Eurokinissi

Μέτρα, ώστε «η εργασία να αποφέρει σαφές οικονομικό όφελος» στο μεγάλο κεφάλαιο, αποφάσισαν οι «25»

Η επίδειξη «πολιτικής βούλησης» και «αποφασιστικότητας», για την υλοποίηση των άγριων νεοφιλελεύθερων μέτρων που περιλαμβάνονται στις αποφάσεις της Λισαβόνας, ήταν το βασικό μήνυμα που έστειλαν οι ηγέτες της ΕΕ προχτές από τις Βρυξέλλες.

«Το επίμαχο ζήτημα είναι πλέον πώς θα υλοποιηθούν καλύτερα οι δεσμεύσεις που έχουν ήδη αναληφθεί», τονίζεται στο κείμενο των συμπερασμάτων, όπου επισημαίνεται η ανάγκη «να αυξηθεί η ταχύτητα των μεταρρυθμίσεων σε επίπεδο κρατών - μελών».

Στο όνομα της «στρατηγικής για την απασχόληση» και με προμετωπίδα το απατηλό σύνθημα «περισσότερες και καλύτερες θέσεις εργασίας», τα κράτη - μέλη «πρέπει να στρέψουν επειγόντως την προσοχή τους» σε συγκεκριμένες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, όπως η προσαρμοστικότητα και η προσέλκυση περισσότερων ατόμων στην αγορά εργασίας.

Είναι πραγματικά ανατριχιαστική η περιγραφή του περιεχομένου των όρων αυτών, που περιλαμβάνονται στην απόφαση των «25». Η «προσαρμοστικότητα», για παράδειγμα, «απαιτεί μείωση του μη μισθολογικού κόστους της εργασίας, καλύτερη αντιστοιχία μισθού με παραγωγικότητα και προώθηση των ευέλικτων μορφών εργασίας»(!).

Δε θα μπορούσαν να είναι περισσότερο σαφείς για τις εφιαλτικές για τους εργαζόμενους συνέπειες από την επερχόμενη νεοφιλελεύθερη λαίλαπα. Η γενίκευση της μερικής απασχόλησης, η μείωση των εργοδοτικών εισφορών, η καθήλωση των μισθών είναι διακηρυγμένοι άξονες της συντονισμένης επίθεσης από την ΕΕ των πολυεθνικών.

Η μείωση του εργατικού κόστους είναι ο απώτερος στόχος και της επόμενης «μεταρρύθμισης», που φέρει τον τίτλο «Προσέλκυση περισσότερων ατόμων στην αγορά εργασίας». Αυτό, όπως αναφέρεται επί λέξει στο κείμενο συμπερασμάτων, «σημαίνει ότι πρέπει να ληφθούν μέτρα προκειμένου η αλληλεπίδραση μεταξύ φόρων και παροχών να είναι τέτοια, ώστε η εργασία να αποφέρει σαφές οικονομικό όφελος». Πιο κομψός ορισμός της άγριας εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης και ξεζουμίσματος των εργαζομένων δε θα μπορούσε να υπάρξει.

Η ενθάρρυνση των γυναικών να μπουν στην αγορά εργασίας, ένα άλλο μέτρο κάτω από την ίδια επιγραφή, απαιτεί «τη σταδιακή άμβλυνση των μισθολογικών ανισοτήτων μεταξύ των φύλων», πράγμα που απλά σημαίνει την εξομοίωση προς τα κάτω των μισθών μεταξύ ανδρών και γυναικών. Προωθείται επίσης η ιδέα της διά βίου εκπαίδευσης, καθώς διαπιστώνεται ότι έχει θετικά αποτελέσματα «στην παραγωγικότητα και την προσφορά (σ.σ. φθηνού) εργατικού δυναμικού».

Παράλληλα προτρέπονται «ένθερμα» τα κράτη - μέλη να αντιμετωπίσουν τις επιπτώσεις από τη γήρανση του πληθυσμού «μέσω της μείωσης του δημοσίου χρέους και της ενίσχυσης των μεταρρυθμίσεων στους τομείς της απασχόλησης, της υγείας και των συντάξεων». Πρόκειται για γενικευμένη «σφαγή» των κοινωνικών κατακτήσεων στην κοινωνική ασφάλιση και την υγεία, που έχει ήδη δρομολογηθεί σε μια σειρά χώρες της ΕΕ και ενθάρρυνε η «τρόικα» (Σιράκ, Σρέντερ, Μπλερ) στην πρόσφατη μάζωξή τους στο Βερολίνο.

Δεν παρέλειψαν, βέβαια, οι «25» τις αναφορές στις «υγιείς μακροοικονομικές πολιτικές», όπως η δημοσιονομική σταθερότητα και η τήρηση του σχετικού Συμφώνου (προφανώς από τους «μικρούς»...), πράγμα που σημαίνει εγγυημένη λιτότητα «νυν και αεί».

Επειδή η αγριότητα των μέτρων που δρομολογούνται είναι αποκρουστική και ανατριχιαστική, ταυτόχρονα μπαίνει σε εφαρμογή μια καλά οργανωμένη επικοινωνιακή - προπαγανδιστική εκστρατεία, προκειμένου να την «κουκουλώσει» και να αποκοιμίσει τους λαούς. Η νέα καταιγίδα νεοφιλελεύθερων μέτρων καλύπτεται με ένα μανδύα υψηλών οραμάτων και «ευγενικών» στόχων, ώστε να διευκολυνθεί η απαραίτητη κοινωνική συναίνεση και να αποφευχθούν «δυναμικές αντιδράσεις και εξεγέρσεις». Για το σκοπό αυτό επιστρατεύονται έννοιες όπως «εξάλειψη της φτώχειας», «υψηλό επίπεδο κοινωνικής συνοχής», «αειφόρος ανάπτυξη», «καλύτερες και περισσότερες θέσεις εργασίας», ακόμα και η προστασία του περιβάλλοντος...

Στην πρωτοπορία της αντιλαϊκής επίθεσης, που συντονίζουν οι ηγέτες της ΕΕ, έσπευσε να τεθεί ο Κ. Καραμανλής, ο οποίος αναμάσησε με τη σειρά του το ίδιο παραμύθι, ότι δηλαδή τα παραπάνω μέτρα είναι περίπου το φάρμακο για την αντιμετώπιση της ανεργίας και της φτώχειας. Ο Ελληνας πρωθυπουργός πλειοδότησε στην ανάγκη επιτάχυνσης των αποφάσεων της Λισαβόνας, προκειμένου να υπάρξει «ανάπτυξη», που με τη σειρά της θα «λύσει» τα οξυμένα κοινωνικά προβλήματα. Ακολουθώντας την ίδια μέθοδο καθησυχασμού και εξαπάτησης των εργαζομένων, διαβεβαίωσε ότι δε θα υπάρξουν αλλαγές στο ασφαλιστικό, ενώ για τις «μεταρρυθμίσεις» στην αγορά εργασίας παρέπεμψε σε προηγούμενη συμφωνία μεταξύ των «κοινωνικών εταίρων», υπολογίζοντας προφανώς στην, περίπου δεδομένη, συναίνεση που παρέχει η πλειοψηφία της ηγεσίας του συνδικαλιστικού κινήματος.

Την ίδια στιγμή, η κυβέρνηση της ΝΔ ετοιμάζεται πυρετωδώς για τη συνέχιση της λιτότητας, με όσο το δυνατόν μικρότερο πολιτικό κόστος και «κοινωνικές αναταραχές». Για το σκοπό αυτό εργάζεται από κοινού με την Κομισιόν, ώστε η νέα λιτότητα να παρουσιαστεί ως φυσική νομοτέλεια και αναγκαστική επιλογή, στο όνομα της αύξησης του δημοσιονομικού ελλείμματος λίγο κάτω ή λίγο πάνω από το όριο (3%) που θέτει το Μάαστριχτ.