερίζει τα φτωχότερα λαϊκά στρώματα (πάνω από το 50% του πληθυσμού ζει κάτω από το όριο της φτώχειας), ενώ και η λεγόμενη μεσαία τάξη φτωχαίνει συνεχώς. Στην προσπάθειά τους να ξεφύγουν από το χάος και την εξαθλίωση, χιλιάδες Δομινικανοί, μέσα στην απόγνωσή τους, παίρνουν το δρόμο της ξενιτιάς, μεταναστεύοντας στις ΗΠΑ, το Πουέρτο Ρίκο ή την Ισπανία.

Πολλοί άλλοι, πάλι, έχουν αποφασίσει ότι μόνο με τον αγώνα έχουν ελπίδες να αλλάξουν προς το καλύτερο τα πράγματα. Ετσι, τους τελευταίους μήνες, η χώρα συγκλονίζεται και πάλι, από λαϊκές κινητοποιήσεις, που διαδέχεται η μία την άλλη, πολλές από τις οποίες είχαν αιματηρή κατάληξη, όπως αυτή του περασμένου Νοέμβρη, όπου έχασαν τη ζωή τους πάνω από οκτώ άτομα.

Η δομινικανή κυβέρνηση και η αξιωματική αντιπολίτευση συμφωνούν σε ένα βασικό ζήτημα, να προστρέχουν, δηλαδή, στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο για την «πειθάρχηση» της οικονομίας, ξεχνώντας ότι στη δομινικανή περίπτωση, η λεγόμενη χαμένη δεκαετία και η συνεχώς αυξανόμενη μαζική φτώχεια φέρουν την υπογραφή των συμφωνιών με το ΔΝΤ το 1982, που πυροδότησαν το Απρίλη του 1984 τον πρώτο λαϊκό ξεσηκωμό, που γνώρισε ο κόσμος, ενάντια στο ΔΝΤ, όπου πάνω από 100 Δομινικανοί σφαγιάστηκαν στους δρόμους της χώρας.

Οι πρόσφατες συμφωνίες με το ΔΝΤ προκάλεσαν, εν νέου, τη λαϊκή αγανάκτηση και κινητοποίηση, που όπως αναφερθήκαμε και στην αρχή, κατέληξε στην πολύ επιτυχημένη γενική απεργία στα τέλη του Γενάρη, που όμως, και αυτή τη φορά, δεν έληξε αναίμακτα.

Η Συντονιστική Ενότητας και Αγώνα, με τη λήξη της πρώτης μέρας της απεργίας που εξελισσόταν ειρηνικά μέχρι εκείνη τη στιγμή, την εκτίμησε ως πολύ πετυχημένη και εξήγγειλε τη συνέχισή της για μία ακόμα μέρα. Ταυτόχρονα, κατήγγειλε την αυξανόμενη παρουσία στρατιωτικών δυνάμεων στους δρόμους της χώρας και τη σύλληψη πάνω από 150 στελεχών των λαϊκών οργανώσεων, μεταξύ των οποίων και ο Ραμόν Αλμασάρ, υποψήφιο του συνασπισμού 11 αριστερών ομάδων «Ενότητα του Λαού» για τις προεδρικές εκλογές, που θα διεξαχθούν στις 16 Μάη.

Ηταν η σταγόνα που ξεχείλισε τη λαϊκή οργή, που ως ορμητικό ποτάμι ξεχύθηκε στους δρόμους απαιτώντας την άμεση απελευθέρωση των συλληφθέντων. Η απάντηση της κυβέρνησης ήρθε ακαριαία με άγρια καταστολή και πυροβολισμούς στο ψαχνό, με αποτέλεσμα τουλάχιστον δέκα νεκρούς, εκατοντάδες τραυματίες και περίπου 500 συλλήψεις.

Τραγικές στιγμές για τη μικρή αυτή χώρα της Καραϊβικής, που δεν έχει καμία σχέση με την ειδυλλιακή εικόνα που πουλούν τα τουριστικά γραφεία.

Η τελευταία αυτή γενική απεργία μπορεί να σημάνει ένα σημείο καμπής σε μία όλο και πιο σοβαρή και αφόρητη κοινωνική κατάσταση, ενώ σηματοδοτεί μία ενθαρρυντική προώθηση του δομινικανού λαϊκού κινήματος απέναντι σε ένα καθεστώς που δεν είναι σε θέση, αλλά και δε θέλει, να δώσει ικανοποιητικές απαντήσεις στα αιτήματά του.