Συχνά αρκετοί σκακιστές χρησιμοποιούν το ίδιο άνοιγμα ή την ίδια βαριάντα, με αντίπαλο τον ίδιο παίκτη που είχαν κερδίσει σε προηγούμενη παρτίδα, χωρίς να κάνουν προηγούμενα ανάλυση σε βάθος και να διαπιστώσουν ότι, πράγματι η θέση κερδιζόταν φορσέ (οπωσδήποτε). Αντίθετα, η άλλη πλευρά που... βαρύνεται με μία ήττα, έχει ήδη προετοιμαστεί και περιμένει πώς και πώς, να αλλάξει το παιχνίδι την κατάλληλη στιγμή και να πάρει έτσι τη ρεβάνς.

Αυτό έχει συμβεί και με κορυφαίους σκακιστές. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα της συνάντησης του Εμ. Λάσκερ που κέρδισε τον Πίλσμπερν το 1898 και ο τελευταίος, παίζοντας με τον ίδιο τρόπο, αλλά με βελτιωμένες συνέχειες, κέρδισε τον μεγάλο αντίπαλό του το 1905. Ας μην ξεχνάμε και την εμμονή του Ρ. Φίσερ, να παίζει βαριάντες που τις είχε ξαναπαίξει και είχε χάσει, με τους ίδιους αντιπάλους (Γκέλερ).

Φαίνεται ότι υπάρχει μια ψυχολογική αδυναμία που σπρώχνει τον παίκτη να ξαναχρησιμοποιήσει τα «υλικά» εκείνης της νίκης, χωρίς να υπολογίσει τις ενέργειες του αντιπάλου.

Αλλο ένα παράδειγμα έχουμε από τις συναντήσεις, στο ίδιο άνοιγμα, μεταξύ των Λέονιντ Στάιν, (πρωταθλητής της ΕΣΣΔ και πανίσχυρος Γκραν - Μετρ που πέθανε το 1973 από συγκοπή καρδιάς, λίγο πριν ξεκινήσει η Εθνική Ομάδα για το Πανευρωπαϊκό στην Αγγλία), με τον Τσεχοσλοβάκο Χορτ. Στην πρώτη (βλέπουμε μερικές κινήσεις της Αμυνας Κάρο - Καν) νίκησε ο Στάιν, ενώ στη δεύτερη (Διάγραμμα) ο Χορτ αιχμαλώτισε τη βασίλισσα του Στάιν, ο οποίος και εγκατέλειψε:

1. ε4 γ6 2. δ4 δ5 3. Ιγ3 δΧε 4. ΙΧε Αζ5 5. Ιη3 Αη6 6. Ιζ3 Ιδ7 7. θ4 θ6 8. θ5 Αθ7 9. Αδ3 ΑΧΑ 10. ΒΧΑ Ιζ6 11. 0-0 Βγ7 12. Πε1 ε6 13. Ιε5 Αε7; 14. ΙΧζ7! ΡΧΙ 15. Βη6+ Ρη8 16. Ιζ5! εΧΙ 17. ΠΧΑ... Συνεχίστε, τα λευκά κερδίζουν.