«Το μεγαλύτερο κέρδος - εξηγεί - για τους χορηγούς, το πιο ύπουλο, είναι ότι πάνω στη φανέλα του "ειδώλου", αποκαθίσταται στη συνείδηση του λαού ο καπιταλισμός στην ουσία, τα μονοπώλια, η μεγάλη εταιρία, το μεγάλο αφεντικό... Πώς να "πειράξει" κάποιος την τάδε εταιρία που γράφει η φανέλα του οποιουδήποτε ποδοσφαιριστή. Και να πει ότι ο συγκεκριμένος κεφαλαικράτης βγάζει υπερκέρδη επειδή έχει ανθρώπους που απαγορεύεται να δουλεύουν περισσότερες από πέντε ώρες πάνω από το κομπιούτερ, και τους έχει και δουλεύουν δεκαπέντε ώρες πάνω στα κομπιούτερ ή ξεζουμίζει λαούς και απομυζά πλουτοπαραγωγικές πηγές. Η σκέψη δύσκολα προσανατολίζεται στο ότι η τάδε εταιρία είναι ένα θεριό που λιώνει ανθρώπους. Καταξιώνεται στη συνείδηση ως μια "καλή εταιρία" που δίνει λεφτά στον ποδοσφαιριστή μας, για να παίζει, να τον βλέπουμε. Δεν μπορεί να μπει καθόλου στη διαδικασία να αντιληφθεί ότι το αφεντικό χρειάζεται τον εργάτη».

Κι όλα αυτά, μέσα στην τσιμεντένια Αθήνα που οι συνθήκες ζωής δεν ευνοούν καθόλου ακόμα και την υποτυπώδη κίνηση του πληθυσμού. Οι μαθητές πηγαινοέρχονται από τα ασφυκτικών διαστάσεων μπαλκόνια τους, στις εξίσου ασφυκτικών διαστάσεων σχολικές αυλές. «Πού να παίξουν αυτά τα παιδιά; Πού να κινηθούν;»...

Τα πάντα έχουν προσαρμοστεί στις ανάγκες της αγοράς. Οι τσουλήθρες κι οι τραμπάλες, που φέρνουν το μικρό παιδί σε επαφή με την κίνηση και το παιχνίδι, πωλούνται στα σούπερ μάρκετ. Οι συνέπειες εντοπίζονται ακόμα και στην αισθητική του αθλητισμού - τα πασίγνωστα «γήπεδα πέντε επί πέντε» χωράνε παντού.

«Οι Ολυμπιακοί Αγώνες θα είχαν μια αξία αν αποκαθιστούσαν αυτή την κατάσταση», επισημαίνει. «Αυτές οι κτιριακές εγκαταστάσεις που φτιάχνουν δεν είναι για τον κόσμο». Κι αυτό γιατί είναι τόσο πολυδάπανες που για να συντηρηθούν, θα δοθούν αναγκαστικά σε ιδιώτες. «Το περίφημο στέγαστρο Καλατράβα που θα το πληρώσουμε 80 δισ., θα θέλει και μερικά δισ. το χρόνο για συντήρηση... Και μετά για να μπεις εκεί, θα πληρώνεις κάμποσες δεκάδες ευρώ το μήνα».

Η Λ. Καρατζά επικεντρώνεται στο πόσο απαραίτητη είναι η άθληση όχι μόνο για την κοινωνική και πνευματική ανάπτυξη του ανθρώπου - ειδικά για τη νεολαία - αλλά και για τη θωράκιση του ανθρώπινου οργανισμού.

«Το παιδί κοινωνικοποιείται, μαθαίνει την άμιλλα, μαθαίνει την ομαδικότητα. Μαθαίνει να συνεργάζεται με τους ανθρώπους, μαθαίνει τη νίκη και την ήττα. Είναι πολύ σημαντικό να διδάσκεται ότι στη νίκη είμαστε σεμνοί, στην ήττα πρέπει να προσπαθήσουμε περισσότερο. Να μην κατηγορεί τον αντίπαλο, αλλά να είναι συναγωνιστής».

Επίσης προσθέτει «πόσοι άνθρωποι υποφέρουν από παθήσεις στη σπονδυλική στήλη, από μυοσκελετικά προβλήματα. Αυτοί χρειάζονται κολυμβητήρια. Καμία άλλη άσκηση δεν επιτρέπεται γι' αυτές τις περιπτώσεις. Τι κολυμβητήρια υπάρχουν, για την αποκατάσταση τέτοιων προβλημάτων;»...

Ιδιαίτερα επισημαίνεται η ανυπαρξία μιας εθνικής αθλητικής πολιτικής, χαραγμένης με βάση τις ανάγκες και τα χαρακτηριστικά του ελληνικού λαού (δηλαδή, αν εντοπιστούν πχ πολλά φαινόμενα σκολίωσης ή παχυσαρκίας, να εισαχθούν ανάλογα αθλητικά προγράμματα στα σχολεία). Αυτά όμως τα ζητήματα δε συνάδουν με την «εθνική υπόθεση» και το «φαγοπότι» των χορηγών. Απαιτούν μια άλλη πολιτική σε ρήξη με την πολιτική του κεφαλαίου που εμπορευματοποιεί τα πάντα και το λαϊκό δικαίωμα στον αθλητισμό.