Σε βαρύ κλίμα και μετά από αλλεπάλληλες παρατάσεις της ψηφοφορίας έληξαν, τελικά, οι κρισιμότερες, ίσως, εκλογές της 25ετούς ιρανικής ισλαμικής δημοκρατίας. Περίπου 46 εκατομμύρια ψηφοφόροι κλήθηκαν σε 40.000 εκλογικά τμήματα να εκλέξουν τη νέα Βουλή μετά από μία, μάλλον, ανύπαρκτη προεκλογική εκστρατεία, καθώς οι τελευταίοι μήνες σημαδεύτηκαν από σκληρή αντιπαράθεση μεταξύ «μεταρρυθμιστών» και «συντηρητικών».

Η «αναμέτρηση», που από αναλυτές χαρακτηρίστηκε ως η βαθύτερη πολιτική κρίση της ισλαμικής δημοκρατίας, κατέληξε στον αποκλεισμό 2.500 υποψηφίων «μεταρρυθμιστών» πολιτικών από το, ελεγχόμενο από τους «συντηρητικούς», Συμβούλιο των Φρουρών της Επανάστασης. Διαμαρτυρόμενοι απέσυραν την υποψηφιότητά τους άλλοι 1.179, με αποτέλεσμα ανάμεσα στους συνολικά 4.446 υποψηφίους, μόνο 250 να είναι «μεταρρυθμιστές».

Παρά τις αλλεπάλληλες εκκλήσεις της απερχόμενης «μεταρρυθμιστικής» κυβέρνησης να αναβληθούν οι εκλογές μέχρις ότου βρεθεί λύση, και παρά τις παραινέσεις της επιτροπής, η οποία εκτίμησε ότι η όλη αντιπαράθεση προκάλεσε σημαντικότατες ολιγωρίες στην οργάνωση των εκλογών, ο Χαμενεΐ επέμεινε στη διεξαγωγή τους. Το βάρος της πολιτικής αντιπαράθεσης, κατά συνέπεια, μεταφέρθηκε στο ποσοστό συμμετοχής, καθώς τα μεγαλύτερα «μεταρρυθμιστικά» κόμματα μποϊκοτάρισαν τις εκλογές και κάλεσαν τους ψηφοφόρους να πράξουν το ίδιο.

Προχωρώντας σε μια πρωτοφανή, για το ισλαμικό Ιράν, κίνηση, στελέχη της «μεταρρυθμιστικής» πτέρυγας, λίγο από πριν τις εκλογές, έστειλαν επιστολή στον Αγιατολάχ, κατηγορώντας τον ανοιχτά για «παραβίαση των ελευθεριών και των αρχών της ισλαμικής επανάστασης», κλιμακώνοντας περαιτέρω την ένταση. Μάλιστα, ο αδελφός του Προέδρου Χαταμί, κορυφαίο στέλεχος της απερχόμενης κυβέρνησης και επικεφαλής του μεγαλύτερου «μεταρρυθμιστικού» κόμματος, δε δίστασε να διατυπώσει αίτημα αλλαγής, αν όχι κατάργησης, του ισλαμικού πολιτικού συστήματος.

Ο Χαμενεΐ ανταπέδωσε, κατηγορώντας τους «μεταρρυθμιστές» ότι «εμποδίζοντας το λαό να μετάσχει στις εκλογές βάλλουν κατά της ενότητας του ιρανικού έθνους και κατά της ισλαμικής επανάστασης». Οι ίδιοι αντέδρασαν, έχοντας αποκλειστεί από τα ΜΜΕ, με βροχή ηλεκτρονικών μηνυμάτων που καλούσαν τους ψηφοφόρους να μη «συμμετάσχουν στην κηδεία της ελευθερίας».

Σύμφωνα με τις πρώτες ανταποκρίσεις, η προσέλευση των ψηφοφόρων ήταν, όντως, σημαντικά χαμηλότερη από τις προηγούμενες βουλευτικές, το 2000, οπότε η συμμετοχή έφθασε το 67,2%. Ορισμένοι εκτιμούσαν ότι δεν αποκλείεται το ποσοστό συμμετοχής, φέτος, να μην ξεπεράσει το 40%. Εάν, όντως, είναι τόσο χαμηλό, οι «μεταρρυθμιστές», εκτός από ηθική δικαίωση, θα μπορούν να αμφισβητήσουν τη νομιμότητα της όποιας κυβέρνησης να εκφράζει το σύνολο των Ιρανών.

Σχολιάζοντας την κατάσταση, ο πρώην Πρόεδρος Αλί Ακμπάρ Χασεμί Ραφσαντζανί, γνωστός για τις «εξισορροπητικές» του τάσεις, δήλωνε ότι «είναι απολύτως λογικό, πολιτικές δυνάμεις της ισλαμικής επανάστασης να εξοργίζονται με ορισμένα πράγματα και να μποϊκοτάρουν τις εκλογές. Εχουν κάθε δικαίωμα να το πράττουν. Ξένες δυνάμεις, όμως, όπως οι ΗΠΑ, δεν έχουν κανένα απολύτως δικαίωμα παρέμβασης στις εσωτερικές μας υποθέσεις». Και ίσως, στα λόγια του, συμπυκνώνεται το βαθύτερο νόημα των πολιτικών εξελίξεων στο Ιράν.