Αλλη μια απόδειξη, αν χρειάζεται κάποια, για το πόσο ψευδεπίγραφη είναι η υποτιθέμενη διαδικασία «μεταπολίτευσης /πολιτικής φιλελευθεροποίησης» στην Τουρκία - ελέω, κατά τους υποστηρικτές /απολογητές της άποψης, της πορείας ένταξής της στην ΕΕ - αποτελεί η συνεχιζόμενη προσπάθεια απαγόρευσης του ΚΚ Τουρκίας, υπόθεση που σέρνεται στο Συνταγματικό Δικαστήριο από τις αρχές του 2002.

Οι εισαγγελείς έχουν απαγορεύσει 23 κόμματα τις τελευταίες δύο δεκαετίες και η γραφειοκρατία της «Δικαιοσύνης» παραμένει πάντοτε πανίσχυρος παράγοντας του μηχανισμού του τουρκικού εποικοδομήματος, μαζί με το στρατό και τις δυνάμεις ασφαλείας (όπως και το παρακράτος): Αρκεί να σημειωθεί ότι ο σημερινός Πρόεδρος, Αχμέτ Νετζντέντ Σεζέρ, είναι γέννημα θρέμμα της και πρώην πρόεδρος του Συνταγματικού Δικαστηρίου. Δεν είναι, βέβαια, μόνο το ΚΚ Τουρκίας στο στόχαστρο, αλλά συνολικά η τουρκική αριστερά (εκκρεμεί δίωξη και κατά του συνασπισμού του Χαντέπ με το ΕΜΕΡ και το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα, ενώ στις φυλακές με τα Λευκά Κελιά τους εξακολουθούν να σαπίζουν χιλιάδες πολιτικοί κρατούμενοι, παρά την απεργία πείνας που έχει κοστίσει 107 ζωές από το 2000. Την ίδια ώρα, απεργίες πείνας συνεχίζονται στις πρωτεύουσες της Τουρκίας, της Γερμανίας, της Αυστρίας, της Αγγλίας και του Βελγίου, ενώ στην Αγκυρα, γονείς και συγγενείς των πολιτικών κρατουμένων κάνουν απεργία πείνας, διαμαρτυρόμενοι για τις συνθήκες κράτησής τους).

Ο περιλάλητος «εκδημοκρατισμός» της Τουρκίας, όπως έχουν σημειώσει πολλά στελέχη της αριστεράς εν γένει στη χώρα, είναι απλώς και μόνο μια προσπάθεια μακιγιαρίσματος της φρικτής πραγματικότητας. Οσο για την «ευρωπαϊκή πίεση» για τον «εκδημοκρατισμό», αυτόν, τα είπε όλα ένα πανό των μανάδων των πολιτικών κρατούμενων της οργάνωσης Ταγιάντ, όταν πήγε στην Τουρκία ο Ρομάνο Πρόντι, πρόεδρος της Κομισιόν: «Η ΕΕ, η οποία στηρίζει τις φυλακές τύπου F, είναι συνένοχη». Οχι πως οι τουρκικές αρχές - ή οι Ευρωπαίοι - πτοούνται. Μια πρόσφατη είδηση αναφέρει πως συνελήφθη, επειδή κυκλοφόρησε μια κασέτα με τραγούδια, ο Ιχσάν Τζιβελίκ, ένα από τα μέλη του μουσικού συγκροτήματος Grup Yorum!

Στην περίπτωση του ΚΚ Τουρκίας, πάντως, οι προσπάθειες θέσης του εκτός νόμου μέχρι στιγμής δεν έχουν «καρποφορήσει». Το Συνταγματικό Δικαστήριο αυτήν τη βδομάδα απέρριψε, με 6 έναντι 5 ψήφων, το αίτημα των στελεχών του κόμματος να διαγραφεί το διαβόητο άρθρο 96 του Εκλογικού Νόμου (SPY) ως αντισυνταγματικό. Το συγκεκριμένο άρθρο απαγορεύει να περιλαμβάνεται στο όνομα οποιουδήποτε κόμματος η λέξη «κομμουνιστικό» και με βάση αυτό οι εισαγγελείς έχουν κινήσει τις διαδικασίες απαγόρευσης. Αλλά ταυτόχρονα, τόνιζαν στελέχη του ΚΚ Τουρκίας, το δικαστήριο ουσιαστικά έκρινε ότι «τόσο τεχνικά, όσο και πολιτικά, δεν είναι δυνατό να απαγορευτεί» το κόμμα.

Ασφαλώς, το βαθύ κράτος, όσο κι αν «εκδημοκρατίζεται», έχει πάντοτε διαθέσιμα βέλη στη φαρέτρα του. Το ότι το άρθρο 96 εξακολουθεί να τελεί εν ισχύει προεξοφλείται ότι θα καταστήσει δυνατό τον αποκλεισμό του ΚΚ Τουρκίας από οποιαδήποτε κρατική χρηματοδότηση - αυτό, φυσικά, δε θα επηρεάσει το ίδιο το κόμμα, που ουδέποτε έχει λάβει τέτοια... - ενώ, επίσης, βέβαιο πρέπει να θεωρείται το ότι υψηλόβαθμα στελέχη του θα διωχτούν ποινικά και ίσως καταδικαστούν σε ποινές φυλάκισης. Ούτε αυτό είναι κάτι καινούριο, με δεδομένο ότι χιλιάδες άνθρωποι στην Τουρκία παραμένουν φυλακισμένοι για «εγκλήματα γνώμης».

Παρ' όλ' αυτά, το ΚΚ Τουρκίας θα κατέβει κανονικά στις επερχόμενες τοπικές εκλογές την 28η Μάρτη φέτος, και στις επόμενες βουλευτικές, όποτε αυτές γίνουν. Το συνέδριό του, που αναμένεται νωρίτερα, στα τέλη Φλεβάρη, θα γίνει κανονικά. Οσο για το ενδεχόμενο φυλακίσεων των στελεχών και μελών του - πιθανότητα υπαρκτή, ας μη γελιέται κανείς, το τουρκικό κράτος δεν επηρεάζεται από τέτοια πολιτικά «σκάνδαλα»... - οι άνθρωποι του ΚΚ Τουρκίας δηλώνουν ότι «είμαστε έτοιμοι να το αντιμετωπίσουμε».

Από το Νοέμβρη του 2001, όταν και μετονόμασαν το SIP σε ΚΚ Τουρκίας, τα στελέχη και τα μέλη του ΚΚ Τουρκίας ήξεραν πολύ καλά τι επρόκειτο να αντιμετωπίσουν: «Στην Τουρκία, είναι ανώφελο να περιμένει κανείς την αποκατάσταση αυτού του ιστορικού λάθους από τις πολιτικές δυνάμεις, που ακόμη υψώνουν το λάβαρο του αντικομμουνισμού, του ψυχρού πολέμου, κι αντιμετωπίζουν κάθε αριστερή ιδέα (πόσο μάλλον τον κομμουνισμό) με βίαιη υστερία. Επιπλέον, οι νομοθετικές διατάξεις, που θεσπίζονται υπό τον τίτλο της "συμμόρφωσης με τα κριτήρια της Ευρωπαϊκής Ενωσης", αν και φέρνουν ορισμένη πρόοδο σε κάποια πεδία, δε θα πρέπει να εκληφθούν ως μια διαδικασία εκδημοκρατισμού (της Τουρκίας). Είναι προφανές ότι αυτές οι διατάξεις απλώς εμβαθύνουν κι εμπεδώνουν την εξάρτηση της χώρας μας από τις ΗΠΑ και τις ιμπεριαλιστικές χώρες της ΕΕ, ενώ οι μηχανισμοί λήψης αποφάσεων μεταφέρονται στο εξωτερικό. Λαμβάνοντας υπόψη το γεγονός ότι οι κύριοι παράγοντες αυτής της διαδικασίας θα είναι παγερά αδιάφοροι για την κατάργηση της απαγόρευσης του Κομμουνιστικού Κόμματος, είναι φυσικό ότι η προσπάθεια να αρθεί η απαγόρευση αυτή θα γίνει από τις ίδιες εκείνες δυνάμεις που πλήττει η απαγόρευση», τόνιζαν από τότε (για μια αναλυτική παρουσίαση των σχετικών θέσεών τους, βλ. «Ρ», 21.1.2003).

Ετσι, η κάθοδος του ΚΚ Τουρκίας στις εκλογές -που αποτελεί, από μόνη της, μια γενναία προσπάθεια, ανεξαρτήτως αποτελέσματος - είναι και μια συνέχεια του αγώνα της τουρκικής αριστεράς, που έχει ζήσει πολλές τραγωδίες, αλλά ουδέποτε έπαψε να παλεύει. Το ΚΚ Τουρκίας, εξάλλου, συνεχίζει την προσπάθεια διοργάνωσης μεγάλων διαδηλώσεων, ενόψει της Συνόδου του ΝΑΤΟ, στην Ισταμπούλ, τον Ιούνη.