Μια από τις ειδήσεις που προβλήθηκε από τα ραδιοτηλεοπτικά Μέσα Ενημέρωσης είναι και η πρόθεση της κυβέρνησης να «παγώσει», λέει, τα τιμολόγια των ΔΕΚΟ για τη διετία 2004 και 2005, επιβάλλοντας παράλληλα περιορισμό στις μισθολογικές αυξήσεις των εργαζομένων (το πολύ μέχρι 5%) και συνεχίζοντας την πολιτική ιδιωτικοποιήσεων. Αφορμή για την είδηση αυτή, έδωσε ο ίδιος ο υπουργός Οικονομίας και Οικονομικών Γ. Αλογοσκούφης, με όσα είπε στη συνάντηση που είχε χτες με τους διοικητές των ΔΕΚΟ. Παρουσιάζοντας την οικονομική πολιτική και τα σχέδιά της κυβέρνησης, ο υπουργός διαμήνυσε - μεταξύ άλλων - στους διοικητές των ΔΕΚΟ: «Πολιτική μας είναι για το 2004 και το 2005 να υπάρξουν μηδενικές αυξήσεις στα τιμολόγια, τα δε αποτελέσματα των επιχειρήσεων να προέλθουν από αύξηση της παραγωγικότητας μέσω λειτουργικών και διοικητικών βελτιώσεων».

Απορία πρώτη: Με δεδομένο ότι οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ υλοποίησαν (από τον Οκτώβρη του 1993 μέχρι το Μάρτη του 2004) με επιτυχία την πολιτική ιδιωτικοποιήσεων - αποκρατικοποιήσεων που είχε εξαγγείλει στις αρχές της δεκαετίας του ' 90 η ΝΔ, ποιες από τις επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας εξακολουθούν σήμερα να θεωρούνται ΔΕΚΟ; Ο ΟΤΕ, για παράδειγμα, που η πλειοψηφία του έχει περάσει στον έλεγχο του ιδιωτικού κεφαλαίου, είναι ΔΕΚΟ; Οι αυξήσεις στα τιμολόγιά του θα οριστούν με απόφαση της κυβέρνησης;

Απορία δεύτερη: Πώς εξηγείται η άρνηση της κυβέρνησης να συγκρατήσει τις τιμές στα υγρά καύσιμα και σε άλλα είδη πλατιάς λαϊκής κατανάλωσης (με τον ορισμό ανώτατων τιμών ή άλλα μέτρα), με το επιχείρημα πως το καλύτερο... φάρμακο για την καταπολέμηση της ακρίβειας είναι η...«ελεύθερη αγορά» ή και ο «ελεύθερος ανταγωνισμός» ή και η «μη παρέμβαση» και την ίδια ώρα προκειμένου να συγκρατηθούν οι τιμές να καταφεύγει σε «πλαφόν» για τα τιμολόγια των ΔΕΚΟ;

Απορία τρίτη: Η προαναγγελία της απόφασης για συγκρατημένες αυξήσεις στα τιμολόγια των ΔΕΚΟ αποτελεί ή όχι ομολογία της ΝΔ ότι - με την ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ, του ΟΤΕ και άλλων ΔΕΚΟ - οι κυβερνώντες χάνουν οριστικά ένα βασικό όπλο ελέγχου και συγκράτησης του πληθωρισμού και προστασίας των λαϊκών εισοδημάτων;

Κακά τα ψέματα. Η εφαρμογή τιμολογιακής πολιτικής στις δημόσιες, ημιδημόσιες ή ιδιωτικές επιχειρήσεις, πολιτικής ικανής να προστατεύει τα λαϊκά εισοδήματα και να μην τροφοδοτεί το τέρας του πληθωρισμού, είναι καθαρά θέμα πολιτικής βούλησης. Οπως επίσης είναι θέμα πολιτικής βούλησης και η εφαρμογή εισοδηματικής πολιτικής (στο δημόσιο ή ιδιωτικό τομέα) που θα προστατεύει και θα αυξάνει την αγοραστική δύναμη των μισθών και συντάξεων και εν γένει των λαϊκών εισοδημάτων. Μόνο που αυτή η πολιτική προϋποθέτει ρήξεις με το μεγάλο κεφάλαιο, που - αποτελεί κοινό μυστικό - ήταν και ο μεγάλος κερδισμένος από τις πολιτικές που εφάρμοσαν οι κυβερνώντες απέναντι στις ΔΕΚΟ. Τα επιχειρήματα του τύπου ότι δε μας αφήνει η ΕΕ να παρέμβουμε στην «ελεύθερη αγορά» αποτελούν απλά προσχήματα, όπως βεβαιώνει και η παρέμβαση του υπουργού Οικονομίας στις ...«ιδιωτικές» στην ουσία ΔΕΚΟ. Ετσι, για να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους.