Ο υπουργός Παιδείας στις προγραμματικές του δηλώσεις στη Βουλή, τον Οκτώβρη του 1996, είχε πει ότι «στη νέα εποχή, λίγοι θα κλείσουν τον κύκλο της επαγγελματικής τους σταδιοδρομίας ασκώντας ακριβώς το ίδιο επάγγελμα με το οποίο άρχισαν. Γι' αυτό απαιτούνται ευελιξία στο πρόγραμμα της εκπαίδευσης και προγράμματα για τη διά βίου κατάρτιση και επανακατάρτιση». Οι συνέπειες αυτών των πολιτικών είναι πολύ συγκεκριμένες:

• Από τους 120.000 μαθητές που αποφοίτησαν από το γυμνάσιο τη σχολική χρονιά 1996-1997, σήμερα φοιτούν στη Γ΄ τάξη του ημερήσιου λυκείου μόλις 72.000 νέοι. Από αυτούς θα πάρουν απολυτήριο οι 62.000 περίπου, όπως έχει επιβεβαιωθεί και από επίσημα κυβερνητικά χείλη.
• Περίπου 25.000 μαθητές της Α΄ και Β΄ Λυκείου έμειναν στην ίδια τάξη το 1999, ενώ περισσότεροι από 70.000 μαθητές δε συνέχισαν ή υποχρεώθηκαν να εγκαταλείψουν τις σπουδές τους στο λύκειο για τα Τεχνικά Επαγγελματικά Εκπαιδευτήρια (ΤΕΕ), ή απομακρύνονται γενικά από το εκπαιδευτικό σύστημα.
• Η χρόνια υποχρηματοδότηση της δημόσιας παιδείας και η εφαρμογή της αντιεκπαιδευτικής μεταρρύθμισης οδηγούν τις λαϊκές οικογένειες να πληρώνουν ποσά που φτάνουν στα 600 δισ. δρχ. το χρόνο στο σύστημα της παραπαιδείας (φροντιστήρια, ξένες γλώσσες, επαγγελματική εκπαίδευση, έξοδα σπουδών και βιβλίων).
• Τα ΤΕΕ, από τον ίδιο το στενά εμπειρικό χαρακτήρα τους δεν προσφέρουν ούτε μόρφωση, ούτε επάγγελμα στους αποφοίτους τους, λειτουργούν σαν δεξαμενή αποβλήτων της εκπαίδευσης. Ούτε βιβλία, ούτε εκπαιδευτικούς, ούτε εργαστήρια, ούτε καν επαρκή κτιριακή υποδομή δε φρόντισε η κυβέρνηση να εξασφαλίσει για τις ανάγκες τους, με αποτέλεσμα την άνθηση των ιδιωτικών ΤΕΕ που ξεφύτρωσαν παντού.
• Η ασφυκτική σύνδεση του Λυκείου με το σύστημα εισαγωγής στα ΑΕΙ-ΤΕΙ το μετέβαλε σε φροντιστήριο προπαρασκευής διαρκών εξετάσεων, ακυρώνοντας την όποια μορφωτική λειτουργία του.
• Την αντιδραστική αναδιάρθρωση της εκπαίδευσης συνοδεύουν η πολιτική κατάργησης ή συγχώνευσης σχολείων, που οδήγησε σε κλείσιμο 300 Γυμνασίων και Λυκείων τη χρονιά που πέρασε, η ρητή εντολή του υπουργείου Παιδείας για μαζικές συμπτύξεις τμημάτων, ώστε να επιστρέψουμε σε τμήματα των 30 και 35 μαθητών, με αρνητικές συνέπειες για τους μαθητές των απομακρυσμένων από τις πόλεις αγροτικών περιοχών, όπου η πρόσβαση στο σχολείο γίνεται σχεδόν απαγορευτική.
• Στην κατεύθυνση του περιορισμού των δαπανών της εκπαίδευσης κινείται και η φετινή μείωση των προσλήψεων μονίμων εκπαιδευτικών. Με το σημερινό αριθμό των εκπαιδευτικών δεν καλύπτονται ούτε στοιχειωδώς οι προϋποθέσεις λειτουργίας των σχολείων, πόσο μάλλον οι σύγχρονες ανάγκες ενός σχολείου που θα μορφώνει ολόπλευρα και θα ολοκληρώνει το εκπαιδευτικό του έργο χωρίς την απαίτηση εξωσχολικής βοήθειας.
• Από το Ν. 2525/97 η ευθύνη λειτουργίας των «ολοήμερων» σχολείων ανατίθεται στους ΟΤΑ και τους γονείς, όπως ήδη γίνεται με τη «δημιουργική απασχόληση». Οπως ήδη έχει διατυπωθεί από αρμόδια κυβερνητικά στελέχη, μακροπρόθεσμος στόχος της κυβέρνησης είναι, στο όνομα της αποκέντρωσης και της αξιολόγησης, η διαφοροποίηση και η διαβάθμιση σχολείων και άλλων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων (ΑΕΙ-ΤΕΙ), που θα λειτουργούν ανταποδοτικά και επί πληρωμή. Οι παρουσιαζόμενες ως βελτιώσεις της «Επιτροπής Καζάζη», που έκανε το υπουργείο Παιδείας, στο ελάχιστο δεν επηρεάζουν το έκτρωμα της «μεταρρύθμισης».
• Οι αριθμοί μιλούν από μόνοι τους και ξεσκεπάζουν την απάτη της ελεύθερης πρόσβασης. Ο υπουργός Παιδείας δηλώνει ότι «φέτος, για πρώτη φορά, ο αριθμός των εισακτέων στα AEI και στα TEI (85.531) ξεπερνάει τον αριθμό των τελειοφοίτων του Λυκείου». Κι αυτό, όχι χάρη στη γενναιοδωρία της κυβέρνησης που προγραμματίζει σε 85.531 φέτος τους εισακτέους αλλά εξαιτίας της αντιεκπαιδευτικής της πολιτικής, που σπρώχνει τα παιδιά των φτωχών λαϊκών στρωμάτων εκτός λυκείου.