«Ανήκω στη γενιά ΕΑΜ - ΕΠΟΝ - ΕΛΑΣ. Μέσα απ' αυτές τις γραμμές, οι νέοι της εποχής εκείνης κάναμε τα όνειρα δύναμη. Μ' αυτήν τη δύναμη διδαχτήκαμε να καταχτούμε. Μέσα στην Αντίσταση διδάχτηκα για την αναγκαιότητα της θυσίας. Πώς να τιθασεύω το φόβο, βάζοντας πάνω απ' τον εαυτό μου το κοινό συμφέρον. Μέσα στις γραμμές του ΚΚΕ, έμαθα τι θα πει να είσαι υπεύθυνος στη δουλιά σου. Στη ζωή σου... Μέσα στις γραμμές απ' αυτό το κόμμα, που αγκαλιάζει τις στρατιές των προλετάριων όλου του κόσμου (λευκούς ή έγχρωμους). Ανήκω κι εγώ σ' αυτήν τη στρατιά. Ετσι, η ζωή παίρνει καινούριο νόημα - δύναμη - ορμή».

Αυτές οι λίγες φράσεις, γραμμένες από την αγαπημένη μας Μαρία, κλείνουν μέσα τους μιαν ολόκληρη ζωή. Ολη της τη ζωή, που χαρακτηριζόταν από τη σεμνότητα και το ήθος, τον αγώνα και την αξιοπρέπεια. Αξίες και ιδανικά, που ποτέ δε διαπραγματεύτηκε. Η Μαρία Ζωιτοπούλου δεν είναι πια κοντά μας. «Εφυγε» σε ηλικία 93 χρόνων, αταλάντευτη έως το τέλος, πιστή στο Κόμμα και τις αρχές του. Η γλυκιά μας Μαρία, η δημιουργός δεκάδων ώριμων ζωγραφικών έργων, αλλά και κοσμημάτων και μπατίκ.

Γεννημένη στο Βόλο, γόνος αστικής οικογένειας, ήταν αδελφή του Γιώργου Ζωιτόπουλου, γνωστού ως Ζούτου, στελέχους του ΚΚΕ, διανοητή και συγγραφέα. Η αγάπη της για τη ζωγραφική εκδηλώθηκε από πολύ νωρίς. Ετσι, παράλληλα με το Γυμνάσιο και για τέσσερα χρόνια, η Μ. Ζωιτοπούλου παρακολούθησε μαθήματα ζωγραφικής στο ατελιέ του Ν. Γρύσπου στο Βόλο, ενώ, λίγο αργότερα, παρακολούθησε μαθήματα αισθητικής κοντά στον Αγγελο Προκοπίου. Το 1939 μπήκε στο Πανεπιστήμιο Αθηνών (Νομική), που, λόγω των δύσκολων χρόνων και της συμμετοχής της στην Αντίσταση, δεν μπόρεσε να ολοκληρώσει.

Στα δύσκολα χρόνια που ακολούθησαν, η Μ. Ζωιτοπούλου βρέθηκε μαζί με τους χιλιάδες Ελληνες στην πρώτη γραμμή των αγώνων. Μέσα από τις γραμμές του ΕΑΜ, πάλεψε ενάντια στους κατακτητές για έναν καλύτερο κόσμο.

«Ωρίμασα μέσα στο καμίνι της Αντίστασης, του Εμφύλιου, της παράνομης δράσης, της φυλακής», σημείωνε η ίδια. «Η πείρα με δίδαξε πως μόνο μέσα απ' τις γραμμές του ΚΚΕ και τη διαπαιδαγώγηση με τις αρχές του, μπορείς να αντέξεις...».

«...Ολη της τη ζωή την αφιέρωσε στο Κόμμα και την Αντίσταση», ανέφερε η φίλη και συναγωνίστριά της, Λιλίκα Βασιλάκη, αποχαιρετώντας την τη μέρα της κηδείας. «Είχε πληρώσει ακριβά το τίμημα αυτό. Είχε συλληφθεί και βασανιστεί από την Ασφάλεια κι έζησε στην παρανομία για πολλά χρόνια... Ολη η ζωή της ήταν Αγώνας, μέσα από το ΕΑΜ και το ΚΚΕ, για την εκπλήρωση των ωραίων ιδανικών που ενέπνευσαν το λαό μας και που πάντα θα είναι φωτεινός φάρος για τις επόμενες γενιές».

Παρ' όλες τις δυσκολίες, χωρίς ποτέ να βάλει το κεφάλι κάτω, η Μ. Ζωιτοπούλου δεν άφησε να σβήσει η φλόγα της δημιουργίας. Μάλιστα, από το 1948, ένας νέος τομέας συγκέντρωσε το ενδιαφέρον της. Παράλληλα με τη ζωγραφική, έχοντας ασχοληθεί με όλα τα υλικά (ελαιογραφία, τέμπερα, ακουαρέλα, κολάζ), καταπιάστηκε και με το κόσμημα, δημιουργώντας μικρά αριστουργήματα λεπτοδουλιάς. Τα κοσμήματά της, ευλύγιστα, ρευστά, «αραχνούφαντα», αντλούν την έμπνευσή τους από βυζαντινά μοτίβα και από σχέδια ελληνικής λαϊκής τέχνης. «Κάθε κομμάτι έχει τη σφραγίδα από το δικό της αισθητικό κριτήριο, το γούστο και το αναμφισβήτητο ταλέντο της».

Στις αρχές του 1970, ένας νέος τομέας συγκεντρώνει το ενδιαφέρον της. Είναι έργα με την τεχνική του μπατίκ, στα οποία το σημαντικότερο ρόλο παίζει η έμπνευση της συγκεκριμένης ώρας, το συνταίριασμα των χρωμάτων και η φαντασία. Σημείο αναφοράς στις δημιουργίες της, οι παιδικές μνήμες, τα πηλιορείτικα χωριά και η φύση του τόπου μας. Οι καστανιές, τα παραδοσιακά χωριά, ζωντανεύουν μέσα από την πλαστική κατάκτηση, που αποτελεί το θεμέλιο της εικαστικής της προσφοράς.

«Η Μ. Ζωιτοπούλου», έγραφε το 1987 ο τεχνοκριτικός Νίκος Αλεξίου, «κατόρθωσε να συλλάβει την ιδιαιτερότητα του κλάδου του μπατίκ, το διάκοσμο, που, επαναλαμβανόμενος για ν' αποκτήσει ρυθμικό βηματισμό, δομείται στους βασικούς κανόνες της ζωγραφικής. Φαίνεται πως το μπατίκ βρίσκει ανταπόκριση στο διακοσμητικό στοιχείο της πηλιορείτικης καταγωγής της και στην ανεπτυγμένη πνευματική της καλλιέργεια».

«Η εποχή τώρα αλλιώτικη - δύσκολη», σημείωνε η Μ. Ζωιτοπούλου. «Ο αντίπαλος με δορά προβάτου. Να τον αποκαλύπτουμε με τα ίδια μέσα και όπλα. Ο ιμπεριαλισμός σπαράσσεται. Δεν παραδίνεται εύκολα...».

«Αγώνας και πάλη. Καθημερινός εξοπλισμός, δύναμή μας η γνώση, το διάβασμα. Ατσαλώνουμε έτσι την πίστη μας. Με ρωτούν, αν άρχιζα τώρα τη ζωή μου, θα ακολουθούσα τον ίδιο δρόμο; Αδίστακτα ναι. Δύσκολος, αλλά ωραίος ο δρόμος για τα μεγάλα ιδανικά, για το καλύτερο αύριο όλου του κόσμου».