Σωτήριον έτος 2004. Νέα εκλογική αναμέτρηση.

Πάνε χρόνια που νιώθω έξω απ' όλα αυτά. Νιώθω ότι ανήκω στη μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων, που ονειρεύτηκαν, πίστεψαν, υποστήριξαν, πάλεψαν για ένα «καλύτερο αύριο». Ομως, κάπου έκανα λάθος. Κάτι έχασα. Εμεινα πίσω. Από το '90;

Αναθεωρήσεις, ανακατατάξεις, διασπάσεις, μεταλλάξεις, ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ κι εγώ συνεχίζω και προσωπικά έχω μείνει με την εντύπωση ότι είμαι αριστερή και παλεύω οργανωμένα μέσα από τους κόλπους της Αριστεράς για τα ιδανικά μου. Οι θέσεις του κόμματος νεφελώδεις. Η βάση είχε αρχίσει να μπάζει νερά. Πολλή μοναξιά, ρε παιδί μου. Δεν μπήκαμε και στη Βουλή το '93... «τι πίνεις σύντροφε;» «Πίκρα!». Ηρθε και το Γιουγκοσλαβικό και γίναμε ...όνειρο. Κακώς βομβαρδίζουν οι Αμερικανοί και Ευρωπαίοι, αλλά φταίει και ο κακός ο Μιλόσεβιτς! Βλέπεις, είμαστε και ευρωπαϊκό κόμμα. Και όσο πιο ευρωπαϊκό γινόμαστε, τόσο πιο Αμερικανάκι ένιωθα.

Και ήρθαν και τα πιο άγρια: Οπως κάποιες αγωνιώδεις προσπάθειες να επαναπροσδιορίσει τη σχέση της με το αριστερό κίνημα.

Στο τελευταίο συνέδριο υπήρχαν τέσσερις τάσεις. Σύμπραξη με το ΠΑΣΟΚ (δεν άκουσα!!!) συνεργασία με το αριστερό ΠΑΣΟΚ (πώς είπατε;) κάτι λίγο με το ΚΚΕ (ορίστε;;;) και καθαρόαιμος ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ χωρίς προσμείξεις (συγγνώμη κύριε, ποιος είστε;). Προς το παρόν, επίσημα, ίσχυσε το «πιο καλή η μοναξιά από σένα που δε φτάνω». Αλλωστε, γιατί να πάμε όλοι μαζί; Οποιος θέλει, φεύγει. Ανοιχτό κόμμα είμαστε... Κάτι σαν τράνζιτ, αίθουσα αναμονής κλπ... Περιμένεις στο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ μέχρι να διαλέξεις σε ποιο κόμμα θα πας!

Και μπορεί όλα αυτά να ακούγονται αστεία, και είναι στην επιφάνειά τους, αλλά η ουσία τους είναι τρομαχτική. Γιατί πίσω απ' όλο αυτό το σκηνικό υποταγής, στο «ίματζ» και στο «σύγχρονο» κρύβεται και ο ευτελισμός ιδεών και αξιών. Γιατί για μένα το πιο επικίνδυνο σε μια πολιτική θέση δεν είναι το σαφές, αλλά το περίπου. Το περίπου δεν αντιμετωπίζεται. Το «ναι μεν αλλά» δεν παλεύεται. Το «κι έτσι και γιουβέτσι» δεν έχει αντίλογο. Είναι πιο ύπουλο, πιο διαβρωτικό και πιο αποτελεσματικό στην ισοπέδωση ιδεών και αξιών από οποιοδήποτε αυταρχικό σύστημα.

Αποτέλεσμα: Αργησα, αλλά προσγειώθηκα. Ανώμαλα, όπως ανώμαλη ήταν και η πολιτική μου πτήση. Δεν ανήκω πλέον σε κανένα κόμμα. Αλλά και δεν πετάω ό,τι έζησα. Δεν πιστεύω σε υποσχέσεις, αλλά και δεν παύω να ελπίζω. Δεν είμαι οπαδός κανενός, αλλά δε θα πάψω να πιστεύω ότι αξίζει τον κόπο να ταράζουμε τα νερά. Οσο για το ...δογματικό ΚΚΕ, εδώ είμαστε και θα δούμε. Θα δώσω την ευκαιρία στον εαυτό μου να το δει. Στέκομαι κριτικά απέναντί του και συμφωνώ ή διαφωνώ. Αυτό που για μένα είναι βασικό, όμως, είναι ότι δε με κάνει να ντρέπομαι γι' αυτά που πίστεψα. Θα ψηφίσω όχι για το αύριο, για το τώρα. Για την κάθε μέρα μου. Θα ψηφίσω ΚΚΕ, όχι γιατί δεν έχω άλλο κόμμα να ψηφίσω, ούτε για να τιμωρήσω τους πρώην «δικούς μου», ούτε για να μη συμμετέχω στο δικομματισμό. Αυτά είναι αρνητικά παιχνιδάκια κι εγώ θέλω να πιστεύω ότι είμαι θετικός άνθρωπος. O,τι κάνω, το κάνω για να πετύχω εγώ κάτι, και όχι για να μην πετύχουν οι άλλοι.

Αποφάσισα.