Ο μύθος λέει πως η Ευρώπη ήταν μια ωραία νύμφη που την ερωτεύτηκε ο Δίας και μεταμορφωμένος σε ωραίο ταύρο κατάφερε να κάμψει την αντίστασή της, να την απαγάγει στην Κρήτη και κει, ακολουθώντας τη γνωστή διαδικασία, να αποκτήσει μαζί της τρεις γιους: Τον Μίνωα, τον Ραδάμανθυ και τον Σαρπηδόνα. Βέβαια, αυτά για το μύθο. Σήμερα, όμως, τα πράγματα είναι αλλιώς. Η Ευρώπη δεν είναι η πανέμορφη νύμφη που ερωτεύτηκε ο Δίας. Ούτε γεννάει μέσα στις κρητικές σπηλιές διάσημους γιους. Τι είναι όμως; Αυτό το ερώτημα πλανιέται αυτές τις μέρες πιο έντονο από κάθε φορά. Τι είναι η Ευρώπη; Γι' αυτό το ερώτημα οι Ευρωπαίοι, γνήσιοι και μη, κι ανάμεσα στους τελευταίους και οι Ελληνες, θα πάνε στις 13 του Ιούνη στις κάλπες, για να αναδείξουν με την ψήφο τους τους 24 Ελληνες ευρωβουλευτές. Οπως πάνω - κάτω αναδεικνύονταν μέσα από τον καρπερό κόλπο της μυθολογικής Ευρώπης ο Μίνως, ο Ραδάμανθυς και ο Σαρπηδών.

Τι ξέρει, όμως, για όλο αυτό το γεγονός ο Ελληνας ψηφοφόρος; Του έχουν ποτέ διηγηθεί το γνωστό μύθο; Του έχουν, άραγε, ποτέ αποκαλύψει πως πίσω από όλη αυτή τη θλιβερή ιστορία της ενωμένης Ευρώπης κρύβεται μια καλοφτιαγμένη παγίδα, όπου, αν δεν αποφύγουμε τους πονηρούς εναγκαλισμούς του ερωτευμένου ταύρου, θα βρεθούμε φυλακισμένοι, χωρίς την ελπίδα να ξαναβγούμε στο φως; Και γω ο αφελής, ο αδιόρθωτος ρομαντικός κομμουνιστής, περίμενα πως κάτω από τις φλόγες της ολυμπιακής υστερίας, θα τολμούσαν οι Ελληνες «ευρωλάτρες», μέσα και έξω από την κυβέρνηση, να πούνε την αλήθεια. Θα τολμούσαν, επίσης, κι αυτοί που φορούν τα αξιωματικά γαλόνια της αντιπολίτευσης και αυτοί που δεν τα φορούν, να μας ξεδιαλύνουν το μύθο. Περίμενα ακόμα, εγώ ο αφελής, ο αδιόρθωτος ρομαντικός κομμουνιστής, πως θα τολμούσαν να πούνε, έστω και τώρα, όσοι νιώθουν μέσα στις σκουριασμένες τους φλέβες να κυκλοφορούν κάποιες σταγόνες αίματος από ένα παλιό, έως πολύ παλιό, προσωπικό αριστερό όνειρο, τη δική τους «αριστερή» αλήθεια. Θα τολμούσαν να κοιτάξουν τους Ελληνες ψηφοφόρους κατάματα, όπως έλεγε και μια παλιά προεκλογική αφίσα, και να τους πούνε λέξη προς λέξη την αλήθεια. Να τους πούνε, όπως τραγούδησε o μεγάλος μας κομμουνιστής ποιητής, «τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη»!

Να τους πούνε πως δεν υπάρχει Ευρώπη των λαών και της Ειρήνης. Οι λαοί αποκοιμιούνται κάτω από τον εφιάλτη της επαγγελματικής αβεβαιότητας, της ανεργίας, της οικολογικής υποβάθμισης, της πολιτιστικής διάψευσης, κάτω από την ασάφεια της καθημερινής ιδεολογίας. Μέσα στο μεταλλαγμένο προϊόν του ιμπεριαλισμού, που μας απειλεί με το ψευδώνυμο «παγκοσμιοποίηση». Οι λαοί χάνουν την εθνική τους ταυτότητα, χωρίς να έχουν τη δυνατότητα να δράσουν ως πολίτες ενός κόσμου καινούριου, απαλλαγμένου από τη φοβέρα της δουλείας και της ασκήμιας. Οσο για την Ειρήνη, αυτή πια δε μένει εδώ. Και νομίζω πως είναι απάτη αβάσταγη να μιλάει κανείς για την ευρωπαϊκή ειρήνη μέσα στα καταφύγια και δίπλα σε γκρεμισμένα γεφύρια. Ανάμεσα σε πτώματα παιδιών και σε ερείπια χαμένων ονείρων. Δεν υπάρχει, λοιπόν, ούτε η Ευρώπη των λαών ούτε η άλλη της Ειρήνης. Υπάρχει μια «άδεια» Ευρώπη που ούτε καν κάτι από συμβολισμό δεν έχει μέσα της. Εχει σκύψει το κεφάλι της κάτω από αριθμούς και ψευδοθεσμικούς ορισμούς και αφουγκράζεται ανήμπορη τους πεπτικούς γρυλισμούς τυχάρπαστων ηγετών. Δεν έχει καμιά προοπτική μια τέτοια Ευρώπη, αφού είναι δυνατό να την τινάξει στον αέρα οποιοσδήποτε κερδοσκόπος, ρίχνοντας μερικές χιλιάδες δολάρια στο χρηματιστήριο του Χογκ Κογκ. Ή οποιοσδήποτε στρατηγός, ρίχνοντας μερικές έξυπνες βόμβες πάνω στο ιστορικό της σκυμμένο κεφάλι.