Πάντα είχα την επιθυμία να ξαναδώ τα Αγραφα με άλλη ματιά, όχι όπως μ' εκείνη την πρωτινή που δεν αποκάλυπτε στον ...ορειβάτη τα θέλγητρα των τοπίων, γιατί κάθε άλλο παρά τουριστική ήταν η παρουσία μου στην ατέλειωτη σκληρή οροσειρά. Την πρώτη φορά πάτησα το βουνό και πολλές φορές παραπάτησα, όχι από δική μου θέληση, υποχρεωτικά, μαζί με ένα μουλάρι με το οποίο είχαμε συνδεθεί αναπόσπαστα, ώσπου έπεσε και γκρεμοτσακίστηκε! Φοβόμουνα τότε ότι με τούτες τις κακοτοπιές δεν πρόκειται να επιστρέψουμε γεροί στη βάση μας. Του τα ' λεγα, καθώς σκαρφαλώναμε στις απάτητες πλαγιές κι εκείνο κουνούσε σκεφτικό το κεφάλι σαν να κατανοούσε τους φόβους μου, ώσπου, συνέβη το κακό. Σίγουρα, όταν το πήρε η κατηφόρα στο βάραθρο που έπεσε κι απέμεινε οριστικά, θα μπορούσε από κάπου να συγκρατηθεί, αν κι αυτό είχε ...χέρια, όπως εγώ που το συνόδευα ως ημιονηγός και τα χρησιμοποιούσα συχνά σ' αυτές τις περιπτώσεις. Και τώρα τι κάνουμε; Ενιωσα τα πόδια μου να τρέμουν και να κινδυνεύω να πέσω κι εγώ στο ποτάμι που βιάστηκε να σκεπάσει το πληγωμένο κορμί του ζωντανού και όλα μου τα υπάρχοντα που σήκωνε στη ράχη, εκτός από τον ασύρματο που σκάλωσε σ' ένα έλατο και δεν έπαθε μεγάλη ζημιά. Στην επαφή με τη Διακίνηση, για τη γνωστοποίηση του γεγονότος, δόθηκε διαταγή να διερευνηθούν τα αίτια του δυστυχήματος και εκτός όλων των άλλων, είχαμε και ανακρίσεις, απόδοση ευθυνών και, απ' ό,τι κατάλαβα, το ενδιαφέρον των ηγητόρων στο στρατό ήταν μεγαλύτερο για τους ημιόνους παρά για τους ένστολους.

Και τώρα τι κάνουμε; Θ' αφήσουμε το βουνό και θα πάμε... στο Μακρονήσι, που παρότι αφιλόξενο «φιλοξενούσε» χιλιάδες στρατευμένα παλικάρια και συνεχώς προσθέτονταν κι άλλα; Ιδού η απορία.

Καθ' οδόν προς τα Γιαννουσέικα συνέβη το κακό με το Μέγδοβα να αφρίζει και να βουίζει απειλητικά στο διάβα του, κατά τη μεριά της Καρδίτσας, που όταν την επισκέφθηκα, για δεύτερη φορά ύστερα από πάμπολλα χρόνια, δεν την αναγνώρισα. Φορούσε, θαρρείς, τα «καλά» της και ήταν τελείως διαφορετική από εκείνη την εποχή, λίγο μετά τον Εμφύλιο, που κυριαρχούσε το χακί, στο δρόμο και την πλατεία. Προορισμός του χαρούμενου πούλμαν η Λίμνη Πλαστήρα. Ανοιξη και ο κάμπος φόρεσε κι αυτός τα «καλά του» ρούχα διανθισμένα με πανέμορφα χρώματα. Η Μητρόπολη - πώς να τη χαρακτηρίσουμε, κεφαλοχώρι; κωμόπολη; πόλη; - όπου διανυκτερεύσαμε, είναι κοντινός οικισμός στο βουνό, που βλέποντας να ορθώνεται αγριωπό και να σηκώνει στους ώμους ολάκερο το στερέωμα, προδιαθέτει τον επισκέπτη τι έχουν να δουν τα μάτια του, όταν το γνωρίσει από κοντά. Στα πρώτα υψώματα ανεβαίνοντας πλέον στ' απάτητα από τους Τούρκους Αγραφα, που πήραν το όνομα αυτό, γιατί δεν κατεγράφησαν στα κιτάπια τους τα χρόνια της οθωμανικής κατοχής, συναντάει κανείς τη Μονή Κορώνης. Εάν διέθετε και «μπάρμπα της Κορώνης», η περιοχή, κανένας δε θα έφευγε από τον τόπο του! Τολμώ να πω ότι θα έρχονταν και από αλλού να ζήσουν σ' αυτό το χαριτωμένο τόπο, από τον ΕΛΑΣ και προσγειώνονταν «συμμαχικά» αεροπλάνα, αυτά που στην περίοδο των Δεκεμβριανών πολυβολούσαν τις αθηναϊκές και πειραϊκές συνοικίες! Η λίμνη προέκυψε από το φράγμα του ποταμού και με το ρεύμα που παράγει ο υδροηλεκτρικός σταθμός ενισχύεται η δυναμικότητα της ΔΕΗ.

Προχωρώντας, η παρουσία των δέντρων είναι εντυπωσιακή, θαρρείς και μας περικυκλώνουν ολόδροσα, ολόγυρα, τα έλατα και οι καστανιές που κυριαρχούν στο χώρο. Επρεπε να κυλήσει πολύ νερό στις νεροσυρμές, για να ξαναβρεθώ στον τόπο αυτό, που τον περπάτησα βήμα - βήμα ώρες ατέλειωτες και πέρα από τη βλάστηση τίποτα άλλο δε μου θύμισε τα περασμένα. Τότε, δεν υπήρχε η λίμνη ούτε καν ο δρόμος από ένα σημείο και πάνω, από ...μονοπάτι σε μονοπάτι γλιστρούσε η ζωή των φαντάρων. Οι κάτοικοι είχαν ξενιτευτεί και τα άγρια του βουνού και του λόγγου είχαν θεριέψει! Ποιος γύριζε να δει τους λαγούς που πετάγονταν ξαφνικά μπροστά σου και σου έκοβαν τη χολή! Ηταν μερικοί που τους έπιαναν με αυτοσχέδιες παγίδες και ...δεν ήξεραν τι να τους κάνουν! Εκείνη τη δυστυχισμένη εποχή οι συνέλληνες δεν κυνηγούσαν στα βουνά, λαγούς και πουλιά, αλλά ο ένας τον άλλο, αδελφός τον αδελφό, κάποτε. Ετσι εξυπηρετούνταν ξένα συμφέροντα στο σημείο αυτό της Ευρώπης;

Η Νευρόπολη, λοιπόν, του παρελθόντος δεν έχει καμιά σχέση με τη σημερινή που η περιοχή εξημερώθηκε και προσελκύει πολλούς επισκέπτες! Οι μόνιμοι κάτοικοι στους ορεινούς όγκους, κυρίως γερόντια, σίγουρα έχουν ελλείψεις και πολλά παράπονα, όμως αυτό είναι μια άλλη ιστορία, άλλου παπά ευαγγέλιο... Ας έρθουν να τ' ακούσουν οι αρμόδιοι. Εμείς, θα συνεχίσουμε το οδοιπορικό μας και θα τα πούμε καθ' οδόν προς τα Γιαννουσέικα, σε άλλη ευκαιρία. Σύντομα ελπίζω.