Η συνέντευξη του Ελληνα υπουργού Εθνικής Αμυνας κυρίου Σπηλιωτόπουλου στην τουρκική εφημερίδα «Χουριέτ» δύο μέρες πριν τη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ πήρε έκταση πέρα και παρά τη θέλησή του. Σχετικά με το περιεχόμενό της, το βέβαιο είναι ότι ασκούνται από πολλού χρόνου πιέσεις διευθέτησης των τουρκικών αξιώσεων εις βάρος της Ελλάδας από τα επιτελεία του ΝΑΤΟ, των ΗΠΑ και της υπαρκτής Ευρωπαϊκής Ενωσης, δηλαδή το σύνολο του ευρωατλαντισμού. Εξαιτίας αυτής της απαράδεκτης μυστικότητας υποχρεώνεται κανείς να λάβει υπόψη του διάφορα σενάρια που εντέχνως κυκλοφορούν στη διεθνή πολιτική αγορά και ξεσπούν εν είδει σκανδάλου όταν υπάρχουν συμφέροντα γι' αυτό. Η αποκάλυψη αυτής της συνέντευξης, η διάψευσή της από τον Ελληνα υπουργό Αμυνας και η δημοσίευσή της από τη «Χουριέτ» για του λόγου το αληθές, δείχνει το βάθος της σήψης μιας ασκούμενης εξωτερικής πολιτικής που πήρε ανησυχητική διάσταση από την πρώην κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και συνεχίζεται από την παρούσα κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας.

Φαίνεται ότι αυτή η θέση χωρίς να έχει επισήμως αναιρεθεί μπήκε στις ελληνικές καλένδες των αζήτητων. Αυτό καταδεικνύεται κι από όλο το ιστορικό της εξωτερικής πολιτικής του κ. Γιώργου Παπανδρέου με τις ανεκδιήγητες εκείνες δηλώσεις περί (άρσης του ταμπού) και τις ανάλαφρες χορευτικές εμφανίσεις. Χαρακτηριστικό στοιχείο επί της ουσίας αυτής της εξέλιξης για τις απαιτήσεις και τα συμφέροντα που εξυπηρετεί είναι ότι έγινε πάντα υπό την πολιτική έως και φυσική παρουσία ισχυρών ευρω-ατλαντικών παραγόντων. Η πρόσφατα αποκαλυφθείσα συνέντευξη του Ελληνα υπουργού Αμυνας στην τουρκική «Χουριέτ» είναι αποκαλυπτική συνέχεια της από πολλού χρόνου της προηγηθείσας πολιτικής, των δυνάμεων που την υπαγορεύουν και τα συμφέροντα που εξυπηρετεί. Ας σημειωθεί ότι από καταβολής του ΝΑΤΟ υπήρξε πάγιο δόγμα να μη διακινδυνεύσουν τα συμμαχικά συμφέροντα στη νοτιοανατολική Ευρώπη, δηλαδή στο χώρο Ελλάδας - Τουρκίας. Στο όνομα αυτού του δόγματος η Ελλάδα υπέστη τις εκάστοτε ταπεινώσεις από τον τουρκικό σοβινισμό και επεκτατισμό. Σε αυτό θυσιάστηκε η Κύπρος.

Στις σύγχρονες συνθήκες της (παγκοσμιοποιημένης) Νέας Τάξης και του ιμπεριαλιστικού πολυπολιτισμού η απειλή ελληνικής θυσίας μπαίνει στην ημερήσια διάταξη θεσμοθετημένων συμμαχικών δεδομένων όπως οι (αναγκαίες εκχωρήσεις) στην Ευρ. Ενωση, οι (συμμαχικές υποχρεώσεις) στο ΝΑΤΟ και οι (διμερείς συμφωνίες) με τις ΗΠΑ. Προσθέτοντας σε αυτά τις ιδιαίτερες μικροσκοπικές επιδιώξεις του ελληνικού καπιταλισμού στο γύρω βαλκανικό χώρο γίνεται κατανοητό το πλέγμα συμφερόντων επί της μορφής και της ουσίας τουλάχιστον σε γενικές γραμμές. Ηταν πάντα γνωστή η πρόθεση ΝΑΤΟικής επίλυσης της ελληνοτουρκικής διένεξης. Αυτή σήμερα αναβαπτίζεται στην ευρω-ενωσίτικη κολυμβήθρα. Αυτό που απομένει να δούμε ως αποκορύφωση υποκρισίας και παραλόγου είναι να εμφανιστεί το συνολικό πακέτο των τουρκικών απαιτήσεων στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης ως εγγύηση της διαφύλαξης της ελληνικής επικράτειας από την Ευρ. Ενωση και ως διευθέτηση (Ελληνοτουρκικών διαφορών) υπό την αιγίδα του αμερικανόπνευστου ΝΑΤΟ, δηλαδή της ευρύτερης ευρωατλαντικής συμμαχίας.