Παρακολούθησα, αυτές τις μέρες, τον άνεμο άκρατου ενθουσιασμού και ...εθνικής ανάτασης που έχει καταλάβει τους Ελληνες (όχι όλους, ευτυχώς), και μου έρχονται στη γλώσσα οι στίχοι από εκείνο το σαχλοτράγουδο, της εποχής του Μεταξά: «Γιατί χαίρεται ο κόσμος/ και χαμογελάει, πατέρα;/ Γιατί λάμπει ο ήλιος έτσι;/ Γιατί φέγγει έτσι η μέρα;».

Οδηγεί, πραγματικά, σε σκέψεις μελαγχολικές κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο, αυτό το ανεξήγητο ντελίριο (των ιθυνόντων πρωτίστως, αλλά και του απλού κοσμάκη), που φτάνει στα όρια της ομαδικής παράκρουσης, επειδή το παλικάρι, ο Χαριστέας, «κάρφωσε» (και μπράβο του), με μια ωραία κεφαλιά, τα δίχτυα της πορτογαλικής εστίας και χάρισε στην ελληνική ομάδα το κύπελλο του ευρωπαϊκού «τουρνουά» ποδοσφαίρου. Και δε λέω, να χαρούμε γι' αυτό, αλλά, εδώ μιλάμε για φαινόμενα υπερβολής. Στο κάτω κάτω της γραφής, θα μπορούσε, κάλλιστα, η «στρογγυλή θεά» να μην είχε κάνει τη χάρη στο Χαριστέα (μπάλα είναι αυτή) και να μην είχε πετύχει το γκολ, που ανέβασε, λέει, την Ελλάδα στους ...εφτά ουρανούς. Αντίθετα, θα μπορούσε, επίσης κάλλιστα, ο Πορτογάλος «κανονιέρης» να μην είχε, απλώς, τραντάξει το δοκάρι της εστίας του Ελληνα Νικοπολίδη, αλλά να στείλει την μπάλα δυο πόντους πιο μέσα, και να είναι τώρα η Πορτογαλία «στην κορυφή της Ευρώπης».

Εχω την εντύπωση, φίλε αναγνώστη, ότι όλος αυτός ο ...αυθόρμητος ενθουσιασμός, οι αλαλαγμοί και οι πανηγυρισμοί, ειδικά από πλευράς των «κεφαλών» της πολιτείας, αλλά και της Εκκλησίας «μας», δεν είναι και τόσο αυθόρμητα και τόσο αθώα, όσο φαντάζουν εκ πρώτης όψεως. Νομίζω, ότι πρόκειται για μια εσκεμμένη και καλά ενορχηστρωμένη εκστρατεία παραπλάνησης και αποπροσανατολισμού του ελληνικού λαού, από τα καυτά και άλυτα προβλήματά του, τόσο τα οικονομικά όσο και τα εθνικά. Είναι, κατά την ταπεινή μου γνώμη, ένα άθλιο και ανέντιμο προπέτασμα καπνού, πίσω από το οποίο προσπαθούν να κρύψουν γεγονότα και πράξεις φοβερές, για τις οποίες φέρνουν ακέραιη και ιστορική την ευθύνη οι κυβερνώντες, αλλά και οι «αντιπολιτευόμενοι» «φωστήρες» μας. Στην Κωνσταντινούπολη, για παράδειγμα, υπέγραψαν, πρόσφατα, μαζί με τα αφεντικά της Ευρωπαϊκής Ενωσης και του ΝΑΤΟ, τη Συνθήκη, με βάση την οποία, τα άρθρα του «ευρωσυντάγματος» υπερισχύουν, έναντι του δικού μας, του ελληνικού συνταγματικού χάρτη. Με λίγα λόγια, οι «ταγοί» του έθνους μας συναίνεσαν στην κατάργηση της εθνικής μας κυριαρχίας και στη μετατροπή της χώρας μας σε ένα άθλιο προτεκτοράτο των ισχυρών της Ευρώπης και των ΗΠΑ. Στα πλαίσια, επίσης, της συμφωνίας του «νέου» ΝΑΤΟ, για στρατιωτική επέμβαση σε όποια χώρα επιλέξουν οι Αμερικανοί και οι Ευρωπαίοι στρατοκράτες, είναι πρόθυμοι και οι «δικοί» μας να στείλουν κι άλλα Ελληνόπουλα στα πολεμικά μέτωπα του Αφγανιστάν, του Ιράκ και όπου αλλού χρειαστεί, προκειμένου οι επίδοξοι κοσμοκράτορες να διασφαλίσουν, σε παγκόσμιο επίπεδο, τα άνομα συμφέροντά τους.

Τελικά, το πικρό συμπέρασμα, για κάθε «προσγειωμένο» άνθρωπο, είναι ότι με την κατάκτηση ενός κυπέλλου ποδοσφαίρου, με τρακατρούκες, βεγγαλικά και ξέφρενους αλαλαγμούς, δε γεμίζουν τα στομάχια των πεινασμένων. Χρειάζεται αγώνας σκληρός και συνεχής, με ενωμένες τις δυνάμεις όλων των αδικημένων, έχοντας ξεκάθαρο ενάντια σε ποιους και για ποιο σκοπό παλεύουν, για να ιδούμε κάποτε σ' αυτόν τον τόπο χαΐρι και προκοπή.