Τρία χρόνια συμπληρώθηκαν από το θάνατο της Μαρίας Ζωιτοπούλου. Δημιουργός δεκάδων ζωγραφικών έργων, κοσμημάτων και μπατίκ, η Μ. Ζωιτοπούλου αφιέρωσε όλη της τη ζωή, στο ΚΚΕ και την Εθνική Αντίσταση. Πιστή στο Kόμμα της μέχρι το τέλος - παρά τις συλλήψεις και τα βασανιστήρια - αγωνίστηκε με πάθος για τα ιδανικά του. Δεν είναι τυχαίο ότι το μεγαλύτερο και ιδιαίτερα το σημαντικό κομμάτι της δημιουργίας της, το χάρισε στο ΚΚΕ. Σεμνότητα, ήθος, αξιοπρέπεια και αγώνας, είναι οι λέξεις, που χαρακτήριζαν τη ζωή της.

Εκείνη έλεγε: «Ανήκω στη γενιά ΕΑΜ - ΕΠΟΝ - ΕΛΑΣ. Μέσα απ' αυτές τις γραμμές, οι νέοι της εποχής εκείνης κάναμε τα όνειρα δύναμη. Μ' αυτή τη δύναμη διδαχτήκαμε να καταχτούμε. Μέσα στην Αντίσταση διδάχτηκα την αναγκαιότητα της θυσίας. Πώς να τιθασεύω το φόβο, βάζοντας πάνω απ' τον εαυτό μου το κοινό συμφέρον. Μέσα στις γραμμές του ΚΚΕ, έμαθα τι θα πει να είσαι υπεύθυνος στη δουλιά σου, στη ζωή σου... Μέσα στις γραμμές αυτού του κόμματος, που αγκαλιάζει τις στρατιές των προλετάριων όλου του κόσμου, λευκούς ή έγχρωμους. Ανήκω κι εγώ σ' αυτήν τη στρατιά. Ετσι, η ζωή παίρνει καινούριο νόημα, δύναμη, ορμή».

Παρ' όλες τις δυσκολίες, χωρίς ποτέ να βάλει το κεφάλι κάτω, η Μ. Ζωιτοπούλου δεν άφησε να σβήσει η φλόγα της δημιουργίας. Παράλληλα με τη ζωγραφική, έχοντας ασχοληθεί με όλα τα υλικά (ελαιογραφία, τέμπερα, ακουαρέλα, κολάζ), το 1948 καταπιάστηκε και με το κόσμημα, δημιουργώντας μικρά αριστουργήματα λεπτοδουλιάς. Στις αρχές του 1970 συγκέντρωσε το ενδιαφέρον της στην τεχνική του μπατίκ, όπου σημαντικό ρόλο παίζει η έμπνευση της συγκεκριμένης ώρας, το συνταίριασμα των χρωμάτων και η φαντασία.

«Αγώνας και πάλη», έλεγε. «Δύναμή μας η γνώση, το διάβασμα. Ατσαλώνουμε έτσι την πίστη μας. Με ρωτούν: αν άρχιζα τώρα τη ζωή μου, θα ακολουθούσα τον ίδιο δρόμο; Αδίστακτα απαντώ: ναι. Δύσκολος, αλλά ωραίος ο δρόμος για τα μεγάλα ιδανικά, για το καλύτερο αύριο όλου του κόσμου». Η Μ. Ζωιτοπούλου θα είναι πάντα μαζί μας.