Ολα σχεδόν τα γερμανικά ινστιτούτα οικονομικής έρευνας παρουσίαζαν τα τελευταία χρόνια την κατάσταση της οικονομίας στη Γερμανία στάσιμη και σαν φάρμακο για το ξεπέρασμά της πρότειναν περικοπές των κοινωνικών παροχών και μηδενικές σχεδόν αυξήσεις των ημερομισθίων και μισθών.

Από τη δεύτερη βδομάδα του Ιούλη όμως, τα ίδια ερευνητικά ινστιτούτα προβαίνουν στην πρόγνωση ότι η περίοδος της στασιμότητας ξεπερνιέται και μέσα στο τρέχον έτος θα υπάρξει αύξηση του ΑΕΠ μεταξύ 1,5% και 1,8%, μάλιστα το 2005 η αύξηση μπορεί να είναι και 2,1%.

Ο εκπρόσωπος του Γερμανικού Ινστιτούτου Οικονομικής Ερευνας (DIW) κ. Γκούσταβ Χορν, δικαιολόγησε τη νέα πρόγνωση, λέγοντας ότι ήταν λαθεμένη η πριν 6 μήνες εκτίμηση για την «παγκόσμια οικονομική άνοδο» που έδινε σαφώς χειρότερη εικόνα. Ο ίδιος δήλωσε ότι «η άνοδος στις ΗΠΑ και στην Ανατολική και Νοτιοανατολική Ασία είναι εκπληκτικά ισχυρή» και αυτό ρίχνει «τη βροχή που φέρνει πάλι σε κάποια άνθηση το έρημο τοπίο».

Αυτό, κατά τη γνώμη του θα έχει ως συνέπεια ότι οι γερμανικές εξαγωγές θα αυξηθούν κατά 2%.

Ωστόσο, ο κ. Χορν υπογράμμισε και μερικές άλλες αλήθειες. Αν, είπε, σημειωθεί αύξηση των γερμανικών εξαγωγών, αυτό αντικρούει το επιχείρημα των συνδέσμων των εργοδοτών για συνεχή μείωση των μισθών, ώστε η γερμανική οικονομία να είναι ανταγωνιστική. Η αύξηση των εξαγωγών αποδείχνει ότι όντως είναι ανταγωνιστική, αφού διαφορετικά δε θα υπήρχε ζήτηση από το εξωτερικό γερμανικών προϊόντων. Και αυτή η ανταγωνιστικότητα είναι αποτέλεσμα της συγκράτησης των μισθών τα τελευταία χρόνια.

Χαράς ευαγγέλια, λοιπόν, για τη γερμανική βιομηχανία, για τις γερμανικές εξαγωγές. Αλλά τι γίνεται για τα πλατιά λαϊκά στρώματα; «Η κακή πλευρά» αυτής της εξέλιξης είναι η συνεχιζόμενη μείωση της εσωτερικής κατανάλωσης, υπογραμμίζει ο οικονομολόγος. Εδώ βρίσκεται «η μεγάλη αδυναμία της γερμανικής οικονομίας». Η ιδιωτική κατανάλωση παρουσιάζει στασιμότητα, που οξύνεται από τις πρόσφατες κοινωνικές μεταρρυθμίσεις (στον τομέα της Υγείας, στις προβλεπόμενες περικοπές των επιδομάτων ανεργίας κ.λπ.), καθώς και στο συνεχιζόμενο μεγάλο αριθμό των ανέργων (4,35 εκατομμύρια άνεργοι κατά μέσο όρο το 2004).

Από την εποχή ακόμα του Βίλι Μπραντ (το 1968) λειτουργεί ένα Συνδικαλιστικό Συμβούλιο του SPD. Στο συμβούλιο αυτό μετέχουν τα 13 μέλη του Προεδρείου του SPD και οι πρόεδροι της Γενικής Γερμανικής Συνομοσπονδίας (DGB) και των επιμέρους συνδικαλιστικών οργανώσεων, εφόσον είναι μέλη του SPD. Συνέρχεται τέσσερις φορές το χρόνο για ανταλλαγή γνωμών, χωρίς να παίρνει αποφάσεις.

Στις 5 Ιούλη πραγματοποιήθηκε μια τέτοια συνεδρίαση του Συμβουλίου, με συμμετοχή και του καγκελάριου Σρέντερ. Γνώμες ανταλλάχτηκαν, αλλά το αποτέλεσμα;

Ο πρόεδρος της DGB, Μίχαελ Ζόμερ, δήλωσε μετά τη συνάντηση ότι δεν υπήρξε προσέγγιση σε κεντρικά ζητήματα, ότι «η βασική κριτική» των συνδικάτων στην Ατζέντα 2010 παραμένει, αλλά ότι επιδιώκονται νέες συνομιλίες για να «αποφευχθεί κλιμάκωση της έντασης».

Αλλά, τόσο ο καγκελάριος, όσο και ο πρόεδρος του SPD, Μιντεφέρινγκ, δήλωσαν ότι δε θα υπάρξει αλλαγή της κυβερνητικής πολιτικής. Μετά απ' αυτό αποφασίστηκε νέα συνάντηση για τις αρχές Οκτώβρη.

Στο μεταξύ, συνεχίζονται οι ποικίλες πιέσεις και «υποδείξεις» προς τα συνδικάτα να σταματήσουν -έστω και τη ρητορική αντίσταση στην κυβερνητική πολιτική. Μια μικρή ομάδα σοσιαλδημοκρατών βουλευτών -και μελών των συνδικάτων- δηλώνουν την έξοδό τους από τις συνδικαλιστικές τους οργανώσεις, άλλοι (σοσιαλδημοκράτες) κάνουν προτάσεις για αύξηση της βδομαδιαίας εργασίας σε 50 ώρες ή για αύξηση των ωρών εργασίας σε 40, όπως έγινε με τη ΖΗΜΕΝΣ, χωρίς αύξηση αμοιβών, με περικοπές μάλιστα των ημερών της ετήσιας άδειας, ενώ ο εκπρόσωπος του Συνδικάτου Μεταλλοβιομηχάνων «Γκεζάμτ - μετάλ», Χανς Βέρνερ Μπους, «συμβουλεύει» και προειδοποιεί:

«Δεν υπάρχει εναλλακτική λύση στην κούρσα που ακολουθεί η κυβέρνηση από το Μάρτη του 2003». Αν συνεχιστεί η ρητορική του αγώνα και της θεμελιακής αντιπολίτευσης, στο τέλος θα χάσουν όλοι».

Στο μεταξύ, την ηγεσία του SPD δε φαίνεται να ανησυχούν τόσο οι απρόθυμες - στην πλειοψηφία τους - για αγώνα συνδικαλιστικές ηγεσίες, όσο η εξαγγελθείσα από τη βάση απόφαση για ίδρυση -κατ' αρχήν συνδέσμου - (και αργότερα «αριστερού κόμματος») με την επωνυμία «Εκλογική Εναλλαγή, Εργασία και Κοινωνική Δικαιοσύνη», που επιδιώκει πρώτα συμμετοχή στις προσεχείς εκλογές των κρατιδίων του Σλβέσβινγκ - Χολστάιν και της Βόρειας Ρηνανίας - Βεστφαλίας.

Αυτή η προσπάθεια αντίδρασης στην κυβερνητική πολιτική, μπορεί να στοιχίσει την απώλεια ποσοστού σοσιαλδημοκρατικών ψήφων και μ' αυτό τον τρόπο την αδυναμία νέας κυβέρνησης υπό σοσιαλδημοκράτη ηγέτη.