Μπορεί εκ πρώτης όψεως, οι τρέχουσες εξελίξεις στο Κοσσυφοπέδιο να φαντάζουν «κεραυνός εν αιθρία», όμως, δεν είναι διόλου τυχαίες. Είναι αποτέλεσμα της χρόνιας ιμπεριαλιστικής επέμβασης αλλά και αντιπαράθεσης μεταξύ δυνάμεων ΕΕ - ΗΠΑ κλπ.

Τα προσχήματα που βρίσκονται ή κατασκευάζονται στις εκάστοτε περιπτώσεις δεν έλειψαν ούτε στην παρούσα κρίση. Ωστόσο, είναι γεγονός πως πίσω απ' το νέο γενικό αναβρασμό είναι ο καθορισμός του τελικού στάτους κβο της περιοχής. Οι τελικές συνομιλίες μεταξύ των μελών του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, έχουν ήδη δρομολογηθεί απ' τις ΗΠΑ, να ξεκινήσουν κατά τα μέσα του 2005. Οι προπαρασκευαστικές απόπειρες της περσινής άνοιξης αλλά και του τελευταίου μήνα (συνομιλίες σε Βιέννη και Πρίστινα) απέβησαν άκαρπες, καθώς είναι διαπιστωμένη η απροθυμία Βελιγραδίου και Πρίστινας να συρθούν στο τραπέζι «συναινετικών» διαδικασιών (ακόμη και για ζητήματα λεγόμενης χαμηλής πολιτικής, π.χ. ενέργεια).

Εκάστη πλευρά επιχειρεί την προώθηση του υπέρτατου στόχου... Το μεν Βελιγράδι αν όχι την επιστροφή της εξουσίας του στο Κοσσυφοπέδιο, τουλάχιστον την «καντονοποίησή» του. Η δε Πρίστινα, «τουλάχιστον» την ανεξαρτητοποίηση με μελλοντική πιθανότητα τη συνένωσή της με άλλες αλβανοκατοικούμενες περιοχές των Βαλκανίων υπό το προκάλυμμα... ένταξης όλων στη λεγόμενη «κολυμπήθρα του Σιλωάμ» (βλέπε ένταξη σε ΝΑΤΟ, ΕΕ)! Μέσα στην αναμπουμπούλα, κερδισμένοι από χέρι πρέπει να θεωρούνται τα μεγάλα ιμπεριαλιστικά κέντρα που εξασφαλίζουν (σε κάθε κρίση αποσταθεροποίησης) την παραμονή τους στην περιοχή με την τετριμμένη (αλλά αποτελεσματική...) τακτική του διαίρει και βασίλευε...

Ομως, μια φευγαλέα ματιά στα δραματικά κρεσέντο της ιστορίας των επεμβάσεων στο Κοσσυφοπέδιο είναι ίσως απαραίτητη.

Μετά τον (προκληθέντα και πυροδοτηθέντα ανοιχτά από ΗΠΑ, ΕΕ - κύρια Γερμανία και Βρετανία) πόλεμο που σπάραξε την πρώην Γιουγκοσλαβία και τη δήθεν ειρήνη που επήλθε στην περιοχή με τίμημα τη μετατροπή της σε προτεκτοράτο ΟΗΕ και ΝΑΤΟ (σύμφωνα με τη Συνθήκη Ντέιτον το Νοέμβρη του '95), το Κοσσυφοπέδιο ήταν το επόμενο κομμάτι της βαλκανικής πίτας...

Η ανεπίσημη αλλά ντε φάκτο διάσπαση της στρατηγικής σημασίας περιοχής απ' τη Σερβία ξεκίνησε μεθοδευμένα απ' τις 22 Μάη του '98 όταν μέλη σερβικής και κοσσοβάρικης αλβανικής αντιπροσωπείας κάνουν την πρώτη τους συνάντηση παρουσία του τότε πρέσβη των ΗΠΑ στην ΠΓΔΜ Κρίστοφερ Χιλ δίχως, εξυπακούεται, αποτέλεσμα...

Εκτοτε, επιχειρείται η δαιμονοποίηση της σερβικής ηγεσίας (με πρώτο τον τότε Πρόεδρο της ΟΔ Γιουγκοσλαβίας Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς) και η «αγγελοποίηση» των τάχα «ελεύθερων πολιορκημένων μαχητών της ελευθερίας» αυτονομιστών του ΟΥΤΣΕΚΑ.

Στις 24 Σεπτέμβρη του 1998, το ΝΑΤΟ εκδίδει τελεσίγραφο στον Μιλόσεβιτς. Στις 16 Ιούνη του '98, όμως, ολοκληρώνεται η αεροπορική άσκηση του ΝΑΤΟ, ΑΠΟΦΑΣΙΣΤΙΚΟ ΓΕΡΑΚΙ, που είναι η πρόβα τζενεράλε των ΝΑΤΟικών αεροσκαφών για τους βομβαρδισμούς που θα εξαπολυθούν (δίχως την επίσημη κήρυξη πολέμου!) στις 24 Μάρτη του 1999.

Στις 6 Αυγούστου '98, ο πρέσβης των ΗΠΑ στον ΟΗΕ Ρίτσαρντ Χόλμπρουκ προαναγγέλλει την επέμβαση, δηλώνοντας: «Αν τελικώς γίνει η επέμβαση της Δύσης, αυτή θα πρέπει να γίνει στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ! Οι ΗΠΑ όμως δε συμφωνούν με τη Ρωσία, ότι θα πρέπει το ΣΑ του ΟΗΕ να υιοθετήσει απόφαση επέμβασης...».

Στο μεταξύ, η Ουάσιγκτον (με τη συνένοχη «αδράνεια» της ΕΕ) έχει επιστρατεύσει έναν απ' τους βασικούς πρωταγωνιστές του αιματοκυλίσματος στη Σερβία. Δεν είναι άλλος απ' τον Γουίλιαμ Γουόκερ, επικεφαλής των επιβεβαιωτών του ΟΑΣΕ που στέλνεται για να κατασκευάσει το άλλοθι έναρξης των βομβαρδισμών: Τη διαβόητη σφαγή Κοσσοβάρων Αλβανών «αμάχων» στο χωριό Ράτσακ, όπερ «επιβεβαιώνει» στις 15 Γενάρη του '99!

ΗΠΑ, ΕΕ και ΝΑΤΟ, ενίοτε σε αγαστή συνεργασία, ενίοτε σε κλίμα αντιπαραθέσεων ενδοϊμπεριαλιστικού τύπου, με τη συναίνεση ή μη της Μόσχας, προετοιμάζουν τα πιόνια τους για την εξαπόλυση των φονικών βομβαρδισμών κατά της ΟΔ Γιουγκοσλαβίας το πρωί της 24ης Μάρτη 1999. Οι βόμβες πέφτουν ανηλεώς, σκοτώνοντας τρεις χιλιάδες αθώους πολίτες, για να ελευθερωθεί... το Κοσσυφοπέδιο.

Συνένοχος και συμμέτοχος στο νέο έγκλημα που συντελείται στα Βαλκάνια είναι και η ελληνική κυβέρνηση, που βάζει την υπογραφή της στην απόφαση έναρξης των ΝΑΤΟικών βομβαρδισμών, δίνοντας αέρα, γη και θάλασσα στους ιμπεριαλιστές.

Η αυλαία των βομβαρδισμών, παρά τη γενναία αντίσταση του σερβικού λαού και του τότε Προέδρου Μιλόσεβιτς, πέφτει στις 10 Ιουνίου του 1999. Τότε, ο Μιλόσεβιτς συμφωνεί να αποσύρει τα σερβικά στρατεύματα απ' το Κοσσυφοπέδιο, ενώ εκδίδεται και η απόφαση 1244 του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών, με την οποία τυπικώς το Κοσσυφοπέδιο παραμένει αναπόσπαστο τμήμα της σερβικής επικράτειας...

Την επομένη το ΝΑΤΟ μπαίνει στο Κοσσυφοπέδιο υπό τις επευφημίες των «μαχητών της ελευθερίας» Κοσσοβάρων μελών του ΟΥΤΣΕΚΑ που εξαπολύουν πογκρόμ επιθέσεων κατά της σερβικής (και όχι μόνον...) μειονότητας. Μετά τους βομβαρδισμούς οι «ισχυροί» σπεύδουν, να «μοιράσουν» τα λάφυρα και, κυρίως, να επιβάλουν το «νόμο» τους σε ολόκληρη την περιοχή των Βαλκανίων κατασκευάζοντας το «Σύμφωνο Σταθερότητας» για τη Νοτιοανατολική Ευρώπη!

Στις 11 Ιούνη '99, ο τότε Ελληνας πρωθυπουργός, Κ. Σημίτης, δηλώνει πως...«έχουμε ειρήνη». Υπεραμυνόμενος δε της μετατροπής της χώρας σε προγεφύρωμα της απόβασης των Αμερικανών πεζοναυτών, αναρωτήθηκε: «Εμείς θα σταθούμε στην μπάντα; Εμείς δε θα βοηθήσουμε σε αυτή τη διαδικασία;»!

Απ' την πρώτη κιόλας χρονιά της ΝΑΤΟικής κατοχής του Κοσσυφοπεδίου έως σήμερα, εξαπολύονται επιθέσεις κατά της σερβικής κοινότητας (φόνοι, απαγωγές, ξυλοδαρμοί, πυρπολισμοί), ενώ συνεχίζεται η καταστροφή ιστορικών μνημείων μπροστά στα αδιάφορα μάτια της KFOR και της αστυνομικής δύναμης του ΟΗΕ.

Το 2001 και 2002, δημιουργούνται παρακλάδια του ΟΥΤΣΕΚΑ στη νότια σερβική κοιλάδα του Πρέσεβο (αλλά και σε ΠΓΔΜ που είναι ένα άλλο συνθετικό ξεχωριστό τμήμα της βαλκανικής κρίσης...), με στόχο την επανάληψη ενός ακόμη «Κοσσυφοπεδίου». Ο στόχος των εκεί νεόκοπων και παλιών αυτονομιστών δεν εκπληρώνεται (προσωρινώς;) καθώς τα ιμπεριαλιστικά κέντρα μοιάζουν να έχουν εστιάσει την προσοχή τους σε άλλα ζέοντα σημεία του πλανήτη, όπου σχεδιάζουν επεμβάσεις (Μέση Ανατολή, Ιράκ, Νότια Ασία, Κορεατική Χερσόνησο)...

Στις 10 Δεκέμβρη του 2003 ο ΟΗΕ ανακοινώνει έναν αδρό «οδικό χάρτη» για το Κοσσυφοπέδιο με τους Αμερικανούς να αναγγέλλουν πως οι συνομιλίες για τον καθορισμό του τελικού στάτους κβο θα πρέπει να ξεκινήσουν στα μέσα του 2005.

Στις 17 Μαρτίου 2004, αρχίζουν οι μαζικές διώξεις κατά Σέρβων του Κοσσυφοπεδίου από πλήθη Αλβανών, που δηλώνουν εξαγριωμένοι μετά τον ανεξιχνίαστο πνιγμό δύο, ίσως και τριών, αλβανοπαίδων ηλικίας από 9 έως 12 ετών.